Krantenwijken en kinken in de kabel(TV)

Inmiddels zitten we een goede anderhalve week in het nieuwe huis, en het is geweldig!

Elke dag op nieuw verbazen we ons weer erover hoe fantastisch het is: het uitzicht, de ruimte, de keuken, de verwarming (geen koude plekken in huis meer), de buurt – alles.

Langzaam maar zeker begint ook alles zijn plek te krijgen, en kunnen we in één keer de juiste lichtschakelaar vinden voor de lamp die we aan willen doen. Voor de verlichting in de keuken alleen al hebben we maar liefst vier verschillende schakelaars (voor de verlichting onder de keukenkastjes, voor de ingebouwde verlichting voor de keuken, voor de ingebouwde verlichting boven het keukeneiland, en voor de hanglampjes boven het keukeneiland), en het was in het begin even wennen welke schakelaar nu ook alweer welk licht liet branden. We hebben nog enkele schakelaars waarvan we niet precies weten waar ze voor dienen: waarschijnlijk zijn deze verbonden met een stopcontact ergens in de woonkamer. Toch maar eens het schema van de electrische aansluitingen erop na slaan…

De nieuwe wasmachine en droger doen het geweldig: ze zijn zo gemakkelijk te gebruiken, en ze zijn echt fluisterstil. Als je op de overloop staat met de deur van de ‘laundry room’ open dan hoor je de wasmachine niet als deze aan is.

Op dit moment hebben we nauwelijks nog raambekleding. Het enige wat we wel meteen hebben gedaan is iets in de badkamer ophangen: daar hebben we namelijk een raam van 1,15 m breed en 1,15 m hoog, en je hebt dan liever niet dat nu de werklui in de buurt en naderhand de buren meer van je te zien krijgen dan je zou wilen. We hebben wel gordijnen voor de slaapkamer gekocht, maar die hangen er nog niet – dat is een klusje voor dit weekend. Voor het toilet beneden hebben we ook dringen iets nodig, maar we hebben nog eigenlijk niets gevonden wat daar past. We weten wel wat we willen, maar die zijn óf niet in de maat te krijgen die wij nodig hebben, óf je betaalt een klein fortuin ervoor – en voor een toilet doen we dat liever niet. Even verder zoeken dus.

We hebben onszelf in ieder geval voorgenomen dat we het in dit huis allemaal goed willen doen: liever even doorsparen om kwaliteit te kunnen kopen, dan nu geld uitgeven voor iets dat je maar tijdelijk zult hebben. Dat geldt zowel voor dingen als gordijnen, maar ook voor nieuwe meubels.

Zo hebben we op dit moment dringend een TV-meubel nodig. We hadden er een gevonden dat wel voldeed, maar de kwaliteit was niet al te geweldig. De prijs was prima, maar we hadden allebei het vermoeden dat we er ook geen jaren plezier van zouden hebben. Bij Pottery Barn hadden we wel een TV-meubel gevonden dat perfect was, maar ja, dat kostte dan ook meteen $1499. Je krijgt dan wel superkwaliteit, maar het is ook een superprijs. We zijn nu dus nog rond aan het kijken voor een goedkoper alternatief dat wel goede kwaliteit biedt.

Hetzelfde geldt voor bankstellen. Onze banken zijn nu zo’n 12 jaar oud, en raken langzaamaan aan vervanging toe. Ze voldoen nog prima, en zitten nog lekker, maar ze beginnen toch sporen te vertonen van slijtage en ouderdom. We hadden ergens mooie banken zien staan voor een relatief lage prijs, maar we zijn ook hier weer bang dat we er én snel op uitgekeken raken, én dat de kwaliteit weer te wensen overlaat. Bij – daar komt ‘ie weer – Pottery Barn hadden we mooie banken gezien, met een wasbare ‘slip cover’, en dat zou wel ideaal zijn, met Murphy: vuil? Hup in de wasmachine, en klaar. Maar ja: één bankstel (driezits) kost dan toch $1300. Even doorsparen, dus.

Wat hebben we nog meer nodig? Wel, we zijn dringend aan een nieuw bed toe – nog dringender dan nieuwe banken. Bedden kun je ook zo goedkoop en zo duur krijgen als je zelf wilt. We hadden een heel fijn bed gevonden voor $1300, met 10 jaar garantie, maar het probleem was dat voor mij het bed te zacht aanvoelde, terwijl het voor Anna te hard was. Wat dat betreft zou voor ons een Sleep Number bed ideaal zijn: ieder kan de hardheid of zachtheid zelf instellen. Voor een Sleep Number bed betaal je echter weer meteen $2000 of meer – maar deze komen wel met een garantie van 20 jaar: je betaalt dan weliswaar meer, maar ze gaan ook langer mee (en ze liggen heerlijk!). Ook hier dus weer even kijken hoe en wat.

Was het dat? Nou, nee, eigenlijk niet. Onze televisie van 32 inch voldeed in het oude huis prima: niet te groot, niet te klein. In het nieuwe huis staat de televisie relatief zodanig ver van de bankstellen verwijderd dat het scherm wel erg klein is. Hetzelfde geldt voor onze TV in de slaapkamer: de 22 inch daar waren altijd prima, maar nu staat de TV verder van het bed en is het scherm wel weer erg klein geworden. Tijd dus voor een nieuwe televisie: waarschijnlijk wel een van 55 inch. De 32 inch kan dan naar de slaapkamer, waar deze maat perfect zal zijn, en die van 22 inch kan naar de logeerkamer, waar deze ook prima zal zijn qua grootte. Maar ja, zo’n TV van 55 inch moet dan wel een LED zijn, en liefst ook een Smart TV (met ingebouwde internetaansluiting) – als we het doen, doen we het wel goed zodat we klaar zijn voor de toekomst. Het enige probleem is dat zo’n TV al snel $1500 kost, zeker als je zoals wij graag een Sony Bravia willen hebben zodat het past bij de Sony Blu-Ray speler en Sony surround sound set en we maar één afstandbediening nodig hebben in plaats van drie.

Tja, je ziet: ik heb dringend een krantenwijk of twee, drie nodig om alle nieuwe aankopen te kunnen bekostigen. Dat, of een portie geduld, zodat we er rustig voor kunnen sparen. Ik denk dat ik maar voor de laatste optie kies, trouwens, want ik ben niet zo goed in vroeg opstaan…

Voor die nieuwe televisie (die we voorlopig nog niet zullen hebben, maar goed) heb je natuurlijk wel een televisie-en internetaansluiting nodig.

Vóór de verhuizing hadden we netjes aan Comcast (de televisie- en internetaanbieder) doorgegeven dat we zouden gaan verhuizen. Op dat moment vertelde de Comcast website me heel vrolijk dat het door mij ingegeven nieuwe adres niet bestond. Niet zo heel vreemd, want vooralsnog herkent vrijwel geen enkele site dit adres nog (ook op mijn werk werd mijn adreswijziging niet geaccepteerd omdat het adres niet zou bestaan).

Ik belde dus met Comcast en kreeg te horen dat er een verzoek moest worden ingediend voor het aansluiten van de service in onze nieuwe buurt, want op dat moment was deze nog “not serviceable”. Het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat dit verzoek zou zijn verwerkt. Tja, een lange tijd zonder TV en internet, maar het moest maar – daar kwamen we wel overheen.

Vorige week donderdag waren die 7 tot 10 werkdagen voorbij, en dus belde ik met Comcast om eens te vragen naar de status. Nadat het een hele tijd duurde om alles na te kijken kreeg ik te horen dat het verzoek slechts voor de helft was uitgevoerd. Ze zouden meteen het tweede deel laten uitvoeren, en ik zou binnen 24 tot 48 uur worden gebeld om een en ander definitief te maken, inclusief het selecteren van het zenderpakket en de gewenste internetsnelheid.

Eergisteren had ik echter nog steeds niets gehoord, hoewel er inmiddels veel meer dan 48 uur voorbij waren gegaan. Ik belde dus weer met Comcast, en kreeg te horen dat er geen enkel verzoek zichtbaar was in het systeem, maar ze zouden meteen een verzoek indienen – het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat het verzoek verwerkt zou zijn.

Pardon? Zou je dat nog eens willen herhalen? Ik had het echter de eerste keer al goed gehoord: er was nog niets gebeurd, en het zou 7 tot 10 werkdagen duren voordat ik zou horen of de buurt überhaupt “serviceable” zou kunnen worden gemaakt (om nog te zwijgen over wanneer we zouden kunnen worden aangesloten).
Ik wist genoeg. Ik was pissig op Comcast, dat we zo behandeld werden, met een volledig gebrek aan serviceverlening. De buren hadden DirecTV voor hun TV, en Centurly Link voor hun internet, en ik zou deze bedrijven wel bellen – als het goed is zouden zij sneller kunnen handelen.

En inderdaad: ik belde dinsdagochtend op naar DirecTV, en vandaag, donderdagochtend, zouden ze komen installeren. Kijk, dát is service! Ik werd doorverbonden met Century Link, en zij konden op 16 november onze internetaansluiting in orde brengen. Prima, doen!

Het was ook een prima aanbieding: DirecTV bood gratis HD DVR, gratis HD zenders, in totaal 140 zenders, prijs vastleggen voor 1 jaar voor $50.99 per maand, waarna het omhoog zou gaan naar de normale prijs van $80.99 per maand in het tweede jaar; Century Link kon internet verzorgen met een snelheid van 7 mbps voor $29.99 voor de eerste zes maanden, waarna het omhoog zou gaan naar de normale prijs van $50 per maand – maar ik zou na de eerste zes maanden kunnen switchen naar de dan geldende aanbieding en het zo goedkoper houden.

Tja, het was goedkoper dan we de laatste paar maanden bij Comcast betaalden, het kon (relatief) snel worden aangelegd, dus laten we het maar doen.

