Dennis' Weblog

Laat ik bij het begin beginnen.

Er geldt momenteel een ‘winter storm warning’ voor de Denver Metro Area. De ‘warning’ geldt tot zaterdagochtend.

De afgelopen twee dagen zijn de voorspellingen voor de storm behoorlijk veranderd. Een paar dagen geleden werd er nog gezegd dat er twee tot zes inches zou vallen, ofwel zo’n 5 tot 15 centimeter.

Daarna riep men dat het wel eens iets erger zou kunnen worden, met zo’n 10 tot 20 centimeter.

Gisteravond was de verwachting nog steeds dat het zo’n 20 centimeter zou kunnen worden, maar wellicht ietsje meer, tot wel zo’n 30 centimeter. De sneeuw zou rond een uur of 11 vanavond (donderdagavond) beginnen, en het zou tot ongeveer zaterdagochtend door blijven sneeuwen, want het zou een storm zijn die zich maar langzaam weer uit de Denver Metro Area zou bewegen.

Vanochtend toen ik wakker werd was de voorspelling aangepast: we zouden wel eens zo’n 30 tot 40 centimeter kunnen krijgen, en de sneeuw zou zelfs al rond een uur of één ’s middags kunnen beginnen. Windsnelheden zouden behoorlijk hoog kunnen worden, tot wel 65 kilometer per uur, wat ‘blizard’ condities zou kunnen veroorzaken. Het zou niet bijzonder koud worden, de komende dagen, slechts een paar graden onder nul.

Vandaag is de voorspelling gedurende de dag meerdere keren bijgesteld.

Zo werd de tijd dat de eerste sneeuw zou komen weer wat later gezet: niet om één uur ’s middags, maar ergens rond een uur of zes, dus net na de spits – wat wel prima zou zijn, want ik had weinig zin in een rit naar huis van meer dan een uur.

Maar helaas(?), de voorspellingen waren niet uitgekomen. Men had zich vergist in de snelheid waarmee de storm zou bewegen. Rond een uur of vijf, toen ik richting huis ging, was er nog geen vlokje te zien. Ook eenmaal thuis aangekomen kwam er nog steeds niet naar beneden. En oh ja: de hoeveelheid verwachte sneeuw was ook bijgesteld – naar boven, welteverstaan: de hoeveelheid sneeuw zou nu wel eens 40 tot 60 centimeter kunnen worden.

Tja, ik had toch al besloten om thuis te werken op vrijdag, dus hoeveel sneeuw er zou vallen maakte eigenlijk niet zo heel veel uit.

Ik ben wel eens benieuwd naar hoeveel er nu uiteindelijk gaat vallen. Het is altijd afwachten wat het totaal wordt, waarbij je ook niet vantevoren kunt zeggen waar de voorspelde hoeveelheid zal vallen. Bij de sneeuwstorm die we een paar weken terug hebben gehad, lag er bij ons thuis misschien één luttele centimeter, en scheen de zon toen ik van huis wegreed. Hoe dichter ik bij kantoor kwam, hoe meer sneeuw er lag – eenmaal op de parkeerplaats lag er maar liefst een centimeter of twaalf. Het is dus goed mogelijk dat we 60 centimeter krijgen, maar het kan ook “slechts” 20 centimeter (of minder) worden. Maar ja, “that’s Colorado for you!”

Om half acht had ik met Anna bij Toys-R-Us afgesproken, zodat we tijdens haar avondpauze wat konden gaan eten. Op dat moment was het net begonnen met sneeuwen, en het kwam al gelijk flink naar beneden. Zo hard zelfs, dat het bij in het donker hier in de buurt rondrijden al lastig was om te zien waar de weg was.

Er bleef nog maar heel weinig liggen, maar dat komt ook omdat het de afgelopen dagen redelijk warm is geweest (tussen de 15°C en 18°C). De grond is derhalve behoorlijk doorgewarmd, waardoor het wel even zal duren voordat het genoeg is afgekoeld om de sneeuw niet gelijk te laten smelten.

Na het eten (Chick-fil-A) heb ik Anna weer bij haar werk afgezet, en onderweg naar huis was goed te zien dat de sneeuw nu vrijwel horizontaal naar beneden kwam vanwege de flinke wind.

Het lijkt er in ieder geval op dat dit een flinke sneeuwstorm gaat worden. De Denver Post geeft aan dat men verwacht dat deze sneeuwstorm wel eens in de top tien van de ’snowiest storms’ terecht zou kunnen komen met zo’n 55 tot 60 centimeter.

Op Denver International Airport was vanavond al aangekondigd dat zo’n 180 vluchten zouden worden afgelast, een aantal dat de komende uren nog zou kunnen toenemen. CDOT, Colorado Department of Transportation, heeft mensen nu opgeroepen om thuis te blijven als men niet per se de weg op hoeft, omdat men behoorlijk wat problemen verwacht.

Ach, we zullen zien hoeveel er hier valt, en hoeveel er in de rest van de Denver Metro Area komt te liggen. Ik werk in ieder geval lekker thuis morgen, met de open haard aan. Anna moet al om zes uur ’s ochtends beginnen, maar is al om een uur of twaalf klaar. Zij neemt morgen lekker mijn auto, die overal doorheen ploegt, dus het zal wel allemaal meevallen.

We zijn benieuwd!

Al een hele tijd lopen Anna en ik rond met het idee om een paar dagen ergens heen te gaan, een weekendje of een midweekje ergens heen waar we allebei nog niet zijn geweest.

We zijn dan wel in september twee weekjes naar Nederland geweest, maar zoals meerdere NederAmerikanen beamen op het AllesAmerika forum, ondanks dat het natuurlijk geweldig leuk is, voelt dat toch niet als een échte vakantie – althans niet in de zin van eens even in een nieuwe, onbekende omgeving zijn, in een hotel zitten, en nieuwe dingen verkennen.

Nu ben ik in de afgelopen tweeëneenhalf jaar wél op nieuwe, onbekende plekken geweest voor mijn werk, maar Anna is behalve de Nederland reisjes in 2009 en 2011 niet eens Colorado uit geweest. En dat terwijl er zoveel mooie en leuke dingen op (minder dan) een dag rijden bij ons vandaan liggen.

Heel veel van die bezienswaardigheden zouden we in een weekendje kunnen doen, maar met Anna’s werk is dat niet altijd even eenvoudig. Een groot deel van het jaar is het voor haar lastig, zo niet onmogelijk, om meedere dagen vrij te nemen omdat ze dan midden in het drukke seizoen zit, en meer dan 80 nieuwe medewerkers moet aannemen (wat betekent door de maanden heen duizenden sollicitaties doornemen en honderden sollicitatiegesprekken houden om tot die 80 nieuwe mensen te komen).

Daarnaast hebben we natuurlijk ook maar weinig vrije dagen. In 2011 is een groot deel al opgegaan aan de twee weken Nederland, een paar dagen zijn opgegaan rond de verhuizing, en een aantal zijn opgegaan tijdens de bezoeken van mijn ouders.

De laatste tijd begon het echter steeds meer te kriebelen, en willen we er echt graag even tussenuit. Het hoeft niet lang te zijn, het hoeft niet ver te zijn, en het hoeft niet superdeluxe te zijn, maar zeker nu Anna wat werk betreft even in een dipje zit, zou het aardig zijn om er even tussenuit te gaan. Bovendien had ik een mooie kwartaalbonus gekregen aan het eind van 2011, dus dat kwam al goed uit.

Maar ja, waar ga je heen? We hebben tientallen bestemmingen gekeken.

