Weekje naar de Black Hills – Deel 2
Voordat ik het in de gaten had is er ineens weer een hele tijd voorbij gegaan zonder update – sorry daarvoor! Alles is hier verder prima, alleen is het de laatste tijd zo druk op het werk dat ik daar geen tijd meer heb om iets te schrijven, en eenmaal thuis was het lekker om even niks te doen. Maar goed, ik zal wederom eens een keer mijn leven proberen te beteren en regelmatiger wat schrijven.
Bij deze dan alvast Deel 2 van ons weekje naar de Back Hills.
Maandag 2 april stonden we redelijk vroeg op. We hadden niet zo’n heel lange rit voor de boeg – de pure rijtijd was maar zo’n anderhalf à twee uur naar Rapid City, maar we hadden een aantal dingen op het programma staan waarvan we niet wisten hoe lang deze zouden duren.
We verlieten onze kamer, en gingen naar het kantoortje om de sleutel in te leveren. Aan de aardige dame vroegen we of we ergens in Crawford konden ontbijten. Ze zei dat er twee tentjes waren die ontbijt serveerden: een aan de andere kant van het dorp, de ander in het centrum: de Snack Shop.
We besloten om de Snack Shop eens te gaan bekijken – de naam klonk niet direct geweldig, maar je weet nooit. We reden door het centrum (niet met je ogen knipperen want dan mis je het), gingen rechtsaf bij het stopbord, en daar was de snackshop: een klein vierkant blauw gebouw met een deur en een raam. Het zag er niet echt uit als een restaurant, maar er hing een Pepsi bord, dus we zaten blijkbaar goed.
Snack Shop
We parkeerden en gingen naar binnen, waar de serveerder/kok/eigenaar met een local stond te praten. We werden van top tot teen bekeken – buitenstaanders in een klein dorpje als Crawford vallen natuurlijk op – en we kregen een tafeltje.
We bestelden het duurste op het menu: 2 eieren, met hashbrowns, bacon en toast, met een kop koffie erbij. Veel hadden we er niet echt van verwacht, maar het was écht bijzonder lekker: de lekkerste bacon die we in lange tijd hadden gehad, en ook de hashbrowns waren perfect. Uiteindelijk was het ontbijt, inclusief fooi, nog geen $14.
Zoals men al had voorspeld was het weer niet al te geweldig. Het was bewolkt, en er zou een kleine kans op regen zijn. Op zich wel jammer, maar al snel bleek dat het perfect weer was voor onze volgende bestemming: het minder bekende Toadstool Geologic Park.
Van Fort Robinson naar Toadstool Geologic Park
Het park lag niet zo heel ver van Crawford vandaan, maar om er te komen moest je 15 mijl (zo’n 24 kilometer) over een onverharde weg rijden. Tijdens die 24 kilometer zijn we langs twee huizen gereden, en zijn we drie auto’s tegen gekomen. Die tijd van het jaar is het er niet al te druk, en sowieso is het een wat minder bekend park, dus ook in het hoogseizoen zal het er niet bijzonder druk zijn.
De weg naar Toadstool Geologic Park
De weg is lang, en verlaten, en op bepaalde punten heb je mooie uitzichten op de omgeving. Uiteindelijk kom je bij een camp ground, waar blijkt dat het inderdaad nooit zo heel druk zal worden: er waren slechts vijf parkeerplekken.
We stapten uit, en kwamen erachter dat het toch wel erg koud was geworden. Het was maar een graad of tien, met een stevige wind. Zelfs met een fleece vest en een fleece jas was het nog killetjes. We waren de enigen in het park op dat moment, dus het was heel stil – het gaf een bijzondere sfeer.
Toadstool Geologic Park is ontstaan door sedimentlagen die langzaam maar zeker door water eroderen. Door deze erosie wordt de zandachtige steen onder hardere steenlagen weggespoeld. Het gevolg is dat je grotere rotsblokken op kleinere, dunnere pilaren ziet liggen, wat er uitziet als een vreemde paddestoel – oftewel een Toadstool.
Toadstools
Sommige van de ‘toadstools’ zijn behoorlijk groot.
Anna onder een toadstool
Aan de rand van de camp ground bevindt zich het begin van een wandelpad door het park, en je kunt er de route met beschrijving gratis krijgen. Je begint met een wandeling door een vlak moerasachtig stuk, en als je dieper het park in gaat, ga je ook langzaamaan omhoog. Uiteindelijk kom je bovenop de hogere stukken terecht, met prachtige uitzichten.
Uitzicht, met onze auto ongeveer in het midden
Ook kom je aparte dingen tegen, zoals versteende pootafdrukken van dinosaurussen. In de sedimentlagen bevinden zich ook veel botten. Er zijn heel wat complete beenderen van dinosaurussen gevonden, en als je goed zoekt vind je zelf ook nog heel wat botresten. Zo vonden we ergens een volledig bot, wat leek op een onderdeel van een gewricht. Het lag vrij dicht aan het oppervlak, en geeft goed aan dat er met hevige regenval er steeds nieuwe dingen worden blootgelegd.