Gisteren, woensdag, kreeg ik om half twaalf ’s ochtends een telefoontje van DirecTV: we hadden een installatieafspraak voor donderdagochtend, maar er was een installateur beschikbaar die ’s middags al langs zou kunnen komen – ideaal, want dan hadden we ’s avonds al TV! Anna had vrij gisteren, dus ook dat kwam goed uit.

De installateur zou vantevoren bellen om ervoor te zorgen dat er zeker iemand thuis was. Om tien voor vier had er echter nog steeds niemand gebeld, en we begonnen ons af te vragen of het allemaal wel goed was gegaan – we hadden sterk de indruk van niet…

Om vijf over vier belde Anna me op, en ik dacht dat ze belde om me te vertellen dat de DirecTV installateur was gearriveerd. Maar nee: er stond niet iemand van DirecTV aan de deur, maar iemand van Comcast.

Comcast?? Yep; het bleek een Direct Sales vertegenwoordiger van Comcast te zijn, Michael, die mensen in de nieuwe buurt persoonlijk kwam benaderen met een aanbieding die je alleen via hem kon krijgen, en niet via de Comcast website, of telefonisch bij Comcast.
Anna vertelde hem dat Comcast niet zo goed lag bij ons, op dat moment, en Michael viel van de ene verbazing in de andere. Hij kon zich goed voorstellen dat we niet blij waren, en verontschuldigde zich keer op keer voor hoe we behandeld waren – dat kon echt niet.
Michael had een aanbieding die wel erg goed was: HD DVR, alle HD kanalen, alle filmzenders zoals HBO, alle premiumkanalen, een vaste telefoonlijn met onbeperkt ‘long distance’ bellen, 25 mbps High Speed internet, gratis anti-virussoftware, en gratis installatie, alles bij elkaar voor maar $89.99 per maand voor een heel jaar, met daarna $10 verhoging voor het tweede jaar voor de HD kanalen.

Inderdaad dus een véél betere aanbieding, alleen was ik bang dat het te laat zou zijn om DirecTV nog af te zeggen, nu de installatie gepland stond voor die middag, of de volgende ochtend. Volgens Michael was dit echter nog niet het geval: zolang er nog niets was geïnstalleerd, en ik nergens voor had getekend was er nog altijd tijd om de order te annuleren.

Als ik zou proberen om de order met DirecTV en Century Link te annuleren, dan zou Michael gaan bellen alles in gang te zetten, en ons zo snel mogelijk aangesloten te krijgen.
En zo gezegd, zo gedaan. DirecTV annuleren was geen enkel probleem: het was nog niet te laat, en het zou ook niets kosten aangezien er nog niets was gedaan. Hetzelfde kreeg ik te horen bij Century Link: geen enkel probleem om de order te annuleren.

Gelukkig! Het liefst waren we namelijk bij Comcast gebleven, vanwege het gemak om alles bij één bedrijf te hebben, en omdat we liever niet een satellietschoteltje aan de zijkant van het huis hadden hangen, zoals nodig bij DirecTV.

Het is nu dus nog even op Michael wachten, om te zien wat hij kan regelen voor onze aansluiting. Hopelijk kan het in ieder geval snel, en krijgen we niet te horen: binnen 7 tot 10 werkdagen…

De Week van de Verhuizing

Zoals al aangekondigd bij deze dan een kort verslagje van de eerste week in het nieuwe huis.

Onze eerste nacht in het nieuwe huis heb ik ontzettend slecht geslapen. We zijn rond 23:00 uur naar bed gegaan omdat we doodop waren, maar eenmaal in bed konden we maar niet in slaap vallen. Er spookte nog heel veel door mijn hoofd heen, van uitgelatenheid over het feit dat we nu hier in ons eigen huis zaten, tot alles wat nog in het huis gedaan moest worden, zoals uitpakken, schilderijen en foto’s ophangen, gordijnen ophangen, enz.

Uiteindelijk ben ik rond een uur of half twee in slaap gevallen. Helaas duurde dat niet lang: ik denk dat ik zowat elk uur wakker ben geworden, en soms ook nog tussendoor. Murphy is ook onrustig geweest die nacht, en is vaak van het bed gesprongen om naar het raam te gaan, waar hij dan naar buiten stond te kijken, naar de lichtjes en de auto’s in de verte.

Midden in de nacht naar het toilet gaan was geen probleem, maar om op de terugweg weer het bed te vinden was wat lastiger, want het stond verder weg dan ik had gedacht – de kamer is dan ook vele malen groter dan we gewend zijn! Ach ja, dat is nu echt een luxeprobleem…

Even na zessen ging de wekker – ik moest werken, die dinsdag – maar ik heb nog twee keer de Snooze knop ingedrukt, want ik was doodmoe. Eenmaal uit bed gerold was ik benieuwd naar het uitzicht, maar dat viel tegen: de bergen waren gehuld in een dik wolkenpak.

Deze wolken waren de voorbode van een sneeuwstorm die later die dag zou losbarsten. In de namiddag zou het eerst beginnen te regenen, en die regen zou ’s avonds overgaan in sneeuw. Omdat er ook harde wind werd verwacht was er zelfs al een ‘Blizzard Warning’ uitgevaardigd: het zou dus flink tekeer gaan.

We hadden het plan opgevat om na het werk naar American Furniture Warehouse te gaan, waar we een televisiemeubel hadden gezien dat perfect zou zijn in de woonkamer. Het televisiemeubel dat we hadden was iets te massief, en bovendien gemaakt voor de ouderwetse TV’s met beeldbuis. Met andere woorden: het was diep genoeg om 12 flatscreen TV’s erin te plaatsen. Onze 32” TV paste er maar net in, en aangezien we een maatje groter willen moest er dus ook een nieuw kastje komen.
Bij American Furniture Warehouse aangekomen bleken ze de maat die wij graag wilden hebben niet meer op voorraad te hebben, en tot overmaat van ramp zouden ze die maat ook niet meer binnenkrijgen: de hele serie ging uit het assortiment. Dat was wel jammer want nu moesten we op zoek naar een alternatief.

We hadden al een tijd geleden een ander TV-meubel gezien bij Pottery Barn, maar ja: $1499 is natuurlijk wel aan de stevige kant. Toegegeven, de kwaliteit is vele malen beter dan je ooit bij American Furniture Warehouse zult krijgen, maar voor de Pottery Barn prijs voor één TV-meubel kun je bij American Furniture Warehouse zes TV-meubels kopen. Ach ja, we blijven zoeken. We gaan nu niet snel-snel iets kopen omdat we het per se nodig hebben – het moet wel precies goed zijn.

Zodra we bij American Furniture Warehouse naar buiten kwamen was het net begonnen met regenen, en ook de wind was al iets toegenomen. Aangezien het inmiddels al etenstijd was geworden besloten we om even te stoppen bij een restaurant waar we al diverse keren langs waren gereden en altijd al benieuwd naar waren: Cinzetti’s Italian Market Restaurant.

Het bleek een “all-you-can-eat” Italiaans buffetrestaurant te zijn, en we waren aangenaam verrast door de kwaliteit en de prijs – niet een restaurant waar je elke week of elke maand naar toe zal gaan, maar zo af en toe is het wel weer eens iets anders.

Na het eten bleek het te sneeuwen, hoewel het nog maar zachtjes naar beneden kwam. We moesten nog even voer voor Murphy halen bij PetSmart, en we wilden nog even bij Walmart naar binnen voor wat boodschappen. Uiteindelijk zijn we een hele tijd bij Walmart binnengeweest, en hebben er nog een lampje gekocht voor op de overloop. Eenmaal buitengekomen bleek de auto al onder ongeveer zes centimeter sneeuw te zitten.

De rit naar huis was wel apart, want doordat de sneeuw horizontaal op je af kwam onder het rijden leek het alsof je in een lange tunnel reed – het was goed te zien dat de ‘Blizzard Warning’ geen gek idee was.

Thuisgekomen hebben we de open haard aangemaakt, en hebben we een glaasje champagne (cadeautje van Anna’s ouders) gedronken. Terwijl we op de bank zaten hoorden we ineens een kloppend geluid. Het was te kort om te kunnen vaststellen waar het vandaan kwam, maar het was wel vreemd. Even later kwam het geluid weer, en het leek vanuit de keuken te komen. In de keuken leek het vanuit de afvoerpijp van de afzuigkap te komen. We dachten allebei direct dat er een eekhoorn of iets dergelijks in de pijp was gekropen die er nu niet meer uit kon of wilde. We hebben de afzuigkap gelijk aangezet in een poging het beestje te overtuigen dat het echt beter was om te vertrekken, maar het hielp niet: het geluid bleef af en toe weer komen.

Ik ben vervolgens in de garage gaan luisteren of ik het beest op en neer hoorde rennen in de pijp, en kwam tot de conclusie dat het geluid telkens van één plek kwam: van buiten. Ik ben vervolgens dan ook snel even naar buiten gelopen (in een t-shirt), denkend dat er misschien bij het nog in aanbouw zijnde huis iets was omgewaaid dat nu tegen ons huis lag – maar er was helemaal niks te zien. Dat wil zeggen, niets, behalve de afvoer aan de buitenkant van de pijp van de afzuigkap, met daarop een klepje dat vrolijk aan het klepperen was in de harde wind.

Nou, mysterie opgelost! Niks eekhoorn, gewoon de wind die met een klepje speelde. Het probleem was echter dat dit klepje zo hoog zat dat ik er zonder ladder niet bij kon komen – en laten we op dat moment nog geen ladder hebben gehad, dus er was niets aan te doen. Wel vervelend, want de afvoer zat zo’n beetje onder onze slaapkamer. Het gevolg: ook de tweede nacht heb ik slecht geslapen, want zo af en toe werd ik wakker door het klepperende klepje.