We hebben gekeken om ergens heen te vliegen. Met Frontier en Southwest kun je redelijk goedkoop vliegen, maar we zaten dan nog altijd rond de $500 voor twee retourtickets – en dat was dan nog zonder hotel/motel/B&B, en zonder eten, zonder uitstapjes. Aangezien we maar maximaal een dag of vier, vijf, wilden gaan, zou de reis erheen relatief duur zijn.

En zo kwamen we al snel uit op een rit met de auto, waarbij we maximaal een dag wilden rijden.

We zouden naar het zuiden kunnen, naar New Mexico, bijvoorbeeld naar Santa Fe, maar daar waren we allebei al eens geweest, en we wilden heel graag naar een voor ons allebei onbekende omgeving.

We zouden naar het westen kunnen, naar Moab en omgeving met al die mooie parken en de prachtige omgeving, maar dat is toch iets wat je beter laat in het voorjaar of vroeg in de zomer kunt doen, omdat de kans op (veel) sneeuw daar wel erg groot is.

Naar het oosten is er niet zo heel veel te beleven, en dus bleef naar het noorden over. En wat ligt er zo’n 6 uur naar het noorden? Rapid City, in South Dakota, en omgeving, en in en rondom Rapid City is veel te doen en te zien, en allemaal binnen zo’n anderhalf uur van Rapid City.

Je hebt er Mount Rushmore, het beroemde monument met de vier hoofden van presidenten uit de rotsen gehouwen (ontworpen door Gotzun Borglum, die dat deels heeft gedaan tijdens zijn verblijf in het Menger Hotel in San Antonio, Texas, waar wij onze huwelijksreceptie hebben gehouden).

Je hebt er Badlands National Park, wat ook in de winter met sneeuw erg mooi schijnt te zijn.

Je hebt er Custer State Park, dat er prachtig uitziet.

Je hebt er Jewel Cave en Wind Cave, twee mooie grotten waar je rondleidingen kunt krijgen.

Je hebt er Deadwood, een oud westernstadje, dat gerestaureerd is, en nu meer een casinostadje is, maar wel leuk moet zijn om even rond te lopen.

En natuurlijk ligt op zo’n twee uur van Rapid City ook nog Devils Tower, bekend van onder andere de film Close Encounters of the Third Kind uit 1977, waar ik sinds het zien van die film altijd ooit eens naar toe heb willen gaan.

En je hebt er nog veel meer in de buurt. Het mooie is ook dat het van ons huis uit maar zes uurtjes rijden is, als je rechtstreeks naar Rapid City zou rijden.

We hebben echter het idee opgevat om via Scottsbluff, Nebraska rijden, dan door naar Carhenge in Alliance, Nebraska, en misschien via Wounded Knee (waar in 1890 honderden Indianen zijn afgeslacht door het leger, en bekend van het nummer Wounded Knee van Redbone uit 1973) naar Rapid City. Deze route duurt echter wat langer dan zes uurtjes, en dus zal een overnachting ergens halverwege wel nodig zijn.

Het volgende dat beslist moest worden was wanneer we zouden gaan. Nu is het nog te vroeg in het jaar, en is het daar nog te koud, en de kans op slecht weer met veel sneeuw te groot. Februari komt niet zo goed uit voor ons allebei, en in maart moet ik waarschijnlijk voor het werk een weekje naar Indianapolis, en aangezien we nog niet precies weten wanneer in maart komt dat ook niet goed uit. Eind april komen mijn ouders op bezoek, en zo kwamen we al snel uit op begin april.

Vervolgens was het zoeken naar een hotel in een redelijke prijsklasse. Omdat het nog zo vroeg in het jaar is, hebben de hotels in Rapid City lagere prijzen dan de rest van het jaar. Na heel wat zoeken vonden we een apart hotel in Rapid City: Hotel Alex Johnson.

Het is een historisch hotel, gebouwd in 1927 door spoorwegmagnaat Alex Johnson, Vice President van de Chicago and Northwestern Railroad. Meer over de geschiedenis van het hotel vind je hier. Het hotel is in 2009 en 2010 voor miljoenen dollars gerestaureerd, en ziet er best leuk uit (al tonen sommige, vooral oudere foto’s, een beetje kitscherig, goedkoop hotelinterieur).

In deze tijd van het jaar is het hotel een stuk goedkoper dan in het hoogseizoen. Na wat heen en weer mailen met de Assistant Manager van het hotel heb ik een Junior Suite kunnen regelen voor vier nachten, voor maar $65 per nacht (in juli kost de suite zo’n $188 per nacht, begin augustus is dat $350 per nacht maar dat komt ook door de Sturgis Motortcycle Rally). Dat betekent dat we straks de eerste week van april vier nachten in een bijzonder hotel in Rapid City zitten, voor in totaal (met alle belastingen erbij) maar $310. Geen gekke deal!

De komende weken kunnen we op ons gemak eens de route uit gaan stippelen, en beslissen of we al dan niet de omweg willen maken via Scottsbluff, Carhenge, en Wounded Knee, of dat we dit voor een ander reisje bewaren.

We hebben er in ieder geval heel erg veel zin in!

Jeetje wat vliegt de tijd!

Ik had helemaal niet in de gaten dat het alweer twee weken geleden is dat ik mijn laatste stukje heb geschreven. Tot nu toe gaat het niet erg goed met mijn goed voornemen om meer en regelmatiger te schrijven. Maar ja, zulke dingen gebeuren nu eenmaal met goede voornemens, nietwaar?

De afgelopen twee weken zijn eigenlijk erg rustig geweest, ook een van de redenen dat ik niets heb geschreven: er is zo weinig noemenswaardig gebeurd… Ik zal eens kijken of ik wat kan verzamelen.

Het weer is bijzonder veranderlijk geweest: het ene moment hadden we 6 tot 10 graden onder nul, twee dagen later hadden we 16 graden boven nul. Het ene moment is het windstil, het volgende moment hebben we een enorme storm met windsnelheden van meer dan 120 kilometer per uur waarbij onze ramen behoorlijk bewogen, en het huis lekker kraakte; voor de Foothills werd er zelfs gesproken over wind met vernietigende kracht, met snelheden van meer dan 160 kilometer per uur. Het ene moment hebben we mist en sneeuw, het volgende moment stralende zon met geen wolkje aan de lucht. Ach, je kunt zeggen wat je wilt, maar met het weer hier verveel je je in ieder geval niet.

Op mijn werk is het net zo druk gebleven als het de afgelopen maanden eigenlijk voortdurend is geweest. Troy, mijn slaaf – eh, ik bedoel, onze nieuwste aanwinst in het team – doet het boven verwachting goed. Niet alleen dat, maar het is ook nog eens een leuke vent waar ik goed mee kan opschieten. Ik word steeds meer betrokken bij allerlei dingen, wat erg leuk is; aan de ene kant wel een stukje waardering, aan de andere kant ben ik nu de meest ervaren in het team en is het derhalve ook niet zo heel erg verwonderlijk want er is nu eenmaal niemand anders.

