Dennis' Weblog

Zo, ik ben weer terug na een weekje weg te zijn geweest. Het was een drukke week, op bezoek bij een klant in Buchanan, Michigan. Lange dagen van 10 uur of meer, en korte nachten van een uur of 5 slaap. Gelukkig waren de mensen waarmee we moesten werken erg leuk, waardoor de lange dagen goed te verdragen waren. Ik merkte wel dat ik de eerste twee dagen behoorlijk heb moeten wennen aan de hoge luchtvochtigheid – 70% of meer vergeleken met de 20% tot 30% in Denver – en dat terwijl men binnen ook nog eens de verwarming aan had staan… Kortom, niets voor mij – geef mij maar de droogte!

Nadat ik vorige week zondagavond in Chicago was geland, werd ik door mijn collega opgepikt. Hij was al sinds vrijdagavond in Chicago om familie te bezoeken. Vanaf Chicago Midway leidde de Garmin ons door South Side Chicago, het deel van Chicago dat berucht is vanwege de armoede, de bendes en de criminaliteit. Op zich wel een ervaring om het eens te zien, maar we vonden het ook niet erg om weer de snelweg op te kunnen rijden…

Via de Chicago Skyway reden we richting Indiana. De Skyway is een tolweg die langs en door de “steel yards” van Chicago richting Indiana gaat en een mooi uitzicht geeft over dit gebied vol zware industrie, vol met bruggen en machines uit het midden van de 20e eeuw. Officieel is het echter een tolbrug, aangezien men ten tijde van de bouw van de brug geen tolwegen aan mocht leggen, maar wel tolbruggen mocht bouwen. Er was geen maximum aan de lengte van een tolbrug, en zo is de Chicago Skyway officieel een tolbrug met een oprit van 6 mijl lang.

Eenmaal buiten Chicago werd het landschap prachtig groen, met heuvels en bossen – het deed me soms een beetje aan Zuid-Limburg denken.

Na een uurtje of twee rijden kwamen we bij ons hotel in Niles, Michigan aan. Na te hebben ingecheckt besloten we om Niles in te rijden, kijken of we ergens nog een hapje konden gaan eten. Rondom het hotel lagen genoeg ketens zoals Burger King, McDonald’s, KFC, maar we gingen liever naar een “echt” restaurant. In downtown Niles (hoewel downtown een groot woord is voor een stadje met 12.000 inwoners) bleek alles dicht te zijn, en dus besloten we om door te rijden naar South Bend, Indiana. South Bend is een college town, waar de University of Notre Dame ligt. We verwachtten dan ook dat in een college town er nog wel iets open zou zijn waar we iets konden eten. En zo zaten we dan om 22:00 uur nog aan een heerlijke biefstuk in downtown South Bend.

Eigenlijk hebben we elke avond wel lekker gegeten, telkens in een ander restaurantje, en we hebben een avond ook wat rondgelopen over de mooie campus van Notre Dame. Twee keer zijn we door onze klant op lunch getrakteerd bij kleine lokale restaurantjes – de “locals” weten wel waar het eten lekker is, en het is altijd leuk om mee te maken.

Donderdagavond – onze laatste avond – zijn we door de klant getrakteerd op een diner bij een sushi/habachi restaurant, wat natuurlijk erg aardig was. Uiteindelijk zijn we zo lang in het restaurant gebleven dat we even na tienen vriendelijk gevraagd werden of we misschien wilden gaan, aangezien ze gingen sluiten. Het was dus erg gezellig.

De vlucht van Chicago naar Denver vrijdagavond was een heerlijke vlucht: een hele rij voor mezelf (het vliegtuig was minder dan de helft vol), en ik was zo kapot moe na een vermoeiende week dat ik meer dan de helft van de vlucht geslapen heb. Eenmaal weer wakker had ik geen idee hoever we nog van Denver waren, maar het weer was zo helder dat ik een prachtig uitzicht had over de weidse velden van – vermoedelijk, op dat moment – Nebraska of Kansas. Heel bijzonder om te zien hoe het land verdeeld is in perfecte vierkanten met een weg eromheen, en hoe elk vierkant vervolgens ook weer in vieren verdeeld is. Binnen elk kleine vierkant ligt een cirkelvormige akker, waardoor het landschap een heel apart aanblik krijgt. Kijk maar eens op deze foto van Google Earth:

De cirkelvormige akker ontstaat door de manier van irrigatie, die “center pivot irrigation” wordt genoemd (ook wel “circle irrigation”): het irrigatiesysteem rijdt over de akker rondom het middelpunt van de cirkel, die ongeveer 400 meter in doorsnee is.

Niet al te lang daarna draaide het vliegtuig en zag ik in de verte de Rockies liggen: een mooi contrast van de donkere bergen tegen een goudgeel met rode zonsondergang. Echt prachtig. Het was weer eens een van die momenten waarop ik me bevoorrecht voelde om hier in zo’n mooie omgeving te mogen wonen.

Home Sweet Home!

This entry was posted on Sunday, May 9th, 2010 at 11:29 and is filed under General posting. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.