Bailey

Met alle drukte kom ik er maar niet toe om wat nieuws te schrijven. Het is nog steeds ontzettend druk op het werk, en als ik dan thuis kom ben ik doodop.

Ik heb echter toch wel wat te melden: we hebben een nieuw gezinslid erbij.

Nee, Anna heeft niet plotseling 9 maanden zwangerschap overgeslagen; het gaat om een nieuwe viervoeter.

Afgelopen vrijdag moest Anna tot 22:00 uur werken, en had gevraagd of ik haar kon komen oppikken. Ze was ‘s middags te voet naar het werk gelopen, maar had een aantal dingen gekocht.

Ik reed de auto uit de garage en stapte uit, want ik wilde even naar een sprinkler kijken aangezien we een droge plek op het gras hadden. Zodra ik uitstapte hoorde ik ergens gemiauw vandaan komen. Het klonk bijna smekend en vragend, en ik zag zo snel niet waar het vandaan kwam.

Na wat rond te hebben gekeken zag ik ineens een heel kleine kitten bij onze buren op de porch, schuilend onder de porch railing. Ze leek veel te klein om al op straat rond te zwerven, en dat kon nooit goed zijn. Zodra ik echter dichterbij kwam rende ze weg.
Aangezien ik Anna moest gaan halen hoopte ik dat het katje veilig zou blijven.

Eenmaal thuis aangekomen met Anna hoorden we de kitten weer miauwen, dit keer twee deuren verder. Zodra Anna het katje zag wilde ze haar meteen proberen te vangen omdat ze zo klein was. Ze moest welhaast ontsnapt zijn, en als we haar veilig konden krijgen voor die nacht, dan konden we de volgende ochtend op zoek gaan naar de baasjes.

Het lukte Anna echter niet om de kitten te vangen: telkens als zij links or rechts om de pilaar probeerde te gaan, ging de kitten de andere kant op. Na dit een minuut of vijf te hebben aangekeken, om 22:30 uur bij vreemden op de porch, besloot ik toch maar eens te gaan helpen. Dat was echter teveel voor de kitten, en ze rende bij de buren onder de poort door de achtertuin in.

We besloten maar naar binnen te gaan, aangezien er vrij weinig was dat we konden doen. We hoopten dat het katje veilig zou zijn, en niet de volgende ochtend door een van de vele roofvogels in de buurt zou worden gepakt, of door een auto worden overreden.

Tegen de tijd dat we naar bed wilden gaan, waren we Murphy kwijt. We vonden hem in de studeerkamer, waar hij heel intensief door het raam naar buiten stond te kijken. Wat bleek: het katje zat nu op onze porch.

Na enkele pogingen het te grijpen ging het beestje er weer vandoor, dit keer onze achtertuin in. Uiteindelijk hebben we de kitten daar met z’n tweeën kunnen grijpen.

Het beestje was ernstig vermagerd; ik kon als ik het katje vast had mijn duim en wijsvinger om het lichaampje sluiten. Elke botje voelde je onder haar vacht. Ze probeerde heel even weg te komen, maar gaf dit al snel op. Ze was waarschijnlijk zo verzwakt dat ze niet echt kon vechten.

We brachten haar naar de gastenbadkamer, waar we haar op een handdoek in de badkuip zetten. Zo kon ze niet direct weg, en konden we ook zien of ze wellicht vlooien had.

We gaven haar een klein schoteltje water, en een heel klein beetje tonijn. Het duurde nog geen minuut voordat de tonijn op was – ze was duidelijk erg blij met water en voedsel.

Voorzichtig probeerden we haar te aaien, en na een paar minuten liet ze dit ook toe. Ze begon zelfs te spinnen. Op de een of andere manier leek ze mij liever te hebben dan Anna – wellicht omdat ik degene was die haar uiteindelijk op heeft gepakt en naar boven heeft gebracht. Hoe dan ook, ze werd behoorlijk aanhankelijk.