Anna heeft de laatste tijd een wat mindere periode op haar werk. Beloftes die worden gemaakt, worden en zijn de laatste paar maanden heel erg makkelijk verbroken. Anna zou al enkele maanden geleden in het ‘Talent Advancement Program’ worden toegelaten, waarna ze klaar zou zijn voor een Assistant Manager functie. Elke keer voordat er weer een ronde van ‘TAP’ begon kreeg Anna te horen dat ze in de volgende ronde ingeroosterd zou worden, maar elke keer begint er weer een TAP zonder haar erin. De hardst aankomende klap in het gezicht was toen twee weken geleden er weer een TAP was begonnen, waarbij Anna’s trainingsruimte werd gebruikt voor de training. Voor haar was dat zo’n beetje de druppel die de emmer deed overlopen. Eerst kwam ze in een flinke depressie terecht, maar inmiddels heeft ze die energie gebruikt om elders te gaan solliciteren. Ze heeft inmiddels al zes sollicitaties uitgestuurd, maar is helaas ook al vier keer afgewezen. Ze blijft in ieder geval proberen, en ik hoop dat ze snel iets vindt waar ze zich beter bij voelt.

We zijn ook naar The Home Depot geweest, voornamelijk om ideeën te krijgen voor kleuren in het toilet beneden, de studeerkamer, en onze slaapkamer. We hebben in ieder geval enkele kleuren uitgezocht, dus als we ooit eens de energie en de zin ervoor hebben zullen we eens kijken of we gaan verven.

Tot slot hebben we – eindelijk – ook gordijnen in de woonkamer en eetkamer! Het heeft even geduurd, maar we hebben bij Pottery Barn onze gordijnen gevonden. Ze waren ook nog eens in de aanbieding, dus dat kwam goed uit. Het kostte wel wat, maar dan heb je ook wat! Ze zijn nog heel erg gekreukt momenteel, dus ik kan nog geen foto’s plaatsen, maar het ziet erg gezellig en warm uit, en – ook niet onbelangrijk – het houdt de zon ’s middags goed tegen zodat we eindelijk ook televisie kunnen kijken zonder verblind te worden door de zon.

Voor de rest gaat alles zijn gangetje: we gaan werken, we komen thuis, genieten van het huis, wandelen met de hond, genieten van het huis, koken lekker in de keuken, en genieten van het huis. Kortom, we genieten nog steeds van het huis!

Er zijn blijkbaar toch wel een aantal dingen te melden over de afgelopen twee weken, maar ook weer niet zo heel veel. Als er niet zo veel gebeurt dat bijzonder is, is er ook niet zoveel te schrijven, natuurlijk. Maar ik zal proberen mijn leveren (weer eens een keer) te beteren, en wat regelmatiger iets plaatsen…

Tot gauw!

…dat was mijn knie vorige week.

Al een tijdje hadden Anna en ik het erover gehad om eens te gaan langlaufen. We hebben dat vroeger allebei wel gedaan, maar voor mij was het inmiddels alweer zo’n 20 jaar geleden dat ik de laatste keer op de smalle latten heb gestaan. Voor Anna was het niet veel minder, maar zij had het relatief gezien veel minder vaak gedaan.

Met kerst hadden we van Anna’s broer allebei een mooie “sneeuw”-broek cadeau gekregen: Mountain Hardwear, met hun allernieuwste stof met ultra-ademende, waterdichte en isolerende technologie. Ideaal voor wandelen, skiën, en langlaufen.

We besloten om op maandag 2 januari – een vrije dag voor ons allebei – naar Eldora te gaan, een ski-gebied op een uurtje rijden van ons huis vandaan. In eerste instantie wilden we alleen het materiaal huren, en er met z’n tweetjes op uit gaan, maar aangezien het voor ons allebei alweer zo lang geleden was, besloten we om toch maar een les te nemen. Men had speciale lessen voor mensen die het niet voor de allereerste keer deden, maar die toch graag een les wilden om alles even op te frissen. Geen gek idee, en per saldo maar twee tientjes duurder dan alleen de latten huren – en dat voor een les van twee uur.

Eenmaal aangekomen bij Eldora bleek het toch een stuk drukker te zijn dan verwacht. We parkeerden de auto, en vonden toen het Nordic Center nergens. Wat bleek: het bord dat richting Nordic Center wees stond verborgen achter een enorme berg sneeuw. We konden met de shuttle bus mee, wat wel fijn was, want de parkeerplaats was spiegelglad, en het was toch even een eindje lopen.

We boekten de les, en kregen vervolgens de ski’s en schoenen aangemeten. Er was in al die jaren wel het een en ander veranderd, maar ook weer niet zó heel veel. Wel leek het alsof de latten door de jaren heen nóg smaller waren geworden, maar ik denk dat dit meer komt doordat ik sinds ik 15 was zelf ietsje hoger en breder ben geworden…

Uiteindelijk bleek er slechts één ander koppel te zijn dat les nam, dus het was wel fijn, zo’n kleine groep. De les begon met de basisprincipes, zoals beginnen met één lat, en daarop glijden om je balans te vinden. Achteraf gezien is het probleem met mijn knie daar al begonnen. Zonder veel op te warmen kwam er in de kou ineens het volle gewicht op de rechterknie te staan, terwijl je intussen ook bezig bent met je balans te bewaren. Nu ben ik toch al niet erg ‘evenwichtig’, en dat was te merken: ik had voortdurend mijn linkervoet nodig om niet om te vallen. Dat beloofde niet veel goeds.

Alles veranderde echter zodra ik de tweede lat ook onder mocht doen: balans!

De volgende stappen gingen verder met het principe van doorglijden op één ski, de stokken niet te ver naar buiten zetten, en vervolgens over het verfijnen van de techniek. Het was gek, maar langzaam maar zeker begon alles weer bij me terug te komen, en al snel bleek ik van de vier leerlingen de snelste te zijn. Ik kreeg zelfs complimenten van Matson, de instructeur, over mijn vorm. (Qua langlaufen dan, hè, want de rest van mijn vorm is nu niet direct complimenten waard – maar ik dwaal af). Hij zei dat het niet vaak voorkwam dat mensen die het als kind hadden gedaan zoveel jaar later nog zo’n goede techniek en vorm hadden. Toch wel leuk om te horen.

En tja, toen kwam er een heuvel bergaf. En daar ging mijn vorm…

Wat ik me kan herinneren van vroeger, waren de stukken bergaf die we hebben gedaan in Oostenrijk en in de Ardennen vrijwel rechtaan naar beneden, zonder bochten, en als ze er al waren dan waren ze heel flauw. Belangrijker nog: je ging die bergjes gewoon in de loipe naar beneden. Ze waren meestel niet al te steil, en als ze dat wel waren, dan was het meestal kaarsrecht. Geen probleem, gewoon blijven staan, en lekker bergaf glijden.

Maar oh hoe anders was het in Eldora! Niet alleen waren de heuvels veel steiler, maar de bochten waren veel scherper – en nog veel erger: geen loipe! Dat betekent dus dat je à la gewoon skiën al remmend naar beneden moet glijden met je ski’s in een omgekeerde V. En tja, laat ik dát nou net niet kunnen. Gewoon ‘downhill’ skiën heb ik nog nooit gedaan, en op de langlauflatten heb ik dat remmen ook nog nooit hoeven doen.

“Kom op”, zeiden Anna en Matson, “Je kunt het!”. Nou, niet dus. Het remmen op zich was het probleem nog niet eens, maar om tijdens dat remmen ook nog te sturen, dat was wel een probleem. Het duurde dan ook niet lang voordat ik tegen de grond ging. Nu is het nadeel van de lange langlauflatten dat ze niet losschieten van je schoen, met als gevolg dat als je verkeerd terecht komt je je knie kunt verdraaien. En jawel, dat gebeurde lichtelijk met mijn rechterknie (die volgens mij al een beetje verzwakt was door de oefeningen in het begin). Maar goed, niet zeuren, even door de pijn heenbijten, en vrolijk verder gaan.