Gelukkig was de wind tegen de ochtend gaan liggen, en was het ook opgehouden met sneeuwen. Ik had nog steeds geen ladder, en kon dus nog steeds niets aan het klepperende klepje doen, maar de rust was in ieder geval weergekeerd. We hadden wel een mooi uitzicht, die woensdagochtend:

Het uitzicht op woensdagochtend

Aangezien we allebei vrij hadden die woensdag, en uiteraard vergeten waren om ontbijtspul te kopen de avond ervoor besloten we om bij Village Inn te gaan ontbijten. Er ligt een vestiging op minder dan een mijl bij ons huis vandaan, en deze Village Inn is erg goed. Na het ontbijt zijn we nog doorgereden naar Bed, Bath & Beyond om wat spulletjes voor de keuken en badkamer te kopen, en vervolgens zijn we naar The Home Depot gegaan. Bij The Home Depot moesten we ook verschillende dingen kopen, met name een wasmachine en droger die in de aanbieding waren, en hondenluikjes.

We gingen in eerste instantie voor een andere wasmachine en droger, maar we hebben uiteindelijk een stukken betere wasmachine en droger gekocht dan we voor ogen hadden, en de uiteindelijke prijs was in totaal maar $200 hoger. Ze hadden namelijk een type dat uit het assortiment ging, en daardoor hebben we nu een wasmachine met stoomoptie , een apparaat dat normaal $1100 kost, nu voor maar $708 gekregen. Ter vergelijking: de wasmachine die we oorspronkelijk hadden gezien was $699, zónder stoomoptie. Morgen, zaterdag, worden ze geleverd. Hieronder een foto van beide apparaten. Het rood is weer eens wat anders dan het standaard wit, nietwaar?
Droogtrommel

Ook hebben we hondenluikjes gekocht. Later die dag zou namelijk Robert, de man van Sue, onze salespersoon van Meritage Homes langskomen. Robert is aannemer, en kwam ons voor een vriendenprijsje helpen.

Na The Home Depot zijn we bij het saleskantoor van Meritage gestopt, waar we met Sue koffie hebben gedronken. Robert zou daarheen komen, en dan zouden we samen naar ons huis gaan. Robert kwam na ongeveer een half uurtje, en rond half twee waren we bij ons huis.

Robert heeft ons met vanalles en nog wat geholpen. Hij heeft lampjes boven het keukeneiland opgehangen, die lastig waren te monteren zonder het juiste gereedschap, hij heeft hondenluikjes aangebracht in de deur naar de garage en in de buitenmuur aan de zijkant van het huis zodat Murphy daar naar buiten kan, en hij heeft ons geholpen met het ophangen van een zware, antieke spiegel van zo’n 60 centimeter breed en anderhalve meter hoog. Hiervoor hadden we een langere ladder nodig dan Robert bij zich had, maar aangezien wij toch zo’n lange ladder nodig hadden ben ik met Robert weer naar The Home Depot gegaan en heb ik een ladder gekocht. Uiteindelijk is Robert zo’n vier uur lang bij ons geweest.

Op het laatst zijn we nog even de kelder in geweest, en hebben we onze ideeën besproken om een deel van de kelder in een ‘theater room’ om te toveren. Hij gaf aan dat dit heel makkelijk was, en dat hij me daar wel bij zou komen helpen. Sterker nog, hij zou me leren hoe alles moest, en dan kon ik het zelf afmaken, om zo kosten te besparen. Toch wel handig, om zo iemand te hebben!

Die woensdagavond heeft Anna voor het eerst gekookt op haar gloednieuwe gasfornuis, en ze was zo blij als een kind. Na een glaasje wijn zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan – moe maar voldaan – en voor het eerst die week hebben we allebei heerlijk geslapen – zonder dingen die door het hoofd spookten, en zonder klepperende klepjes.

De volgende ochtend werden we wakker met een geweldig uitzicht; we waren nog moe, maar dat waren we spontaan vergeten toen we dit zagen:

Het uitzicht op donderdagochtend

Na een lange dag op het werk heb ik gisteravond nog in de badkamer de ‘blinds’ opgehangen, en zijn we nog aan het uitpakken geslagen, voornamelijk de dozen voor de keuken. Door de jaren heen hebben we heel wat keukenspullen verzameld, en ondanks dat we nu een keuken hebben met veel kastjes zijn we ook onze eetkamerkast kwijtgeraakt waar ons goede servies en al onze goede glazen in stonden. Voor die kast was geen ruimte, en dus moet alles wat in die kast stond nu in de keuken komen te staan. Dat gaat wel lukken, maar het is toch even kijken waar alles het beste kan komen te staan. Na lekker – maar laat – te hebben gegeten, en nog een glaasje wijn, zijn we zo rond half twaalf het bed in gerold, en we zijn allebei heel snel in slaap gevallen.

Vanavond moet Anna laat werken, en sta ik er alleen voor. Projecten die op het lijstje staan zijn het ophangen van lampen in de logeerkamers en de studeerkamer, het vervangen van de lichtschakelaar voor de eetkamer door een dimmer, het inruimen van de keukenkastjes, en het naar de basement brengen van de dozen met boeken.

Het doel is om dit weekend genoeg dozen uitgepakt te krijgen dat de auto’s de garage in kunnen – en dat gaat verdorie lukken ook!

Foto’s houden jullie nog even van me te goed; er is op dit moment nog geen enkele kamer die 100% klaar is, en áls ik foto’s laat zien, dan wil ik wel foto’s van opgeruimde kamers laten zien. Hopelijk volgen die in ieder geval snel!

Verhuisd!

Zo! Na maanden van voorbereiding en (on)geduldig wachten was het dan afgelopen maandag zo ver: tijd voor het nieuwe huis!

Zondagavond waren we bij Anna’s ouders blijven logeren, en na een gezamenlijk ontbijt waren we even na achten met z’n allen bij ons oude huis. We zouden de verhuizers opwachten en hen laten zien wat allemaal mee moest, waarna Anna’s ouders bij het oude huis zouden blijven, en wij naar het nieuwe huis zouden rijden.

Om 9:00 uur hadden we namelijk de ‘final inspection’ van het nieuwe huis. Tijdens deze afspraak zijn we met Rich, de Construction Supervisor, nog eens helemaal door het huis gelopen om te controleren dat alles wat we vorige week woensdag hadden aangegeven bijgewerkt of gerepareerd was. Op dat moment was er nog een schilder bezig met de laatste puntjes op de i zetten, was er nog iemand het glas in een raam aan het vervangen, en zou er later die ochtend nog iemand komen voor het afwerken van de badkuip.

We waren onder de indruk van het werk wat nog verricht was; alle kleine puntjes die we hadden aangestipt waren aangepakt, en Rich gaf aan dat hij zelf nog wat andere dingen aan had aangegeven die verbeterd moesten worden, wetend hoe kritisch Anna en ik waren. Het heeft dus wel geholpen, dat we zoveel hadden aangegeven, want bovenop dat alles heeft Rich dus nog meer laten doen.

Uiteindelijk hebben we meer dan een half uur met Rich rondgelopen, en verteld over vanalles en nog wat. Zo rond 9:35 uur zijn we bij het huis vertrokken om richting de ‘title company’ te gaan voor ‘closing’ (het definitief maken de aankoop van het huis, en de sleuteloverdracht). Op weg naar het huis hadden we al gezien dat er een ongeluk was gebeurd op de snelweg in zuidelijke richting – de kant die wij op moesten om naar de ‘title company’ te gaan. Er stond een paar kilometer file, dus we hadden al alternatieve routes bedacht voor als we vast zouden komen te staan.

Eenmaal op de snelweg bleek de file echter al helemaal te zijn opgelost, waardoor we al om 9:43 uur bij de ‘title company’ voor de deur stonden. Wat aan de vroege kant – de afspraak was pas om 10:00 uur – maar het gaf ons de tijd om nog even naar het toilet te kunnen gaan.

Terwijl ik op Anna stond te wachten kreeg ik een telefoontje: Christine van de ‘title company’ – we hadden toch om 9:00 uur een afspraak? Ik vertelde haar dat de afspraak om 9:00 uur voor de ‘final inspection’ was, en dat ‘closing’ om 10:00 uur was. Oh, zei ze, dan was dat een foutje aan hun zijde. Het probleem was alleen dat ze nu dus twee groepen om 10:00 uur kreeg voor ‘closing’, maar ze zou een collega vragen om langs te komen om de tweede groep op te vangen.

Twee minuten na het telefoongesprek stonden we in het kantoortje van de ‘title company’, en dus konden wij al meteen beginnen met ‘closing’. We hadden al gehoord dat ‘closing’ bestaat uit het ondertekenen van een hele stapel papieren, en ongeveer één à anderhalf uur zou kunnen duren; we waren dus gewaarschuwd!

We kregen allebei wat te drinken, kregen allebei een pen, en daarna begon het. Christine haalde een stapel papieren tevoorschijn van een centimeter of drie dik, en begon bovenaan. Gelukkig hoefde niet elke pagina ondertekend te worden, maar volstond bij een document van meerdere pagina’s een paraaf onderaan de pagina, met uiteindelijk een handtekening op de laatste bladzijde.

Christine was heel vriendelijk, heel duidelijk, vertelde ons precies wat we ondertekenden, en waar we erop moesten letten dat de dingen op het formulier klopten. Gedurende het ondertekenen begon ik heel langzaam de realiteit van het moment te beseffen: hier zaten we de papieren te ondertekenen voor ons eigen huis! Maanden van voorbereiding, en spanning,en opwinding hadden allemaal geleid tot dit ene moment – en het voelde geweldig!