Bot van een gewricht
Uiteindelijk hebben we zo’n twee uur in het park rondgelopen. Het is er echt prachtig, en de bewolking zorgde voor prachtig licht. Het is weer eens iets heel anders, en het is echt de moeite waard om te bezoeken als je in de buurt bent.
Toadstool Geologic Park was een onverwacht juweeltje. Hier nog enkele foto’s.
Toadstool Geologic Park
Na Toadstool hadden we nog enkele andere dingen op het programma staan, maar in tegenstelling tot hoe ik normaal altijd vakanties plande, had ik nu een lijstje opgesteld van dingen die we graag zouden willen zien zonder dat we ze ook allemaal moesten zien. Lukte het niet, dan was het jammer; lukte het wel, dan was het mooi meegenomen. Normaal gesproken heb ik altijd alles tot op de minuut vastgelegd. En ik moet zeggen, het beviel me wel.
Toadstool Geologic Park via Hot Springs naar Rapid City
Zo hadden we op de planning staan om naar Jewel Cave National Monument te gaan, maar dat is er uiteindelijk niet van gekomen omdat we wat lang bij Toadstool Geologic Park waren geweest.
Wat we wel hebben gedaan, is onderweg stoppen bij alles wat we tegenkwamen dat ons interessant leek. Zo kwamen we langs een bord voor het Black Hills Wild Horse Sanctuary. Het is een plek in een prachtige vallei, waar wilde paarden leven, zowel Mustangs, als paarden die ooit door de Spanjaarden in Noord-Amerika zijn uitgezet. Het is ooit gestart door Dayton O. Hyde, en er zijn nu enkele honderden paarden die er een thuis hebben. Heel bijzonder om te zien, en een onverwachte stop onderweg naar Rapid City.
Black Hills Wild Horse Sanctuary
Onze volgende stop was Hot Springs, waar we heerlijk hebben geluncht – het was wel een late lunch, inmiddels, maar oh zo lekker. Na de lunch zijn we naar de Hot Springs Mammoth Site geweest, iets wat op het lijstje stond, en iets wat we allebei heel graag wilden bezoeken.
De Mammoth Site is een van de grootste opgravingen van mammoetbeenderen ter wereld, en per toeval ontdekt toen men er een nieuwe wijk wilde gaan bouwen. Het is erg interessant om te zien hoeveel er al is uitgegraven, en hoeveel er nog allemaal begraven ligt. Er liggen vrijwel complete skeletten en je leert er heel wat. Je kunt ook het onderzoekslaboratorium bezoeken, maar omdat het al wat later op de dag was hebben we dat overgeslagen.
Hot Springs Mammoth Site
Eenmaal weer buiten was het een beetje beginnen te regenen, iets wat er de hele dag wel al aan zat te komen. We stapten in de auto, en gingen op weg naar Rapid City.
Na een rit door prachtig landschap kwamen we aan bij ons hotel, The Hotel Alex Johnson. Het hotel staat op het National Register of Historic Places, en is gebouwd in 1927/1928 door spoorwegmagnaat Alex Johnson. Enkele jaren geleden is het hotel gerenoveerd, en het is een perfecte uitvalsplaats voor de Black Hills. Binnen 25 minuten ben je bij Mount Rushmore, binnen een half uur ben je bij Custer State Park, binnen drie kwartier ben je bij Badlands National Park, en binnen anderhalf uur ben je in Wyoming bij Devils Tower.
Hotel Alex Johnson
Het hotel ligt ook nog eens midden in het centrum, en Rapid City is klein genoeg om alles te voet te kunnen doen. Ik had het hotel rechtstreeks benaderd, en had een mooie deal gekregen: $65 per nacht voor een Junior Suite. Bij het verblijf zat ook gratis parkeren, elke avond een gratis appetizer bij aankoop van een cocktail in the Vertex Skybar (met uitzicht over de stad), een gratis tweede koffie bij aankoop van een koffie in de aangrenzende Seattle’s Best, en een gratis glas bier bij aankoop van een appetizer in de inpandige Irish Pub.
Nadat we onze bagage in de hotelkamer hadden gezet, zijn we wat gaan rondlopen in de stad. Helaas was het al later in de middag, en waren vrijwel alle winkels al dicht (sluitingstijd was 17:00 uur of 18:00 uur). We besloten die avond te gaan eten bij de Firehouse Brewing Company, een brouwerij en restaurant, in een oude brandweerkazerne, om de hoek van het hotel. Het bier was er erg lekker, en het eten was redelijk geprijsd en erg lekker.
Links de Firehouse Brewing Company
Na een lange, maar geweldige dag doken we moe maar voldaan vrij vroeg het bed in. De volgende dag stond Devils Tower op het programma – iets waar ik al jaren naar uit keek…
Wordt vervolgd…