Het ging ook verder prima. Ik kreeg steeds meer vertrouwen, en het was ontzettend leuk om te doen. Totdat er weer een berg met bocht kwam. Maar, tot mijn blijdschap, er was bij deze wel een loipe. Ah, dacht ik, dát kan ik tenminste. Dus hup, daar ging ik, met volle vaart naar beneden. Maar toen werd de bocht ineens steeds scherper, waarbij je twee keuzes hebt: óf je gaat door in de loipe, en hangt goed in de bocht en komt er nog sneller uit, óf je stapt uit de loipe en begint zo af te remmen. Ik ging echter voor een alternatieve optie: de bocht uit vliegen. Ik wist dat ik nooit en te nimmer zou kunnen afremmen met die snelheid, dus uit de loipe stappen was geen optie. En dus bleef ik in de loipe, maar helaas leunde ik blijkbaar niet niet ver genoeg naar binnen, waardoor ik letterlijk en figuurlijk met hoge snelheid zowel de bocht als de loipe uitvloog. De val op zich was nog niet eens zo hard, maar jammer genoeg kwam ik wederom verkeerd terecht, en kreeg mijn rechterknie opnieuw een klap te verduren.

Eenmaal weer rechtop deed de knie bij elke beweging pijn. Bergop was pijnlijker dan rechtdoor, maar om terug te gaan richting het Nordic Center moesten we weer die heuvels op waar ik vanaf was gevallen. Pijnlijk dus. Als het bergaf ging dan moest ik de latten loskoppelen: ik durfde niet nog een keer te vallen met de knie, en zijwaarts naar beneden stappen was veel te pijnlijk.

Na een paar pogingen besloot ik dat ik niet meer verder moest proberen, maar dat ik gewoon moest gaan lopen – het voelde verstandig, in ieder geval. Wonderbaarlijk genoeg bleek lopen niet zo pijnlijk te zijn, behalve als het bergop ging. Matson bood aan om terug te gaan en iemand met een sneeuwscooter te gaan halen voor me, maar mijn trots wilde dat niet: lopen ging enigszins, en dus zou ik terug lopen, ongeacht hoeveel pijn het deed. Misschien was het verstandiger geweest om die sneeuwscooter wel te laten komen, maar ach: verstandige beslissingen bij dat soort dingen en ik gaan niet altijd goed samen. Tijdens mijn middelbare schoolperiode, toen ik een jaar of 17 was, heb ik een keer een mars van 60 kilometer gelopen voor het goede doel. Na 23 kilometer verging ik van de pijn in mijn linkerknie, maar ik wilde niet opgeven. Na 45 kilometer kon ik niks meer met mijn linkerknie, en sleepte letterlijk mijn linkerbeen achter me aan, en was de pijn haast ondraaglijk, maar ik wilde door. Bij de controlepost van 50 kilometer hebben ze me gedwongen om te stoppen: ik wilde verder, ik liep immers al dik 20 kilometer met pijn, die laatste 10 kilometer maakte ook niks meer uit – maar nee, ik mocht niet. En nee, ik ben niet naar een huisarts geweest. Ook niet toen een paar maanden later ik door diezelfde knie zakte, deze twee keer zo dik en blauw werd. Vandaar dat mijn trots me hier ook weer dwong me om terug te lopen (en nee, ik heb van die ervaringen destijds inderdaad niets geleerd… en koppigheid zit nu eenmaal in de familie).

Eenmaal terug bij het Nordic Center kwam Matson nog naar me toe, en wilde me toch een positief besluit geven van het langlaufen: hij was onder de indruk van mijn vorm en techniek na 20 jaar, en als mijn knie hersteld was moest ik het vooral rustig aan doen en ermee doorgaan. Hij raadde aan om een paar ‘downhill’ lessen te nemen, zodat ik ook het remmen onder de (pijnlijke) knie kon krijgen (en op de latten een heuvel af kon gaan, in plaats van op mijn gezicht). En ik denk dat dit een goede tip was…

We besloten om op de terugweg naar huis in Nederland te gaan lunchen bij de Wild Mountain Smokehouse and Brewery. Ik was wel toe aan een warme hap en een lekker glas bier. Helaas was het behoorlijk druk, en was er alleen boven nog plek – en dus hobbelde ik met mijn pijnlijke knie de trap op. Het eten (de Nedmess, echt een aanrader op het menu) was zoals altijd weer heerlijk, en het bier smaakte uitstekend.

Al met al was het toch een leuke ochtend en middag, ondanks dat ik als half-kreupele thuis kwam. De volgende dag deed de knie al minder pijn, maar dat kan ook zelfbedrog zijn geweest, omdat alle andere spieren in mijn lichaam zodanig pijn deden, dat dit de pijn in de knie overstemde. Normaal gesproken is spierpijn na een dag of twee, drie weg, maar mijn benen hebben nog tot in het weekend pijn gedaan: ban het niet meer gewend zijn, van het twee keer gevallen, en van het proberen te compenseren van mijn rechterknie na de eerste valpartij.

En toch… en toch gaan we binnenkort terug. Mijn knie doet niet meer pijn, en ik wil het graag nog eens proberen. Niet dit weekend, want we hebben al plannen, maar wellicht het weekend erop. En dan voor de zekerheid toch maar de vlakke delen uitzoeken dan – je weet maar nooit…

Ook al is 2012 inmiddels alweer een paar dagen oud, het oude jaar kan niet worden afgesloten zonder een korte terugblik. (Klik op de kopjes van elk stukje hieronder om naar de stukjes voor die maand te gaan – alle links openen in een nieuw venster.)

Januari
2011 begon niet leuk met het overlijden van mijn oma begin januari. Het was onverwacht, en het was behoorlijk moeilijk om niet bij de begrafenis aanwezig te kunnen zijn – een van de minder prettige gevolgen van zo ver weg wonen.

Februari
In februari ging Denver gebukt onder een flink pak sneeuw, en koude temperaturen (de gevoelstemperatuur bereikte -37°C) zorgden voor ijs aan de binnenkant van de ramen.

Het laatste weekend van februari was ook het weekend dat ons leven (in positieve zin) veranderde: we gingen langs bij Meritage Homes, om te kijken naar de ‘model homes’ – meer uit nieuwsgierigheid dan wat anders.

Maart
Begin maart besloten we dat we niets te verliezen hadden, en lieten de hypotheekadviseur van Meritage Homes eens bekijken voor hoeveel aan hypotheek we in aanmerking zouden kunnen komen. Al snel bleek dat dit meer was dan we hadden gehoopt, en leek het er ineens zomaar op dat we een gloednieuw huis zouden kunnen gaan kopen. Al snel werd besloten dat we voor het model ‘Keystone’ zouden gaan:

2000 square feet (ongeveer 186 vierkante meter), twee verdiepingen met ‘basement’, drie slaapkamers, 2 badkamers, apart toilet beneden, en een aparte studeerkamer. Heel ruim van opzet, ‘100% Energy Star Compliant’, en heerlijk ruim en licht van binnen. Er zouden zeer binnenkort enkele kavels worden vrijgegeven die een prachtig uitzicht op de Rocky Mountains zouden bieden. We moesten er dan wel snel bij zijn, want zodra de kavels werden vrijgegeven werden ze op een ‘first come, first serve’ basis toegewezen. De rest van de maand brachten we dan ook elk weekend door in het sales kantoor van Meritage Homes, voor het geval de kavels vrij zouden worden gegeven; we zouden dan meteen de cheque voor de aanbetaling kunnen overhandigen. Door de week had Anna de cheque bij zich, zodat ze meteen naar Meritage toe kon gaan als het zover was. Als onderdeel van de voorbereidingen voor het huis zijn we ook alvast naar het Design Center geweest om vloeren en badkamers uit te zoeken.