Uiteindelijk bleek ‘closing’ heel snel te zijn gegaan: we waren na drie kwartier al helemaal klaar, waarna we de oh zo begeerde sleutels kregen van ons allereerste koophuis – drie jaar en drie dagen nadat we naar de VS zijn verhuisd. We waren toch wel eventjes heel erg blij en trots op onszelf!

We hadden echter niet veel tijd om te vieren, dat moest later maar gebeuren, want er was nog veel werk aan de winkel. Voordat we naar het huis gingen zijn we nog even gestopt bij Walmart, om nog wat frisdrank en koekjes te kopen voor de verhuizers, evenals koffiemelk en suiker; we hadden wel het koffiezetapparaat en de koffie bij ons, maar voor de rest niets…

Na Walmart zijn we dan doorgereden naar ONS nieuwe huis. Niet alleen moesten we even alles sloten ‘resetten’, waardoor alleen onze sleutels nog de deuren konden openen en de lopers van de bouwer niet meer pasten, maar we moesten ook onze auto’s alvast uitladen. Anna’s auto stond vol met schoonmaakspul en dingen zoals lampen, breekbare dingen waarvan we niet precies wisten hoe we ze goed in konden pakken, en het koffiezetapparaat, en in mijn auto stond alle electronica zoals televisies, DVD-spelers en de PC.

Terwijl we aan het uitladen waren kwam eerst de man voor de badkuip aan, die meteen aan het werk ging om de badkuip af te maken, en even later kwam ook Sue even langs om ons te feliciteren. Ze was erg blij voor ons dat alles nu eindelijk rond was, na de eerste stappen in februari van dit jaar.

Nadat Sue weer was vertrokken maakten we snel de auto’s leeg, waarna ik weer op weg zou gaan naar het oude huis om daar te gaan poetsen. Anna zou bij het nieuwe huis blijven en de verhuizers aangeven waar alles zou moeten komen te staan. Het oorspronkelijke plan was dat onze rollen omgedraaid zouden zijn, maar ik had dat weekend mijn knie behoorlijk overbelast waardoor ik nauwelijks nog een drietal traptreden op kon lopen, laat staan dat ik met een zware doos in handen een hele verdieping naar boven kon gaan.

Zodra ik in de auto stapte belden de verhuizers met de mededeling dat ze onderweg waren. Ik gaf hen de route naar het huis (routeplanners herkennen ons adres nog niet omdat alles nog te nieuw is), en vertelde hen dat Anna in het huis op hen wachtte.

Eenmaal in Denver begon ik met de eindschoonmaak van het huis waar we twee jaar lang heerlijk hebben gewoond. Het fornuis, de koelkast, de diepvries, de badkamer, het hele huis stofzuigen, de vloer dweilen, de garage uitvegen, en uiteindelijk alle kleine dingen nog in de auto laden. Rond een uur of half drie kwam Anna ook nog helpen, en samen hebben we alles afgemaakt.

Nadat we met alles klaar waren zijn we Murphy bij Anna’s ouders gaan ophalen, en konden we eindelijk naar ons eigen huis.

Ik heb eigenlijk vrijwel alles van de eigenlijke verhuizing gemist. Ik heb ’s ochtends de verhuizers gezien, heb ze gesproken, maar dat was het dan ook. Tien minuten daarna vertrokken wij voor de ‘final inspection’ en ‘closing’, en vlak voordat de verhuizers bij het nieuwe huis aankwamen ben ik naar het oude huis gereden, en was daar nog steeds toen de verhuizers alweer klaar waren in het nieuwe huis.

Anna had het natuurlijk al allemaal gezien, maar het was geweldig om het huis binnen te lopen, en onze eigen meubels daar te zien staan. Het voelde zó vertrouwd, en zó thuis, het was echt ongelofelijk.

Die avond heb ik echt heel vaak van die momenten gehad waarop ik me realiseerde dat ik niets stond te doen, behalve om me heen staan te kijken, vol ongeloof dat dit huis nu écht van ons is!

Het heeft heel wat hartkloppingen, zweetdruppels, slapeloze nachten, en verhoogde bloeddruk gekost, maar het is dit alles en meer helemaal waard geweest!

Ik wil dit stukje niet nog langer maken dan het al is, dus ik zal binnenkort een verslagje schrijven over onze eerste week in het nieuwe huis. Het kan zijn dat het pas maandag wordt, want we hebben nog geen internet en TV – volgens Comcast moeten de laatste aansluitingen nog worden gemaakt om ook ons huis te bereiken, en dus heb ik enkel op het werk toegang tot mijn blog. Maar: wordt vervolgd!

Blauwe tape, giraffen en olifanten

Vanmiddag stelde ik per email een vraag aan de loan officer die aan onze hypotheek heeft gewerkt. Ze gaf me antwoord, en vroeg me of wij ook zo veel sneeuw hadden gekregen. Zij woont nu in Arizona, maar komt oorspronkelijk uit Longmont, niet al te ver hier vandaan. Haar zoon woont blijkbaar in Golden, en vertelde haar dat hij bijna 30 centimeter sneeuw had gekregen vandeweek.

Ik antwoordde haar dat we niet zó veel hadden gekregen, maar dat we toch wel tegen de 10 centimeter hadden liggen woensdagochtend, en dat daar gedurende de dag nog wel wat bij was gekomen.

Zij vroeg daarop – allemaal per email – of het in Nederland ook vaak sneeuwde, en of ik Nederland niet miste. Terwijl ik mijn antwoord aan het typen was realiseerde ik me dat het vandaag, 28 oktober, precies drie jaar geleden is dat we naar de VS zijn gekomen.

En er is sinds die tijd veel gebeurd. Geen zorgen, ik ga hier nu niet een hele geschiedenis schrijven van wat er allemaal gebeurd is in die drie jaar – dat kun je hier immers terug lezen. Maar, terugkijkend ben ik zeer tevreden over wat we in die drie jaar hebben bereikt.

Het hoogtepunt is natuurlijk het huis. Het is jammer dat het niet is gelukt, maar we hadden gehoopt dat we vandaag de sleutel hadden kunnen krijgen, want dat zou natuurlijk helemaal geweldig zijn geweest. Maar ach, nu krijgen we de sleutel op de 31e in plaats van op de 28e – ik klaag in ieder geval niet!

Deze week hebben we veel gedaan. We hebben ’s avonds na het werk elke avond wel een beetje ingepakt, zodat we nu nauwelijks nog iets hoeven te doen, behalve de kleren, de laatste dingen als de twee borden, de twee glazen en het bestek, en de speeltjes van Murphy inpakken. Daarnaast is het een kwestie van alles schoonmaken (toilet, bad, wastafel, keuken, enz.), ruimte maken voor de verhuizers, en de dozen in de garage ordenen.

Op woensdag hadden we de ‘walkthrough’ in het nieuwe huis, waarbij we alles konden markeren wat in onze ogen niet goed was. Dingen zoals deukjes en krassen in deuren en deurkozijnen, plekken waar de verf was beschadigd, en krassen in werkbladen, douchebakken en badkuipen.

Om 11:00 uur moesten we bij het huis zijn, en we besloten om vantevoren even bij Village Inn te gaan ontbijten (lekkere ontbijtjes: voor $6.99 kun je een combinatie van vier dingen krijgen, bijvoorbeeld twee spiegeleieren, twee baconstrips, hash browns, en crêpes met aardbeien – erg lekker, en niet duur!). Onze timing was perfect, en om 11:00 uur waren we bij het huis.

Het had die nacht al flink gesneeuwd (er lag minstens 10 centimeter), dus de uitleg rondom uit het huis was koud en nat, en we zonken weg in de sneeuw en de onderliggende modder.

We waren blij dat we na de uitleg buiten het lekker warme huis in konden. Het was bijzonder fijn om in een huis te zijn waar een constante temperatuur heerste, in plaats van alle temperatuurverschillen die we in ons huidige huis hebben, waar het in de badkamer te warm is, en in de keuken te koud.

Samen met Rich gingen we door het huis heen, kregen overal uitleg waar alles voor diende en hoe het werkte, en ondertussen inspecteerden we alles. Rich markeerde alles met stukjes blauwe tape, zodat de werklui wisten waar ze iets aan moesten doen.

Het huis zag er geweldig uit. Dit was voor mij de eerste keer dat ik de houten vloer zag zonder beschermend karton erover, en het zorgde ervoor dat alles nog eens veel groter leek. De vloer was nu al mooi, maar zou nog mooier worden, aldus Rich, omdat komend weekend de laatste laklaag eroverheen komt, waardoor de kleuren nog meer gaan spreken.

Uiteindelijk zijn we niet de geplande twee uur binnen geweest, maar tweeëneenhalf uur. Ik vroeg Rich of hij meer blauwe tape had geplakt dan gemiddeld, en hij antwoordde bevestigend. Ik had daar niet zo heel veel problemen mee, want ik wil immers dat het huis nagenoeg perfect (althans, zo perfect mogelijk) wordt opgeleverd. Liever dat ik een plekje te veel aanwijs dan een plekje te weinig.

Het enige waar we ons een beetje zorgen over maken is de badkuip en de douchebak. Deze hadden toch wel enkele beschadigingen die volgens mij er niet uit zijn te polijsten. Aan de reactie van Rich te merken was hij er ook niet zo heel erg blij mee dat er zoveel beschadigd was. Als ze het niet bij kunnen werken zullen ze het moeten vervangen, en daar hadden ze dan alleen gisteren (donderdag) en vandaag (vrijdag) voor, want op zaterdag werd de vloer gelakt, en konden ze niet meer het huis in. Tja, niet echt mijn probleem, toch?