We besloten dat we haar de volgende ochtend naar de dierenarts zouden brengen om te kijken of er iets mis met haar was. Daarna zouden we op zoek gaan naar een goed thuis. We stuurden een berichtje naar Kim & Arthur, of Kim haar wellicht wilde hebben aangezien zij een paar maanden geleden haar kat moest laten inslapen. Helaas voelde Arthur er weinig voor, en dus moesten we verder zoeken.

Zaterdagochtend bleek dat de kitten de nacht goed had overleefd. Anna had haar inmiddels Bailey genoemd, aangezien haar vacht de kleur van Bailey’s, de likeur, heeft.

Bij de dierenarts aangekomen was iedereen gek op haar – ze is dan ook een erg mooie kitten. Ze is een jong Siameesje, met een mooie tekening, en prachtige grote blauwe ogen:

Bailey
Bailey

Ze werd volledig onderzocht, inclusief een controle op oormijten, maar er werd helemaal niets gevonden dat zorgwekkend was. Het enige wat ze had was een klein wondje bij haar neus, maar dat zou goed helen, aldus de dierenarts.

Bailey was voortdurend zo hard aan het spinnen, dat het moeilijk was voor de dierenarts om naar haar hartje te luisteren. Zelfs de kraan aanzetten en haar daar vlakbij houden – wat meestal helpt om de kat te laten stoppen met spinnen – hielp niet. Uiteindelijk heeft de arts haar meegenomen naar de hondenkennel om haar zo te laten stoppen, maar dat hielp blijkbaar slechts een paar seconden.

Uiteindelijk werd ze helemaal gezond verklaard, met uitzondering van haar gewicht. Naar schatting is ze zo’n vijf weken oud, en zou ongeveer anderhalve kilo moeten wegen. Haar gewicht was echter slechts zo’n 420 gram – broodmager dus. We kregen advies over hoe we haar konden laten aansterken, en na een week of drie moest ze terugkomen voor haar inentingen, waar ze nu nog te jong voor was. We zouden die informative zeker doorgeven aan degene die het katje uiteindelijk zou krijgen.

We kochten voedsel, wat speeltjes, een wegwerpkattenbak, en we gingen weer naar huis. We gaven haar wat te eten, en ze schrokte dat naar binnen. Eenmaal uitgegeten klom zo helemaal over ons heen, ondertussen voortdurend aan het spinnen.

Murphy vond het ondertussen maar wat interessant wat er zich daar in die badkamer afspeelde. Uiteindelijk hebben we de twee even kennis laten maken. Murphy trilde als een rietje, terwijl Bailey niet echt onder de indruk was. Murphy heeft haar uiteindelijk twee keer gelikt, maar hij wist duidelijk niet goed wat hij ervan moest denken.

Na nog wat met Bailey te hebben gespeeld moest ik bij mezelf toegeven dat ik in die korte tijd toch wel erg aan haar gehecht was geraakt, en het idee om haar aan iemand anders te geven beviel me helemaal niet. Na er nog eens met Anna over te hebben gepraat hebben we daarom besloten om haar te houden, en niet op zoek te gaan naar een eigenaar.

Als ze bij iemand ontsnapt is, dan heeft deze persoon geen enkele poging gedaan om haar terug te vinden. Volgens de dierenarts liep ze al zeker anderhalf à twee weken op straat rond, gelet op hoe mager ze was, en er heeft niets in de buurt opgehangen over een vermiste kitten. Als ze maar pas ontsnapt was, dan heeft die persoon haar behoorlijk verwaarloosd, gelet op hoe mager ze was, en dan is die persoon de kat gewoon niet waard.

Op zoek gaan naar een goed thuis hoeft dus niet meer: dat heeft ze al gevonden. Bij ons!

One Response to “Bailey”

  1. Annemiek

    Wat een schatje! Kan me voorstellen dat je zo verkocht was.
    Fijn als het ook met Murphy goed gaat. Dat hoef ik hier niet te proberen bij die van ons!

Leave a Reply

You must be logged in to post a comment.