April
Op 2 april was het dan eindelijk zover: een van de kavels waarin we geïnteresseerd waren was vrijgegeven, en na (zeer) kort overleg besloten we ervoor te gaan: we hadden een kavel! Op dinsdag 5 april hebben we het bouwcontract getekend, en toen begon het wachten. Later die maand werd ook onze ‘mortgage insurance’ aanvraag al ingediend, waardoor we premieverhoging de volgende maand mooi konden vermijden. Ook werden alle selecties bij het design center vastgelegd, iets wat nog niet zo makkelijk was. Eind april kwamen ook mijn ouders op bezoek, en dit keer waren ze ook hier voor mijn verjaardag, wat wel erg leuk was.

Mei
In mei laaiden de discussies rond de dood van Osama Bin Laden hoog op; een controversiele gebeurtenis, maar wel een gebeurtenis die voor de vele nabestaanden van de slachtoffers van 9/11 een stukje afsluiting van een hoofdstuk in hun leven bood. Mijn ouders gingen weer naar huis, en ik ging op zakenreis naar Omaha, Nebraska. Na mijn reisje naar Omaha kreeg ik bronchitis, iets waar ik tot op de dag van vandaag nog de gevolgen van voel. De voorbereidingen voor het huis waren nog steeds in volle gang, en eind mei stond in het teken van de foutjes in het papierwerk, waardoor we telkens weer opnieuw dezelfde papieren moesten ondertekenen.

Juni
In juni had ik de eer om een ‘Bitch Citation’ te krijgen, een papiertje dat nog steeds vol trots hier in mijn cubicle hangt. Juni was ook de maand waarin we voor de eerste keer naar “Do at the Zoo” in de Denver Zoo gingen, het evenement waar je lekker decadent opgedirkt na sluitingstijd door de dierentuin loopt, genietend van heerlijke drankjes en allerlei liflafjes. Verder vond in juni de eerste familie schietdag plaats – nee, niet een dag waarop je op je familie mag schieten, maar een dag waarop we met de hele familie zijn gaan kleiduiven schieten. Gedurende het jaar zijn er nog meer van zulke dagen geweest, maar helaas konden Anna en ik er niet bij zijn vanwege verplichtingen rondom het nieuwe huis. Eind juni begon men eindelijk ook met de aanleg van onze straat: zonder straat kon men niet beginnen met de bouw, dus het was een belangrijke stap in de goede richting.

Juli
Tijdens het Independence Day weekend zijn Anna en ik weer eens naar een lacrosse wedstrijd geweest, iets wat we nu al een aantal keer hebben gedaan, en wat heel erg leuk is om te doen. 4th of July zelf hebben we bij Kim & Arthur in Nederland doorgebracht, wat heel gezellig was. Aan het eind van de eerste week in juli kwam het noodweer over Denver dat veel straten en huizen onder water zette. Een week na Independence Day zijn we met Kim & Arthur de Jeep-rit gaan rijden die we eigenlijk de week ervoor hadden willen doen. Het was leuk en mooi, maar ook koud en – tijdelijk – nat. Ook zijn we naar de Miners Days in Nederland geweest. Het belangrijkste nieuws van juli was echter dat men – eindelijk! – met de bouw van ons huis was begonnen.

Augustus
In augustus was het tijd voor het tweede bezoek van mijn ouders. Tijdens hun verblijf hier hebben we verschillende uitstapjes in de omgeving gemaakt, onder andere naar de top van Mount Evans. Op 24 augustus was ik alweer twee jaar in dienst bij TripPak. In augustus vond ook de Colorado Relay plaats, de estafetteloop waaraan met een team van ons kantoor werd deelgenomen. Ik fungeerde als een van de twee chauffeurs, en het was een oefening in wakker blijven: bijna 30 uur zonder slaap. De bouw van het huis vorderde intussen gestaag.

September
September stond vooral in het teken van onze reis naar Nederland: voor het eerst in twee jaar waren we weer eens in ‘the old country’, zoals men het hier noemde. Het was heel fijn om iedereen weer eens te zien, en om onze favoriete plekjes weer eens te bezoeken – oh ja, laat ik vooral ook de frikandel speciaal niet vergeten… Mijn opa van 95 liet geen spaan van mij heel tijdens een potje schaken.

Eenmaal weer thuis bleek er in de voorgaande twee weken veel te zijn gebeurd in en aan het huis: het begon nu echt op een huis te lijken! Vooralsnog leek alles nog steeds volgens planning klaar te geraken.

Oktober
In oktober vonden veel veranderingen op het werk plaats. Diverse mensen wisselden van functie, anderen vertrokken uit het bedrijf. Voor mij betekende het promotie naar Senior Implementation Specialist. Oktober was ook de maand dat ik bijna overspannen raakte door de zenuwen: het was immers bijna zover, en de hypotheek was nog steeds niet 100% rond, hoewel het huis vrijwel af was. Eind oktober hadden we ook nog de leuke ervaring om de giraffen en olifanten te mogen voeren in de Denver Zoo. De allerleukste ervaring van oktober was toch wel om op 31 oktober de sleutel te mogen krijgen van ons nieuwe huis – alle maanden stress waren in één klap vergeten toen we om even na 11:00 uur ’s ochtends de allereerste keer de sleutel in het slot van ons eigen huis konden steken!

November
November was een drukke maand (zowel privé als op het werk), en de maand die in het teken stond van het gebrek aan TV en internet. Pas op 23 november konden we eindelijk vaststellen dat zelfs met meer dan 200 kanalen er nog steeds niks op TV was. Wel hadden (en hebben) we supersnel internet, maar we zijn eens benieuwd hoe lang dat duurt – we zijn immers tot nu toe nog de enige die op die verbinding zitten… Voor de rest was het in november genieten geblazen van het nieuwe huis, en natuurlijk alles uitpakken na de verhuizing, dingen aan de muur hangen, inrichten, de nieuwe wasmachine en droger gebruiken, en oh ja: genieten. Had ik trouwens al genieten vermeld?

December
Begin december kwamen mijn ouders weer op bezoek, en eindelijk konden we hen ons huis laten zien: een trots moment in mijn leven. Net zoals in novermber was het ook in december chaotisch druk op het werk, maar uiteindelijk is het niet voor niets geweest: ik kreeg een “exceeding expectations” beoordeling, en ik kreeg een mooie kwartaalbonus. Ook in december hebben we weer volop genoten van het huis, maar nu in kerstsfeer. Het was weer leuk om met mijn vader de kerstverlichting buiten op te hangen,

en om het huis aan familie en vrienden te kunnen laten zien tijdens een kleine ‘house warming party’. Kerstmis werd weer gevierd met Anna’s familie, maar in tegenstelling tot voorgaande jaren hebben we onze cadeautjes voor elkaar met z’n tweetjes in ons eigen huis uitgepakt, onder het genot van een ontbijtje, met de open haard aan. Pas daarna zijn we richting Denver gegaan voor de verdere viering. Oud & Nieuw hebben we met z’n tweetjes doorgebracht; Anna’s werkrooster liet het niet toe om bij Kim & Arthur te gaan doorvieren. We hebben gezellig met z’n tweetjes gegourmet (ja ja, we hebben hier een gourmetstel!), champagne gedronken, en we hebben oliebollen gebakken die bijzonder goed waren gelukt.

Kortom, het was een leuke afsluiting van een druk, maar oh zo goed jaar!