We zullen maandagochtend zien hoe en wat, en als het niet naar wens is bijgemaakt dan is het jammer, maar dan komen ze het maar vervangen als we al in het huis zitten. Niet ideaal, maar het moet dan maar. Ik wil in ieder geval een badkuip en een doucheback die eruit zien als nieuw, niet een badkuip en douchebak die eruit zien alsof ze al twintig jaar in gebruik zijn.

Na de inspectie van het huis moesten we snel door naar de Denver Zoo. Als verjaardagscadeautje voor Anna had Josie, ons schoonzusje die in de Zoo werkt, namelijk geregeld dat we de giraffen en de olifanten konden gaan voeren. Oorspronkelijk was dit gepland voor de dag na Anna’s verjaardag, maar toen kwam plotseling ons neefje drie weken te vroeg ter wereld en moest het voeren worden uitgesteld.

En zo stonden we daar dan ineens vlakbij de giraffen: we konden ze wortels voeren, we konden ze aanraken, en Chapman, de broer van Anna, werd onverwacht in zijn gezicht gelikt door een van de nieuwsgierige giraffen. Het was echt indrukwekkend om zo dichtbij te mogen komen. Er staat uiteraard wel een hek tussen jou en de dieren, maar toch: als je eronder staat zie je pas écht hoe groot ze zijn. Je weet dat natuurlijk wel, en ook tijdens onze huwelijksreis in Kenia zie je natuurlijk wel hoe groot ze zijn, maar eronder staan verandert je perspectief wel.

Na het voeren van de giraffen gingen we door naar het olifantenverblijf. De olifanten bleven achter het grote hek staan, maar we mochten binnen de omheining komen totdat we op ongeveer slurfafstand waren. De olifanten besnuffelen je, je mag hun slurf aanraken en aaien, en je mag ze stukken banaan voeren. Het is echt heel bijzonder om zo dicht bij deze geweldige dieren te komen, en heel apart om met de slurf in je gezicht te worden geblazen.

Het was in ieder geval een onvergetelijke ervaring, en eentje die we van de verzorgers gerust nog eens mochten komen doen, dus wie weet…

Zo, het is even na vijven, vrijdagmiddag, tijd om naar huis te gaan. Dit weekend nog even de laatste zaken inpakken en regelen, en dan is het maandag dan eindelijk tijd voor de sleuteloverdracht en de verhuizing.

Het kan even duren voordat we in het huis internet (en TV) hebben, want onze kant van de straat was volgens Comcast nog niet beschikbaar, maar binnen één à twee weken zou dat wel het geval moeten zijn. Nou, hopelijk dichter bij één dan twee weken, maar we zullen zien.

Ik zal in ieder geval vanaf het werk wel verslag uitbrengen!

Druk, druk, druk!

Ik realiseerde me vanochtend dat het alweer een hele tijd geleden is dat ik een stukje heb geschreven. Hoog tijd dus voor een update.

De drukte gaat maar door. Niet alleen zijn we druk geweest met het regelen van de papierwinkel voor de hypotheek, ook op het werk gaat de drukte maar door; sterker nog, het wordt alleen maar drukker. Daarnaast zijn we natuurlijk ook al begonnen met inpakken: de verhuisdatum komt immers snel dichterbij. Nog iets minder dan anderhalve week en dan is het al zover…

Wat is er allemaal gebeurd sinds 10 oktober?

Afgelopen weekend zijn we weer gaan kijken in het huis, en er was heel wat veranderd: het granieten aanrechtblad zat erin, de badkamertegels zaten erin, het merendeel van de stopcontacten en lichtschakelaars zat erin, de lampen hingen al op, en ook de tegeltjes van de achterwand in de keuken waren al geplaatst.

Eén ding schitterde echter door afwezigheid: de gasleiding voor het fornuis. We hebben nog in de kastjes gekeken om te zien of het soms anders geleid werd dan we verwachtten, maar nee – geen gasleiding te zien.

In het sales kantoor hebben we de papieren bekeken, en wat bleek: het gasfornuis stond wel erop, maar de gasleiding naar het fornuis niet – en het is niemand opgevallen. We hebben het er wel over gehad destijds, want ik kon me de prijs nog precies herinneren. Sue had het daarom op de lijst moeten zetten, maar heeft dat niet gedaan. Wij hadden de lijst moeten dubbelchecken en hadden moeten zien dat de leiding er niet op stond. Tot slot had Rich, de Construction Supervisor, ook moeten zien dat er wel een gasfornuis op stond, maar geen gasleiding. Kortom, we hebben het allemaal niet opgemerkt. Ergens is het vreemd dat het niet een vast combinatie is: zet je een gasfornuis erop, dan komt de gasleiding er vanzelf bij. Dat zou het meest logische zijn, maar helaas…

De vraag kwam naar boven: hoe nu verder? Sue zou het maandag (afgelopen maandag dus) tijdens hun wekelijkse vergadering ter sprake brengen, en dan zou ze me wat laten weten. Maandagmiddag kwam het verlossende woord: de gasleiding zou alsnog worden geplaatst.

Later deze week bleek er nog enige onenigheid te zijn tussen het hoofdkantoor en de hypotheekmensen over hoe de betaling zou plaatsvinden: het hoofdkantoor wilde een cheque voor het bedrag, de hypotheekmensen wilden het onder het bedrag plaatsen dat bij ‘closing’ nog verschuldigd was omdat anders alle papierwinkel weer opnieuw zou moeten worden gedaan. Uiteindelijk hebben de hypotheekmensen ook gewonnen. Beide oplossingen zijn prima voor ons, zolang de leiding er maar komt!

Ik heb ook een afspraak gehad met een bedrijf voor het aanleggen van de achtertuin zoals wij ‘m willen, en we beginnen met alleen gras. De sprinklers en beplanting volgen dan in het voorjaar.

Ook is de verhuizing al geregeld: er was ons een verhuisbedrijf aangeraden dat door enkele familieden van Anna al vaker was gebruikt. Dit verhuisbedrijf, MoveMasters, blijkt ook door enkele musea in Denver te worden gebruikt, en er s in het 29-jarig bestaan nog nooit één enkele klacht tegen het bedrijf ingediend bij het Better Business Bureau. Ze hebben ook verder nooit tijdelijke krachten, maar het zijn allemaal full time verhuizers in dienst van het bedrijf. Dat klonk allemaal heel positief, en ze bleken ook nog eens niet al te duur te zijn: $732 voor de hele verhuizing (waarbij wij het inpakken zelf doen).

Het schema voor de 31e is nu behoorlijk druk:
- Tussen 8:15 uur en 8:30 uur arriveren de verhuizers, en beginnen met inladen
- Om 9:00 uur moeten wij bij het nieuwe huis zijn voor de laatste inspectieronde; Anna’s moeder blijft dan in het oude huis bij de verhuizers
- Om 10:00 uur moeten we bij de ‘title company’ zijn om daar de rest van ons leven en ons eerste ongeboren kind weg te geven middels het zetten van 36,843 handtekeningen
- Naar verwachting zijn we tussen 11:00 uur en 11:30 uur klaar met ‘closing’, en hebben we de sleutel in hand
- Na de lunchpauze rijden de verhuizers naar het nieuwe huis, en beginnen daar met alles uit te laden
- Anna en haar moeder gaan dan alvast beginnen met het opruimen van de laatste dingen in het oude huis, en het poetsen van de vloer
- Later die middag vind dan de sleuteloverdracht plaats aan de eigenaresse van het oude huis, waarna wij naar het nieuwe huis gaan om het bed op te maken, en alvast wat uit te pakken
Het zal een lange, vermoeiende dag worden, maar ik denk dat de adrenaline en de opgewondenheid ons wel makkelijk tot ’s avonds laat wakker zal houden.

Gisteren is onze hypotheekaanvraag met alle papieren voor ‘final approval’ ingediend. Hopelijk komt er bij die ‘final approval’ niet nog vanalles naar voren, want met net iets meer dan een week te gaan zou dat wel eens krap kunnen worden. Iedereen die ik spreek probeert me ervan te overtuigen dat het allemaal maar formaliteiten zijn op dit punt, maar ja, totdat ik echt het bewijs in handen – of email – heb, zal mijn bloeddruk nog wel even hoog blijven…

Ondertussen zijn we al heel ver gevorderd met inpakken. Dit weekend is het de bedoeling om voor 97% klaar te zijn, met alleen nog enkele dingen als de paar laatste borden, wat etenswaren, en het beddengoed over – zaken die we als allerlaatste zullen moeten inpakken.

Al met al liggen we goed op schema; hopelijk komt er nu niets raars meer wat de boel in de soep laat lopen…

Tot slot nog een beetje minder leuk nieuws, voor mij althans. Gisteren werd aangekondigd dat ‘mijn’ Vice President, Chad (onder wie ons team valt) een functie aangeboden had gekregen bij een ander bedrijf. Aangezien het een functie was die hij beschreef als een ‘once in a lifetime opportunity’ (lid van de Board of Directors bij een groot bedrijf in de transportindustrie) had hij met pijn in het hart besloten om ons bedrijf – na 13 jaar – vaarwel te zeggen.

Zijn vertrek kwam voor iedereen wel als een flinke schok, zeker na alle andere mensen die recentelijk zijn vertrokken: niemand had het zien aankomen, maar zoals Chad zelf zei, hij werd drie weken geleden benaderd met het aanbod, en had zonder dit aanbod dat hij niet kon afslaan er nooit over gedacht om het bedrijf te verlaten.

Erg jammer dat hij vertrekt, want ik kon het goed met hem vinden, en hij zorgde altijd voor perfecte teambuilding. Het afscheid nemen was best wel lastig, maar Chad laat in ieder geval wel een goed bedrijf achter, met een positieve toekomst , en dat is ook wel wat waard.

