Dennis' Weblog

Twee weken geleden kregen we op het werk een uitnodiging voor een “company picnic”. Deze zou vorige week donderdag plaatsvinden in Tanglewood Park, een park niet al te ver van het kantoorgebouw met een aantal sportvelden en een paviljoen met banken en een barbecue. Vanwege het slechte weer vorige werd de picnic naar gisteren verplaatst.

Tussen 13:00 en 13:30 uur zou het beginnen, dus dat betekende een lekker korte werkdag.

Gisterochtend leek het weer niet al te best te worden – het was wat killetjes en behoorlijk bewolkt – en het leek in de verste verte niet op de 22°C die men voorspeld had. Even voor de middag echter brak de zon door, en al snel was het heerlijk buiten: een graadje of 25, zonnig en een lekker koel briesje. Ideaal weer dus.

Even na enen was ik klaar met de laatste dingen die ik nog moest afronden vóór de picnic, en tegen de tijd dat ik bij het park aankwam waren de reeds aanwezige collega’s al bezig met de barbecue. Zoals ik inmiddels wel gewend ben van ons kantoor was er volop eten en drinken aanwezig: hamburgers, brats (grilworsten), verschillende soorten kaas voor op de burgers, relish, verschillende sauzen, broodjes, ui, tomaten en sla voor op de burgers, verschillende salades, frisdrank, rode wijn, witte wijn, en bier – veel bier. Alcohol hoort er echt helemaal bij, bij uitjes met dit kantoor, en dat is wel zo gezellig.

Men had naast het brood ook gezorgd voor de spelen: er waren voetballen, footballs in verschillende maten, en men had nog twee spellen: “cornholing” en “bocce ball”.

Nu zijn er twee definities voor “cornholing”, maar ik kan jullie verzekeren dat het in dit geval ging om de “bean bag toss” variant (voor de andere definitie moet je maar even googelen). Bij cornholing dien je stoffen zakjes die traditioneel gevuld zijn met gedroogde mais vanaf een afstand van ongeveer 10 meter door een gat met een diameter van zo’n 15 centimeter in een houten plaat die onder een bepaalde hoek staat opgesteld te gooien.

Nu dacht ik “wat een leuk spelletje”, maar pas op: het is een officiële sport, geen spel. Er bestaat ook een heuse nationale verenging, de American Cornhole Organization, die nationale kampioenschappen organiseert.
Net zoals de NFL en de NHL, heeft ook de ACO een logo in dezelfde stijl. Een van onze collega’s blijkt zelfs een “card carrying member” te zijn: hij had een heuse lidmaatschapskaart van de American Cornhole Organization bij zich.

Terwijl anderen met “cornholing” bezig waren (al klinkt dat erg fout als je de andere definitie eenmaal hebt gelezen) werd ik gevraagd of ik mee wilde doen met een spelletje “bocce ball” (waarbij “bocce” wordt uitgesproken als “batsjie”). Nu had ik die term wel eens gehoord, maar ik had geen idee meer wat het spel nu eigenlijk inhield. Desondanks stemde ik in; ik zou het vanzelf wel zien. Men omschreef het als volgt: “it’s a game where you toss a ball, there’s no skill involved”. Nou ja, zo moeilijk kan het dan toch niet zijn, nietwaar?

Cassidy, een van onze VP’s, en Anna, onze IT Services Director, zouden spelen tegen Chris, onze Controller, en mijzelf. Samen gingen we naar het “strijdtoneel”: een grasveld tussen het honkbalveld en het lacrosseveld in. De tas werd geopend, en daaruit kwamen grote plastic jeu de boules ballen te voorschijn. Aha, dus dát is wat “bocce ball” is! Nou, jeu de boules (of petanque, een vorm van jeu de boules) heb ik vroeger in Spanje vaak gespeeld, dus het was wel leuk om het nu nog eens te proberen!

Mijn collega’s gooiden allemaal of bovenhands (bijna kogelstoten), of onderhands met de rug van de hand naar de grond gekeerd, en ik gooide met de rug van de hand naar boven gekeerd, zoals het eigenlijk hoort (zodat je meer controle hebt over de bal). De eerste paar keren dat ik gooide was het even wennen aan de grootte en het gewicht van de bal, en ook het feit dat we op hoger gras speelden hielp niet mee, waardoor ik ver van de but (het kleine balletje waar je de bal het dichtst bij dient te gooien) kwam te liggen. In eerste instantie leidde dit tot wat hilariteit onder mijn collega’s (zowel degenen die speelden als degenen die toekeken) – “silly Dutchman with his weird toss” – maar al snel werd duidelijk dat de “silly Dutchman” wel telkens het dichtst bij kwam te liggen. Ook toen we van het gras op een harde zandbaan (onderdeel van het honkbalveld) overgingen lukte het me elke keer vrij aardig, zelfs met wat effect op de ballen – blijkbaar was er nog iets blijven hangen van al die keren in Spanje. Chris bleek het ook wel goed te kunnen, wat Jason, onze Services Director tot de uitspraak bracht: “if only you could putt as well as you toss” (Jason en Chris golfen vaak samen).

Chris en ik hadden echt de smaak te pakken, en – heerlijk zelfverzekerd – daagden we iedereen uit om ons te proberen te verslaan. Vier verschillende teams hebben het geprobeerd, maar tot groot vermaak van onszelf is het niemand gelukt, waardoor Chris mij van “silly Dutchman with his weird toss” omdoopte tot “Bocce Ball King”. Wie het laatst lacht… ha!

Na deze – ahem – enerverende wedstrijden was het tijd om wat verkoeling te zoeken in de schaduw, met een lekker koel blikje cola, en tijd om wat te flauwekullen met de collega’s die nog aanwezig waren. Zoals eigenlijk elke keer was het ook nu weer een geslaagd uitje met/van het werk.

Een picnic met hamburgers, bier en spellen, genietend van het prachtige Colorado voorjaarsweer is toch vele malen beter dan een middag op kantoor… ik kan het iedereen aanbevelen!

This entry was posted on Friday, May 21st, 2010 at 7:42 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.