Happy New Year!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens wat heb geschreven. Met de feestdagen is het echter bijzonder druk geweest. Nu zo tegen het einde van het jaar nog snel een blog om even bij te praten, voordat het tijd is voor het jaaroverzicht.

Dinsdag 20 december zijn mijn ouders alweer richting Nederland vertrokken. Het bezoek is dit keer echt omgevlogen. Normaal gesproken lijkt de eerste week heerlijk lang te duren, en vliegt de tweede week bijzonder snel om. Dit keer echter leek het andersom te zijn: de eerste week vloog om, de tweede week leek langer te duren.

Waarschijnlijk komt het omdat we normaal gesproken de eerste week heel veel dingen doen, en er ook op uit trekken. Ik neem meestal ook een paar dagen vrij tijdens hun bezoeken, maar dit keer heb ik slechts één dag vrij kunnen nemen vanwege de drukte op het werk.

De tweede week van hun bezoek heb ik kortere dagen gewerkt, en heb ik ook een dag vrij genomen. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat die tweede week langer leek te duren.

We zijn op mijn vrije dag wat gaan winkelen, wat gaan eten, en de dag heeft lekker lang geduurd. Tijdens het laatste weekend hadden we ook een kleine ‘house warming party’ georganiseerd voor vrienden en familie. Het huis zag er perfect uit, en dus hebben we op dat moment de foto’s gemaakt die je in het vorige blog hebt kunnen zien.

De drukte op het werk die er al een paar weken was heeft zich doorgezet. Nadat mijn ouders waren vertrokken heb ik dan ook in plaats van korte dagen juist lange dagen gewerkt. Ik had inmiddels 21 projecten waar ik mee bezig was, plus daarnaast nog een groot project om een helpbestand te maken voor een van onze producten. Aangezien dit project verbonden was aan zowel mijn kwartaalbonus als mijn jaarbonus had ik wel goede motivatie voor die lange dagen.

Anna heeft ook lange dagen gedraaid, dit kerstseizoen. Ze heeft standaard tussen de 45 en 50 uur gewerkt, waarbij ze vaker tot middernacht op het werk is geweest. Zo bekeken waren mijn lange dagen zo erg nog niet.

Gelukkig vind ik mijn werk nog steeds bijzonder leuk en afwisselend, en ook het grote project voor het helpbestand vind ik leuk om te doen. En ach, die ene periode dat het wat stressvol is allemaal – daar komen we ook wel overheen.

In tegenstelling tot mij lijkt Anna nu een beetje uitgekeken op haar werk. Helaas is het hogere management momenteel niet zo erg gemotiveerd om mensen te promoveren, en ook het Talent Advancement Program lijkt een beetje op zijn gat te liggen. Daarbij is ze ook een beetje gefrustreerd door de Store Manager, en dat in combinatie met het feit dat ze tegenwoordig nauwelijks nog een weekenddag vrij heeft, heeft haar tot de conclusie doen komen dat ze graag weg wil uit de retail wereld.

Haar voornemen voor het nieuwe jaar is dan ook om een nieuwe baan te gaan zoeken. Het liefst wil ze een kantoorbaan, waarbij ze niet meer in het weekend hoeft te werken. Het probleem is dat ze niet goed weet wat ze wil, maar hopelijk komt ze daar snel achter.

Het zou wel leuk zijn, als ze niet meer in het weekend hoefde te werken. We zouden dan eindelijk weer eens echte weekenden samen hebben, en eens af en toe een weekendje erop uit kunnen gaan – iets wat de afgelopen drie jaar gewoonweg niet mogelijk is geweest.

Een nieuw jaar komt eraan, met allemaal nieuwe kansen!

Hè, hè… eindelijk: foto’s van het huis!

Het heeft even geduurd, maar ik heb eindelijk wat foto’s kunnen maken van een schoon en opgeruimd huis. Gisteravond hebben we een leuk klein feestje gehad met wat familie en vrienden, dus er hoefde niet zo heel veel aan de kant te worden gedaan.

Morgenochtend vertrekken mijn ouders alweer richting Nederland, en is het bezoek van tweeëneenhalve week alweer voorbij. Het is echt voorbij gevlogen, maar het was wel zoals altijd weer even leuk en gezellig. Gelukkig komen ze in april alweer!

Tot zover, het geschreven deel, we gaan snel over naar de foto’s!

De voorkant (helaas zijn een paar lampjes kapot)

De studeerkamer

De gang, met links de studeerkamer

Het toilet beneden (de ‘powder room’)

De woonkamer

Woonkamer met zicht op de achtertuin

Blik op de eetkamer en het keukeneiland vanuit de woonkamer

Blik op de keuken en eetkamer vanuit de woonkamer

De keuken

De woonkamer met trap gezien vanuit de eetkamer

De trap met antieke prenten uit Anna’s familie

De trap naar boven

De overloop, of ‘landing’

De ‘Master Bedroom’, onze slaapkamer

Zitje in de slaapkamer, met achterdoor de badkamer

De ‘Master Bathroom’, onze badkamer

De douche en het toilet in de ‘Master Bedroom’, met de ‘walk-in’ closet

De overloop, kijkend vanaf onze slaapkamer, met rechts de gastenbadkamer en logeerkamer 1

De gastenbadkamer

Logeerkamer 1, de slaapkamer van mijn ouders als ze hier zijn

De ‘walk-in closet’ van logeerkamer 1, met links een blik op de overloop

De tweede logeerkamer

Logeerkamer 2 met links de kast en blik op de overloop

Een blik op de woonkamer van bovenaf

Blik op de woonkamer, eetkamer en keuken vanaf de trap

Tot zover de foto’s – hopelijk waren ze het wachten waard!

Na het tussendoortje weer tijd voor een ‘echt’ blog.

Zoals al aangegeven zijn mijn ouders weer op bezoek. Vrijdag 2 december zijn ze aangekomen, en volgens mij konden we alle vier niet wachten totdat we bij het huis aankwamen – het duurde allemaal veel te lang.

We hadden alle lampen binnen aan gelaten, zodat het er gezellig uit zag zodra we de straat indraaiden. Ik zette Anna voor de deur af, zodat zij naar binnen kon en de open haard aan kon maken. In de tussentijd reed ik met mijn ouders naar de brievenbus zodat ze konden zien waar deze zich bevond, maar meer om de vlammen in de (gas) open haard even goed op gang konden komen.

Weer terug bij het huis parkeerde ik de auto op de oprit, en kwam Anna met Murphy naar buiten. Zoals altijd wordt Murphy helemaal wild als hij mijn ouders weer ziet: hij weet van gekkigheid niet wat hij moet doen. Hij rent van de een naar de ander, springt tegen hen op, en meestal begint hij rondjes te rennen, zo uitgelaten is hij – en dit keer net zo.

Nadat Murphy was uitgeraasd zijn we naar binnen gegaan, en we hoorden alleen maar “Oooh!” en “Wow!” en “Prachtig!”. Mijn ouders ons nieuwe huis kunnen laten zien was een van de meest trotse momenten in mijn leven – het was zo fantastisch om dat te kunnen doen!

Het eerste uur hebben we alleen maar rondgelopen in het huis, hen alles laten zien, waarna we uiteindelijk in de woonkamer lekker wat hebben gedronken. Anna en ik zaten erbij, trots als een pauw.

De volgende ochtend was het de eerste keer dat ze de bergen zouden kunnen zien vanuit het huis, maar helaas werkte het weer niet mee: het was bewolkt. Gelukkig klaarde het in de dagen erna op, en hebben ze kunnen genieten van enkele mooie, heldere dagen, met prachtig uitzicht op de bergen, en van enkele mooie zonsopgangen.