Zijn rol wordt min of meer overgenomen door Bill, en Bill heb ik in de afgelopen twee jaar ook goed leren kennen. Hij zal zijn weg nog even moeten vinden, maar hopelijk heeft hij voldoende in huis om de benodigde beslissingen – de makkelijke en de moeilijke – te kunnen nemen zoals Chad dat kon, en kan hij net als Chad het bedrijf de richting geven die het nodig heeft. Ik kan het erg goed met Bill vinden, dus voor mij persoonlijk is het wel prima natuurlijk, om zo’n goede relatie te hebben met iemand op Vice President niveau; wie weet waar het nog toe kan leiden.

Ach ja, het vertrek van de een biedt kansen voor de ander. Ik zie de toekomst hier nog steeds positief in, er zitten nu gedreven mensen op nieuwe functies, dus dat komt allemaal wel goed.

Tot zover de update… ik zal proberen dit weekend weer wat foto’s te plaatsen – dat wil zeggen, als we het huis in kunnen: het kan zijn dat de houten vloer gelakt is, en dan kunnen we waarschijnlijk niet naar binnen. We zullen zien!

Het Laatste Nieuws

De drukte op het werk en privé gaat maar door, dus er is nog steeds weinig tijd voor veel blogs. Toch wil ik jullie weer even kort bijpraten.

Over de drukte op het werk kan ik snel klaar zijn: ik ben nog steeds de enige in het team, en zal dat ook nog wel even blijven. Tot nu toe zijn er – voor zover ik weet – slechts twee kandidaten die zich hebben gemeld, en dat zijn referenties die vanuit onze organisatie komen. Maar goed, zelfs als er één van die twee wordt aangenomen, dan nog zal het een hele tijd duren voordat zij veel van de projecten op zich kunnen nemen.

Rondom het huis is het ook nog wel druk: niet zozeer met het nieuwe huis, maar des te meer met het huidige huis. We hebben immers nog maar iets minder dan drie weken om alles in orde te maken. Dat betekent veel doen in de weekenden en na het werk, ook al heb je er soms geen enkele zin in. Maar: de verhuizing is wel een goede motivator, dus alles komt wel af.

Vandaag heb ik contact gehad met een verhuisbedrijf dat binnen de familie zeer werd aangeraden, en ze zijn ook nog eens redelijk geprijsd. Morgen komt er iemand kijken om een schatting te geven van hoe lang ze denken ermee bezig te zullen zijn. Voorzichtig geschat zal het een uurtje of vijf, zes zijn, wat neer zou komen op zo’n $600. Dat is echt niet te veel geld.

Het oorspronkelijke plan was om zelf een vrachtwagen te huren, twee man te laten komen om deze op zondag in te laden, om dan op maandag, na de sleuteloverdracht, weer twee man te laten komen om de vrachtauto weer uit te laden. Dat zou ongeveer $75 à $100 kosten aan huur, benzine en aantal mijlen, plus daarnaast nog eens twee keer $200 voor de twee verhuizers.

Als ik het iemand anders kan laten doen, zonder zelf een vrachtauto te moeten huren, en dan ietsje meer kwijt ben, dan is dat het me wel waard! De verhuizer die ik sprak gaf aan dat ze ’s ochtends al zouden kunnen beginnen terwijl wij de papieren aan het tekenen zijn (mijn schoonmoeder zou dan in het huis aanwezig zijn), en dan zouden ze na de lunch kunnen leveren in het nieuwe huis. Al met al klinkt dat erg aantrekkelijk, moet ik zeggen, dus ik denk dat we wel voor die optie gaan.

Dan het huis zelf: er is veel gebeurd de afgelopen week. Zo zijn alle muren geverfd, de ‘mantel’ boven de open haard is geplaatst, alle vensterbanken zijn geplaatst, de keukenkastjes staan op hun plek, de kastjes in de badkamers staan op hun plek, de trapleuning is geplaatst, en de deuren hangen erin. Je ziet, wederom heel wat vooruitgang.

Enkele foto’s:

Gangkast en toilet beneden
Rechts de gangkast voor de jassen (met hang- en legruimte), en achterdoor het toilet.

Open haard
De (gas)open haard.

Keuken
De keuken.

Trap met leuning
De trap met leuning

Trap met overloop
De trap met overloop

Woonkamer
De woonkamer vanaf de overloop

Onze badkamer
Onze badkamer

Onze slaapkamer en kast
Onze slaapkamer en inloopkast gezien vanuit de badkamer

Gastenbadkamer
De gastenbadkamer

Logeerkamer
De logeerkamer

Garage
De garage, nu ook afgewerkt.

Garage - tandemdeel
Het tandemdeel van de garage

Zoals je kunt zien is er weer heel wat werk verzet, en het begint steeds meer ergens op te lijken.

Maar niet alleen bij ons huis, in de hele straat gaat het nu snel. Stond er begin juli nog helemaal niks, inmiddels komen links en rechts nu de huizen in rap tempo tevoorschijn:

Straat
De straat.

Het zal in ieder geval niet lang meer duren totdat alle huizen in ons stukje straat klaar zijn!

En dan ga ik nu verder met inpakken.

Wordt vervolgd!

Huizen, hypotheken en doemdenken

Het was vast al opgevallen, maar mijn blogs zijn nu “few and far between”. De reden(en): druk druk druk!

Op het werk, waar ik zo nu en dan nog wel eens een blog schrijf, is het met alle veranderingen behoorlijk druk, iets wat de komende weken ook niet zal veranderen. Met alle personeelswijzigingen komt er nu redelijk veel op ons in omvang verminderde team af. Hoewel het met de interne sales iets rustiger is geworden (we hebben nu immers nog slechts twee sales executives over) zijn onze partners flink aan het verkopen. De meeste van deze projectjes zijn weliswaar kleiner in omvang, maar vele kleintjes zorgen toch nog voor veel werk.
Daarnaast betekent het vertrek van Hugh en Nate uit ons team dat de gespecialiseerde kennis die zij hebben rondom het bouwen van ECM (Enterprise Content Management) workflows in het programma dat wij gebruiken nu op Ian (mijn manager) en mijzelf moet worden overgedragen: tijd dus om weer wat bij te gaan leren.

En hoewel nieuwe dingen leren wel leuk is, en je ook scherp houdt, betekent het wel weer meer werk wat je naast je al bestaande werk moet doen. Maar goed, het houdt me van de straat en ik klaag (tot nu toe nog) niet. Ik kreeg vandaag nog een handgeschreven kaartje van Chad, onze VP, waarin hij me succes wenste in mijn ‘nieuwe’ rol als Senior in het team. Hij vroeg me ook om Ian bij te staan in zijn rol (die uitgebreid is met twee extra mensen uit een ander team). Om het berichtje te citeren:

Dennis,

Best of luck as the new “Senior” on the Implementations team. I am confident you will do well. Please look for opportunities to step up and help Ian – we are all leaders if we allow ourselves to be. The future is bright here at ACS, and I look forward to your future successes.

Chad

Leuk, toch? Wat dat betreft vind ik toch wel dat – in tegenstelling wat je vaak om je heen hoort – ik hier in ons bedrijf echt wel regelmatig positieve feedback, complimentjes, en waardering krijg van het management als je iets goeds hebt gedaan. Iets waar ik heel erg blij mee ben, want ik weet dat dit niet overal zo is.

Ook privé hebben we het druk. We zijn nu alle papieren bij elkaar aan het verzamelen voor de hypotheek (salarisstrookjes, bankafschriften, verzekeringsbewijs, enz.) en daar gaat soms wat meer tijd in zitten dan ik had verwacht – met name doordat ik alles moet inscannen en per email moet opsturen, en met een glasplaat-scanner waarbij je de documenten één voor één moet scannen vreet dat tijd.

Daarnaast wordt het natuurlijk (niet zo heel) langzaam tijd om te gaan inpakken. Veel hebben mijn ouders al gedaan tijdens hun laatste bezoek, maar het wordt toch tijd om met de rest ook te gaan beginnen – het is immers nog maar een goede drie weken…

Afgelopen weekend zijn we weer naar het huis gaan kijken, en het was voor mij de eerste keer om het geverfde huis in levende lijve te zien – en het viel niet tegen. De grote verrassing kwam toen we de voordeur openden: de eiken vloer lag er al in! Weliswaar nog niet geschuurd en gelakt, maar de vloer was er in ieder geval al.

Ook was er al wat tegelwerk verricht: de stenen rand rondom de open haard was aangebracht, en boven lagen de tegels in de badkamers er, en lag ook de vloer in de ‘laundry room’ er al in. Voor de rest waren de muren nu helemaal klaar en afgewerkt om te worden geverfd, en stonden de keukenkastjes al klaar in de garage.

Het zal nu dus allemaal weer vrij snel gaan – voordat we het in de gaten hebben is het al 26 oktober en hebben we onze ‘Home Orientation Meeting’: twee uur lang krijgen we – naast een inspectie van het huis – ook uitleg over hoe alles werkt (de apparatuur, de verwarming en airco, het afsluiten van water- en gasleidingen, de sprinklers voor de tuin, enz.).

De spannende tijd komt de komende dagen, als de hele papierwinkel door de ‘loan officer’ aan de ‘underwriter’ wordt overgedragen ter beoordeling: dan blijkt wat men van onze financiële situatie vindt. Eén voordeel: de hypotheekrente is weer verder omlaag gegaan. Hadden we eerst al de rentevoet vastgelegd op 4,5% (bestaande uit 4,375% marktwaarde plus 1/8e van een procent voor de ‘long lock’), nu is de hypotheekrente gedaald naar 3,75% – marktwaarde – waardoor wij dus uiteindelijk op 3,875% uitkomen. Zojuis kreeg ik ook nog een email met meer goed nieuws: doordat onze ‘incentive’ ten tijde van het aangaan van het contract op een bepaald percentage was gezet, en de cijfers inmiddels zijn veranderd, bleek er niet alleen genoeg geld in de ‘incentive’ te zitten om de ‘closing costs’ helemaal te betalen, maar ook nog het vooruit te betalen deel van de ‘mortgage insurance’, waarna er nog steeds genoeg geld overbleef om de prijs van het huis met $2000 te verlagen! Als dat niet leuk is… In totaal betalen we daardoor nu zo’n $120 per maand minder dan voorheen – da’s toch een leuk bedrag!