Zonsopgang, aan de voorkant van het huis

Wat hebben we zoal gedaan tot nu toe? Nou, eigenlijk niet eens zo heel veel. Mijn ouders hebben voornamelijk vakantie gevierd: lekker rustig aan, niets moet, alles mag (nou ja, alles: ze zitten niet in hun eigen huis, hè, dus er zijn grenzen). Nu Anna vlakbij huis werkt gaat zij – als het weer het toelaat – op de fiets naar het werk, wat betekent dat mijn ouders Anna’s auto kunnen gebruiken (en zij dus geen auto meer hoeven te huren).

We zijn met z’n allen wat gaan winkelen, maar ook zijn ze er met z’n tweetjes op uit getrokken – ook winkelen.
We hebben samen onze kerstboom uitgezocht, deze opgezet, en het huis versierd, wat zo’n beetje traditie is geworden als mijn ouders hier zijn.
Afgelopen zaterdag zijn we naar de Denver Country Club geweest. Anna’s opa is lid van de DCC, en de hele familie was uitgenodigd om te komen schaatsen. Voor het eerst in 20 jaar heb ik weer eens op schaatsen gestaan. Het was destijds al geen doorslaand succes, en dit keer was het – na 20 jaar – niet veel anders. Mijn schaatstalent beperkt zich tot heel langzaam rechtdoor gaan. Stoppen lukt alleen door te blijven glijden totdat ik geen snelheid meer heb, of door ergens tegenaan te schaatsen, en de bocht om gaan wil zeggen dat ik moet wachten totdat ik nauwelijks meer vooruit kom, om vervolgens de schaatsen een voor een te draaien, en dan weer wat vaart maken. Dit keer was het de eerste keer op ijshockeyschaatsen, en jeetje wat zijn die dingen oncomfortabel. Maar goed, ik heb maar liefst een half uur op het ijs doorgebracht zonder te vallen. Daarna had ik zoveel kramp in mijn linkervoet dat ik het wel welletjes vond. Met de hele familie hebben we daarna hamburgers gegeten, en wat gedronken. Het was bijzonder gezellig!

Zondagochtend na het ontbijt was het tijd voor iets wat inmiddels ook traditie is geworden als ze in december hier zijn: samen met mijn vader de kerstverlichting buiten ophangen. Het was even puzzelen dit keer, want hoeveel lampjes heb je nodig, waar begin je, waar hang je de stroomkabel, en – het meest belangrijke – hoe kom je bij de plekken waar je lampjes wilt hangen?

Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om alleen langs de voorkant aan de dakgoot de ‘icicle lights’ te hangen. Eenmaal op het dak boven de porch voelde ik me toch niet erg op mijn gemak, en bleek de punt van het dak toch hoger te zitten dan ik had verwacht. We hebben dan wel zo’n stok waarmee je de houders aan de goot of de dakrand kunt bevestigen, maar staand en balancerend op het smalle schuine gedeelte van het dak, en dan vrijwel recht boven je bijna drie meter hoog met een stok een klein houdertje aan de dakrand bevestigen was toch stukken meer intimiderend dan ik had gedacht. Natuurlijk helpt het feit dat ik hoogtevrees heb niet echt daarbij… Tel daar nog eens bij op dat delen van het dak nog onder een dikke laag ijs zaten, en het plaatje was compleet: dit jaar alleen de dakgoot, volgend jaar misschien meer. Ach ja, het ziet tenminste toch nog leuk uit. Als laatste hebben we nog lampjes in de boom in de voortuin gehangen, waarbij die stok ook weer erg handig was.

Kerstverlichting aan de voorkant

Nu we onze mooie grote keuken hebben, zijn we ook minder gaan uiteten. Het is immers nu gezellig om te koken, nu iedereen erbij kan zijn, en de keuken niet langer in een ander deel van het huis ligt. Bovendien is de keuken nu ook ruim genoeg om dingen in te kunnen doen, zonder dat je een gebrek aan aanrecht hebt. Zo heeft mijn moeder bijvoorbeeld een avond wortelenstamppot gemaakt, en heeft Anna op een avond een heerlijk diner gekookt: vooraf een ‘stuffed clam’ (een grote schelp gevuld met St. Jacobsschelp, krab, lenteuitjes, en nog allerlei ingrediënten, uit de oven), gevolgd door een ‘beef tenderloin medallion’ met spek erom heen gewikkeld in een champignon/rode wijn/worcesteshire saus, met daarbij een Caesar salad met eigengemaakte Caesar dressing en aardappelen au gratin, en als dessert choloade en vanille ijs (Blue Bell, voor de kenners), met daarbij mini-eclairs. Heerlijk!

We zijn tot nu toe slechts twee keer gaan uiteten (een keer Italiaans, en gisteravond bij Chili’s), maar het is nu gewoon veel leuker en gezelliger om thuis te blijven!

Jammer genoeg zit anderhalve week van het bezoek er alweer op, en is er nog maar een week over. Morgen, donderdag, heb ik vrij, dus dan gaan we nog allerlei leuke dingen doen. Zondag hebben we een kleine ‘house warming party’ georganiseerd voor wat vrienden en familie, dus er staan nog wel wat dingetjes op het programma, maar dit keer lijkt het bezoek heel erg snel voorbij te gaan – te snel, eigenlijk.

Maar goed, we genieten in ieder geval overal van, en dat is het belangrijkste!

Aangezien we zondag het feestje hebben zal het huis dit weekend weer perfect uit zien, en dus zal ik dan eens wat foto’s van de binnenkant plaatsen. Jullie geduld zal worden beloond!

Ik ben jullie al een tijdje wat foto’s schuldig, maar omdat mijn ouders momenteel op bezoek zijn heb ik nog weinig tijd gehad om foto’s te maken.

We zijn bezig geweest met vanalles en nog wat, maar niet met foto’s. Maar ja, nu de kerstboom op staat, de lampjes aan het huis hangen, en we ook in de studeerkamer voor het raam nog een (nep)kerstboom hebben gezet, moesten er toch wel foto’s worden gemaakt.

Komend weekend hebben we een klein feestje, en zal het huis mooi in orde zijn: de perfecte tijd voor wat foto’s in en om het huis, dus deze volgen snel.

Voor nu even een tussendoortje met alvast enkele sfeerbeelden van wat we tot nu toe aan kerstversieringen hebben gedaan.

Woonkamer

Woonkamer met kerstboom

Kerstboom in woonkamer

Kerstboom in studeerkamer

Voordeur

Porch, met gekleurde lampjes in boom links, en kerstboom in studeerkamer

Voorkant van het huis

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, en daar zijn verschillende oorzaken voor.

In het kort komt het eigenlijk door twee dingen:
1. Comcast, de kabelmaatschappij, en
2. Werk.

Om met het laatste te beginnen: ik heb het in mijn meer dan twee jaar bij TripPak nog nooit zo druk gehad. Mijn twee voormalige teamgenoten Nate en Hugh zijn nu officieel niet meer werkzaam in het Implementations team, waardoor alleen Ian (mijn manager) en ik overbleven.

Als gevolg daarvan hebben zowel Ian en ik het behoorlijk druk gekregen. In de tussentijd hebben we ook sollicitatiegesprekken gehouden, op zoek naar twee nieuwe collega’s. Na lang zoeken hebben we uiteindelijk tot nu toe één nieuwe Implementation Specialist gevonden: Troy.

Troy is vorige week maandag begonnen, maar tot het moment waarop hij zelf aan de slag kan betekent het eigenlijk vooral extra werk. Troy zal immers alles over onze producten, het bedrijf, en de transportindustrie moeten leren kennen vooraleer hij geheel zelfstandig projecten kan uitvoeren. Op dit moment heb ik dus naast mijn eigen 18 implementatieprojecten ook eigenlijk nog de 4 projecten van Troy erbij, maar daarnaast heb ik ook nog om de andere week nu een ‘Tier II support week’ erbij, plus dan nog mijn project om een volledige online helpfunctie te schrijven voor ons nieuwste product. Dit laatste project hangt vast aan mijn kwartaalbonus én mijn jaarbonus, dus dat moet echt af – en ik heb er nog een goede drie weken voor.

Gelet op hoe druk het nu is wordt dat nog lastig, want ik heb al anderhalve week niets meer eraan kunnen doen. Toch maar eens met Ian over praten, want die bonus laat ik me niet ontnemen!

Met al deze drukte ben ik er dus ook helemaal niet meer aan toe gekomen om op het werk een blog te schrijven. Als Troy naast me zit kan ik dat immers slechts gaan doen…

Comcast is de andere reden voor het niets plaatsen: we hebben namelijk een maand lang thuis geen internet gehad.

Voordat we verhuisden hadden we al bij Comcast doorgegeven wat ons nieuwe adres werd. Op dat moment kregen we te horen dat het adres nog niet bij hen bekend was, en dat dit gebied als ‘non serviceable’ stond aangeduid. Vreemd, want er hing wel al een Comcast kastje aan de buitenmuur van het huis, dus iemand binnen het bedrijf moest van het bestaan van het adres afweten. Men zou er naar kijken, en binnen 7 tot 10 dagen zou ik iets horen.

Welnu, 8 tot 11 dagen later belde ik maar eens terug, want ik had nog niets gehoord. Oh ja, zei Comcast, ik zie het verzoek hier inderdaad staan, maar het is nog niet compleet. Ik zal meteen een verzoek indienen om het af te ronden, dat zal zo’n 24 tot 48 uur duren.

Dat was op een donderdag.

De dinsdag erna – die 24 tot 48 uur waren inmiddels al lang voorbij – besloot ik maar weer eens te bellen. Hmm, zei de juffrouw die ik sprak, ik zie hier helemaal geen enkel verzoek staan voor dat adres. Weet je wat, ik dien meteen een nieuw verzoek in. Het kan zo’n 7 tot 10 dagen duren voordat het compleet is afgehandeld. Alweer 7 tot 10 dagen? Ja, onze excuses, maar er lijkt iets mis te zijn gegaan.

Zucht.

Nou ja, als ik dan na die 7 tot 10 dagen eindelijk TV en internet heb, dan moet het maar.

Niet dus.

Ik belde na 8 tot 11 dagen weer eens op om te informeren, en kreeg te horen dat het gebied nog steeds ‘non serviceable’ was, en dat men me niet kon zeggen wanneer aansluitingen in onze buurt mogelijk waren. Dat aan de overkant van de straat men wel Comcast had, dat maakte niets uit: wij zaten aan de nieuwe kant van de straat, en dan lag het toch allemaal net even anders.

En toen was ik het dus zat. Ik heb gezegd dat ik dan wel naar de concurrent zou gaan, want de buren (het eerste huis in de straat aan onze kant, wij waren het tweede) waren door de concurrent wel al mooi aangesloten: DirecTV voor de televisie, en CenturyLink voor de internetaansluiting.

Ik dacht bij mezelf, ‘Comcast duwt het maar waar de zon niet schijnt’, hing op, en belde DirecTV en CenturyLink: geen enkel probleem, meneer – komt donderdagochtend uit voor de TV aansluiting? Wow, twee dagen later al? Prima, doe maar. CenturyLink zou een week later komen, maar dat zou nog steeds sneller zijn, dus ook dat is prima.

De volgende dag, woensdag, kreeg ik rond 11:30 uur een telefoontje: DirecTV. Ze hadden een monteur die eventueel die middag al langs kon komen, als dat uitkwam. Da’s pas service – doe maar! Prima, de monteur zou er tussen 14:00 en 16:00 uur zijn.

Om 15:50 uur kreeg ik een sms van Anna: nog geen DirecTV te zien.

Om 16:10 uur belde Anna me. Ik dacht dat het was om te zeggen dat DirecTV er was, maar nee: er was een Direct Sales Representative van Comcast (Mike) aan de deur, en hij had een aanbieding die vele malen beter was dan die van DirecTV en CenturyLink. Via de speaker phone hebben we alles met Mike doorgenomen, en Mike beloofde dat hij alles voor ons in orde zou maken, want wat Comcast met ons had gedaan was belachelijk.

Aangezien DirecTV ondanks de afspraak niet was komen opdagen heb ik zowel DirecTV en CenturyLink maar meteen afgezegd. Gevraagd naar de reden waarom gaf ik aan dat Comcast een betere aanbieding had, en toen ik vertelde wat die aanbieding was zei zelfs DirecTV dat dit een goede aanbieding was die zij niet konden evenaren.

Mike zou zijn best gaan doen, en zou ons snel wat laten weten. De dagen erna kregen we af en toe eens een telefoontje of een voicemail van Mike, om ons te vertellen dat alles nog prima verliep.

En toen hielden de telefoontjes ineens op. In plaats daarvan kregen we op een zaterdagochtend een sms:

“Greetings, Dennis and Anna. Things are on hold again. I was given some bad information. I will be working to get this fixed and installed as soon as possible. Thank you for your patience. Mike.”

Nou ja, zeg. Nu had hij dus eigenlijk niet eens meer het lef om ons te bellen, maar deed hij het af met een sms. En zo zaten we weer te wachten, zonder ook maar enig idee te hebben van hoe en wat.

Voor Anna werkte de sms als een rode lap op een stier. Ze heeft Mike gebeld, en hem eens goed de waarheid verteld. Mike kon alleen maar sorry zeggen, en zeggen dat hij goed nieuws had: op 23 november zouden ze komen installeren! Nou, fijn, kan het niet eerder? Dat betekent dus een maand lang geen TV en internet, en weer door Comcast aan het wachten gezet. Mike zou proberen het naar voren te krijgen, maar kon niets garanderen.

Uiteindelijk is het Mike niet gelukt om het eerder voor elkaar te krijgen, en dus kwam op 23 november Antonio van Comcast ons aansluiten.

Eindelijk weer TV en internet!

Na een paar dagen hield echter onze HD DVR ermee op. We hadden een heel oud ding gekregen, vol met krassen en deuken (ook zoiets), en nu hield het kreng het helemaal voor gezien. En dus kon ik bij Comcast langsgaan voor een nieuwe. Dat heeft uiteindelijk een uur geduurd, want toen ik er even na vieren aankwam, stond er een rij tot buiten.

Hoezo serviceverlening?

Ach ja, ik hou maar op met klagen, het heeft toch geen zin. Het belangrijkste is dat we weer online zijn!

En het huis?

Het huis is geweldig – we konden niet blijer zijn. Langzaam maar zeker krijgen we ook de aankleding van het huis rond: we hebben al wat schilderijen en foto’s ophangen, maar het is nog lang niet helemaal klaar.

Zodra we iets verder zijn ermee zal ik eens wat foto’s maken en hier plaatsen. Ik wil dat nu nog niet doen, want wat ik plaats moet wel goed uitzien, natuurlijk…

Ik zal in ieder geval mijn best doen om het zo snel mogelijk foto’s beschikbaar te hebben. Ik kan niets met zekerheid zeggen, maar reken veiligheidshalve op zo’n 7 tot 10 dagen…