Vandaag heb ik ook onze ‘homeowners insurance’ geregeld, en ook daar was ik blij verrast: de premie – na alle kortingen – is slechts twee tientjes per maand hoger dan we nu betalen voor onze ‘renters insurance’, maar laat door de verhuizing onze autoverzekering nu twee tientjes goedkoper worden per maand! Ook dat komt dus goed uit. Het betekent tevens dat we per saldo maar $130 per maand meer zullen uitgeven voor de hypotheek dan we nu doen voor de huur – en dan kun je toch beter kopen. Zeker als je je daarbij nog eens bedenkt dat over een aantal jaar, als de resterende 10% voor de ‘mortgage insurance’ is betaald, we nog eens $180 per maand minder zullen gaan betalen – daarmee komen we dus goedkoper te wonen dan nu (en dan heb ik het nog niet eens over belastingvoordelen).

Al met al lijkt alles nu redelijk goed te gaan, al hou ik nog steeds mijn hart vast wat betreft de hypotheek. Ik ben bij dat soort dingen toch wel altijd een beetje (nou ja, een beetje veel) een doemdenker, en ik zie nu al de scenario’s in mijn hoofd langskomen waarbij de hypotheek toch niet wordt verstrekt, wij het huis en de $5000 ‘earnest money’ kwijt zijn, en inmiddels al de huur hebben opgezegd en dus ons huidige huis ook kwijt zijn… Yep, dat zijn dingen die me wakker houden als ik midden in de nacht wakker wordt. Maakt niet uit dat iedereen me vertelt dat het wel mee zal vallen, zelfs de mensen van Meritage. Totdat ik definitief de bevestiging in handen – of in de email – heb, zullen mijn stressniveau, mijn hartslag en mijn bloeddruk hoog blijven, ben ik bang… Hopen dus dat het snel voorbij zal zijn!

Even bijpraten…

Inmiddels zijn we alweer meer dan een week thuis, en het was een week waarin veel is gebeurd. Ook zijn we de hele week ’s avonds doodmoe geweest, en zijn we vroeg naar bed gegaan waardoor ik niet eerder aan een blog ben toegekomen.

Allereerst hebben we natuurlijk nog sinds mijn laatste blog nog ons drukke programma afgemaakt: op vrijdag zijn we eerst samen met mijn ouders gaan lunchen in Maastricht, en daarna nog even doorgereden naar Val Dieu voor bier en kaas. Aansluitend zijn we nog naar mijn opa en oma geweest, waar we tot etenstijd zijn gebleven. Uiteraard hebben we als “laatste avondmaal” nog een frikandelletje verorberd…

Zaterdag zijn we terug naar huis gevlogen. De vlucht viel wel mee, ondanks dat ik weer een middelste stoel had. We hebben nog snel een tussenlanding in Bangor, Maine, moeten maken, omdat we na de enorme tegenwind niet voldoende brandstof meer hadden om het in één ruk tot Philadelphia te halen. Uiteindelijk zijn we hierdoor bijna anderhalf tot twee uur later in Philadelphia geland dan volgens planning. Voor ons niet zo erg want we hadden toch bijna vijf uur overstaptijd, maar voor veel andere passagiers betekende dit dat ze hun aansluitende vlucht misten.

Uiteindelijk waren we even voor tien uur ’s avonds weer thuis, maar we konden nog niet gelijk het bed in – hoe graag we dat ook wilden.

Tijdens onze vakantie had de eigenaresse, Jennifer, ons al laten weten dat ze zou gaan beginnen met adverteren voor het huis om nieuwe huurders te zoeken, en ze wilde eigenlijk al tijdens onze vakantie nieuwe huurders het huis laten zien. Daar waren we toch niet zo blij mee: ten eerste omdat het huis niet opgeruimd genoeg was daarvoor (verre van, en je wilt toch een goede indruk maken), en ten tweede omdat je niet weet wat voor soort volk jouw huis binnen komt: ze zien misschien de post liggen, concluderen dat de bewoners langere tijd weg zijn, en komen dan ’s avonds terug om het huis leeg te halen. Beetje doemdenken, misschien, maar dat doe ik dan toch liever.

Na enkele emails heen en weer hadden we Jennifer zo ver dat ze pas zou gaan beginnen met het huis te laten zien als wij weer thuis waren, dus op zondag de 18e.

Verwachtend dat de eerste potentiële nieuwe huurders al op de 18e zouden komen omdat Jennifer zei dat zal geïnteresseerden had besloten we om voordat we naar bed gingen. We hebben dus tot middernacht gewerkt om het hele huis perfect te krijgen; het enige wat nog even moest gebeuren was even stofzuigen, maar we besloten om dat toch maar met daglicht te doen.

Anna moest al gelijk werken, die zondag, dus ik was alleen thuis. Rond half elf heb ik Jennifer toch maar eens een sms gestuurd met de vraag hoe laat ze verwachtte langs te komen. Het antwoord: niet… Er was nog niets afgesproken met mogelijke nieuwe huurders, maar ze zou me laten weten zodra dit wel het geval was.Fijn, hadden we daar voor niets doodmoe de vorige avond nog zitten schoonmaken. In ieder geval was het huis nu wel weer schoon, dus dat was dan in ieder geval nog iets positiefs.

Op maandag ben ik weer gaan werken, en werd geconfronteerd met heel wat wijzigingen die hadden plaatsgevonden: mensen die in die twee weken waren opgestapt, mensen die hun ontslag hadden ingediend, ons bedrijf was overgeplaatst naar een andere divisie, en mensen die ineens op andere functies zaten.

Twee van die mensen waren Nate en Hugh, mijn twee teamgenoten. Beiden gaan nu de rol van Account Manager vervullen, waardoor ik in één klap van de junior in het team nu ineens de Senior Implementation Specialist ben geworden (al kan dat nog veranderen in Senior Project Manager of Senior Professional Services Consultant, afhankelijk van of men onze titels gaat veranderen – zelf vind ik de laatste wel aardig klinken, en het dekt ook beter de lading van hetgeen we tegenwoordig doen). Ga je als junior in het team op vakantie, kom je terug en dan bén je het team… Veel veranderingen dus, maar niet noodzakelijkerwijs negatief. We zullen zien hoe het uit gaat pakken!

Maandag was ook Anna’s verjaardag, en dus zijn we ’s avonds met haar ouders gaan uiteten – sushi bij het supergoede restaurant vlakbij – en het was weer heerlijk.

Dinsdag ben ik ook nog voor de tweede keer oom geworden: Anna’s broer en zijn vrouw hebben een tweede zoontje gekregen. Hij werd meer dan drie weken te vroeg geboren, maar gelukkig was alles helemaal goed met hem.

Tja, en dan het huis!

Voordat we op vakantie gingen hadden we de Pre-Drywall Construction Meeting gehad; men zou ergens in de twee weken dat we weg waren met de drywall beginnen, zodra het tot dan toe verrichte werk (bedrading en isolatie) allemaal goed was gekeurd door de inspecteurs. Tijdens onze vakantie hebben we regelmatig foto’s per email gekregen van Sue, wat natuurlijk erg leuk was: zo kregen we toch een beetje een idee van de voortgang. Eenmaal thuis zijn we natuurlijk direct gaan kijken, en het was leuk om al het schuim te zien zitten.

De drywall platen stonden ook al allemaal klaar, dus ergens in de dagen erna zou men ermee gaan beginnen.

Gisteren was het eigenlijk de eerste keer deze week dat we weer zijn gaan kijken en we waren erg benieuwd. En we werden niet teleurgesteld!

We deden de voordeur open en we zagen gelijk dat men al heel ver was met de drywall, als het niet al helemaal klaar was.

Gang
De gang

We liepen verder de gang in, en zagen dat de hele gang, de studeerkamer en het toilet beneden al helemaal klaar waren, en in de verte zagen we ook dat de woonkamer al klaar leek. We liepen verder en al snel bleek dat het hele huis gewoon al klaar was – althans dat de platen tegen de muren zaten. De afwerking moest uiteraard nog gebeuren. Het was geweldig om het nu zo te zien: alles leek supergroot nu. Zodra je vanuit de gang de woonkamer binnenloopt (die twee verdiepingen hoog is) lijkt het echt enorm!

We hebben het hele huis doorlopen, en het enige wat we tegen elkaar konden zeggen was: “Wow, everything looks HUGE!”
Hieronder enkele foto’s van hoe het er nu uitziet:

Woonkamer
De woonkamer die twee verdiepingen hoog is

De trap vanuit de keuken gezien
De trap vanuit de woonkamer gezien

Deel van de woonkamer, met eetkamer en deel van de keuken
Een deel van de woonkamer, met eetkamer en een deel van de keuken

Logeerkamer 1
Eén van de twee logeerkamers, deze krijgt een echte vensterbank om in te zitten

De garage
De garage; het diepere stuk aan de rechterkant is de ruimte voor een eventuele derde auto (6 meter diep)

De kelder
De kelder, al volledig geïsoleerd

Er staan inmiddels ook al enkele andere huizen in de straat, en er komen er elke week meer bij. Op zich wel lekker, want dat betekent dat tegen de tijd dat we er wonen er steeds minder bouwlawaai zal zijn.

Kijken naar links
Uitzicht aan de voorkant, kijkend naar links

Kijkend naar rechts
Uitzicht aan de voorkant, kijkend naar rechts

Uiteraard hebben we ook weer even genoten van het uitzicht:
Het uitzicht
Het uitzicht

Nadat we naar het huis zijn gaan kijken hebben we nog enkele uurtjes bij Sue en Tim doorgebracht. Ze hadden het rustig en het was best wel leuk. Wij moesten toch het huis uit zijn omdat Jennifer met mogelijke huurders bezig was, dus dat kwam goed uit.

We kregen te horen dat er nog steeds een kans is dat we eerder dan 31 oktober de sleutel van het nieuwe huis krijgen. Dat zou wel fijn zijn, want op de 31e loopt ook ons huurcontract af. Als we vóór de 31e de sleutel zouden kunnen krijgen dan zou dat helemaal ideaal zijn met verhuizen. We moeten echter er rekening mee houden dat het de 31e blijft, en dan komt het iets minder ideaal uit: we zullen de spullen dan een nacht in een U-Haul moeten laten staan, maar ach, als dat het ergste is…

Tot slot kregen we deze week ook nog een beetje goed nieuws: de hypotheekrente is hier weer gezakt, dit keer tot onder de 4%. Op dit moment hebben we de rente vaststaan op 4,5%, maar we kunnen die binnen 30 dagen voor de ‘closing’ nog wijzigen. De kans is groot dat we de rente vast kunnen leggen dichter bij of op 4,0%, wat erg mooi zou zijn want dat scheelt toch wel rond de $100 per maand! Duimen dus…

Zo, weer even een lang verhaal, maar jullie zijn nu weer helemaal bij!

Even snel tussendoor…

Even snel tussendoor een verslagje – ik (we) heb(ben) het veel te druk (gehad) om vaak uitgebreid iets te schrijven!

Héél kort samengevat, om met Ursul de Geer te spreken: “Het is hier Fantasties!”

Nou ja, alles behalve het weer (een aantal dagen achter elkaar regen, regen en nog eens regen, en als het de dag erna niet regende was het luchtvochtigheidspercentage 97%) en de kilo’s die ik de afgelopen anderhalve week al ben aangekomen – maar dat mag de pret niet drukken.

Het was geweldig om mijn opa en oma weer te zien. Mijn ouders zouden mijn oma op gaan halen na haar kappersafspraak, maar in plaats van mijn vader zat ik achter het stuur toen ze weer in de auto stapte, en Anna zat achterin – verrassing! Daarna zijn we naar mijn opa en oma thuis geweest waar ook mijn opa heel verbaasd was om ons te zien. Mijn moeder had hen namelijk verteld dat we de 17e pas zouden komen, dus de verrassing was groot.

De jetlag viel mee: we hebben vrijdagmiddag een kort dutje gedaan, en weliswaar heb ik die nacht tot half vijf ’s ochtends wakker gelegen, maar de volgende dagen zijn we steeds vroeger in slaap gevallen. Het heeft ons in ieder geval niet beperkt in hetgeen we allemaal wilden doen.

Uiteraard stond die eerste avond frikandel speciaal op het menu… hmmmm!

Op zaterdagochtend hebben we eerst lekker rustig aangedaan, zijn daarna wat gaan winkelen in het winkelcentrum, en ’s middags zijn we bij mijn opa en oma een borreltje gaan drinken.

Het is heel vreemd, maar nu ik dit zo zit op te schrijven heb ik moeite met herinneren wat we op welke dag hebben gedaan. Het lijkt alweer zó lang geleden, en we hebben zó veel gedaan… Anna heeft haar facebook pagina moeten raadplegen om erachter te komen wat we die eerste zondagochtend hebben gedaan.

Nou, die zondagochtend zijn we dus naar de Makro geweest – zowat het enige wat op zondag open is. Zondagmiddag zijn mijn opa en oma en mijn tante bij mijn ouders gekomen ter ere van mijn vaders verjaardag (hij was pas de volgende vrijdag jarig, maar aangezien wij al plannen hadden de zondag na zijn verjaardag werd het een week eerder gevierd).

Op maandag zijn we pas laat opgestaan en zijn we ’s middags naar de Woonboulevard gegaan; niet voor de meubelzaken, maar voor andere winkels, zoals Blokker, Xenos, de Praxis, en natuurlijk een Broodje Limburger bij Bufkes!

Broodje Limburger

Dinsdagochtend zijn we de stad in gegaan, hebben daar eerst lekker ontbeten, daarna over de markt gelopen, en hebben wat gewinkeld. Daarna zijn we doorgereden naar Valkenburg waar we wat hebben rondgelopen en op een terrasje hebben gezeten, waarna we naar mijn opa en oma thuis zijn geweest waar we met mijn opa zouden gaan schaken. Mijn opa is nu 95, maar heeft ons allebei wel mooi verslagen!
Schaakmat?
Aan de verliezende hand…

Op woensdag zijn we naar Brugge geweest, weer vanouds leuk en gezellig. Na een bezoekje aan brouwerij De Halve Maan – waar we lekker hebben gegeten en gedronken – hebben we nog wat rondgelopen, en hebben we nog een lekkere wafel gegeten.
Brugge
Het oorspronkelijke plan was om ’s avonds in Brugge nog wat te eten, maar we hadden het eigenlijk wel zo’n beetje gezien. Aangezien deze vakantie in het teken stond van “alles kan, niets moet” besloten we om gewoon naar huis te rijden en onderweg ergens wel wat te eten. Dat onderweg werd uiteindelijk – verassing! – de frituur…

Voor donderdag hadden we verschillende ideeën over waar we naar toe zouden kunnen gaan, en we zouden wel zien wat we gingen doen. Mijn vader moest al vroeg de trein nemen, en dus bracht ik hem om zeven uur ’s ochtends naar het station. Daarna ben ik weer terug in bed gekropen, en toen we opstonden bleek het weer zó slecht te zijn dat we uiteindelijk weer helemaal nergens naar toe zijn geweest – alle ideeën die we hadden waren niet leuk met zulk slecht weer.

Vrijdag (de verjaardag van mijn vader) had ik om 11:00 uur een afspraak bij de kapper. Vanaf mijn derde jaar tot aan onze verhuizing naar Amerika ben ik iedere keer naar dezelfde kapper geweest, en het was erg leuk om daar weer eens terug te komen. Mijn haar heeft in ieder geval al drie jaar lang niet meer zo goed gezeten als nu! Na de knipbeurt hebben we nog koffie zitten drinken wat erg gezellig was. Anna was tijdens mijn knipbeurt de stad ingegaan, dus die heb ik op de terugweg nog opgehaald. Daarna hebben we koffie gedronken en heeft mijn vader zijn cadeau uitgepakt. ’s Middags ben ik met mijn vader nog een proefrit gaan maken in een beoogde nieuwe auto. We hadden al eerder over de auto gesproken, en aangezien we toch tijd hadden besloten we om even bij de dealer langs te gaan. Na de proefrit hebben we ’s avonds weer gezellig thuis gegeten.

Op zaterdag had Anna al met vrienden en oud-collega’s afgesproken, en heb ik haar daar afgezet. Ikzelf was ook bij oud-collega’s uitgenodigd voor een verjaardag, en het was heel leuk om weer een aantal mensen te zien.

Zondagochtend zijn we vertrokken richting Bennekom waar we met vrienden uit mijn middelbare schoolperiode (en hun echtgenotes) hadden afgesproken. Het was echt een hele leuke en (ouderwets) gezellige middag, en het was jammer dat het alweer zo snel voorbij was.

Op maandag zijn we naar Mechelen in België gereden, waar we een dagje in de harde wind hebben rondgelopen. We waren nog nooit in het stadje geweest, maar het is de moeite van een bezoek wel waard. Het is niet zo groot en gezellig als bijvoorbeeld Brugge, maar desalniettemin kun je er een leuke dag doorbrengen.
Mechelen
We hebben er lekker geluncht op de Grote Markt, en nog even wat gedronken bij de lokale bierbrouwerij, Brouwerij Het Anker, waarna we weer huiswaarts zijn gekeerd. Het plan was om op de terugweg nog bij de Abdij van Val Dieu langs te rijden, maar door files was het daardoor helaas te laat geworden – dan maar later deze week nog een keer.

Dinsdag zijn we ’s ochtends naar vrienden in Nijmegen geweest, en ’s avonds bij een oud-collega op bezoek geweest – wat weer erg gezellig was – waarna we pas zo rond middernacht thuis waren.

Het was ook maar een korte nacht, want gisteren, woensdag, zijn we naar Utrecht geweest. Mijn vader moest voor zijn werk in Utrecht zijn, en dus moesten we om 7:00 uur al vertrekken: vroeg op dus, nadat we al laat in bed lagen. Mijn vader had een parkeerplek geregeld bij het kantoor direct naast het NS station – ideaal dus ook voor het verkennen van Utrecht (al was ik er natuurlijk al vaker geweest). We waren even na negenen in Utrecht, waar we tot even na drieën hebben rondgelopen. Op de terugweg zijn we nog even bij goede vrienden van mijn ouders langs geweest.

Vanmorgen en vanmiddag zijn we naar Maastricht geweest waar het heerlijk weer was. We hebben leuk gewinkeld, en op het Onze-Lieve-Vrouweplein lekker geluncht en een biertje gedronken. Echt genieten!

De rest van de week staan nog enkele bezoekjes bij vrienden en familie op het programma, evenals nog naar Val Dieu, nog even de stad in voor de laatste aankopen – kortom er moet nog veel gebeuren in de laatste paar dagen, en we weten nog niet 100% zeker hoe we het allemaal gaan invullen.

Maar dat is ook prima, want “alles kan, niets moet”!

Groeten uit Nederland!

Groeten Uit Nederland