Korte update

Even snel nog een korte update, aangezien we morgenvroeg voor een goede twee weken naar Nederland gaan, en er dan waarschijnlijk niet al te veel tijd zal zijn voor een blog.

Gisteren hebben we onze Pre-Drywall Construction meeting gehad. Dit is waar we met Rich, de Construction Supervisor, het hele huis zouden doorlopen, uitleg kregen over diverse dingen, en om er in het algemeen voor te zorgen dat alles nog goed ging.

Nu hadden we vorige week donderdag iets ontdekt: de daklijn boven de ‘front porch’ was scheef. En niet zo’n klein beetje scheef, maar zodanig dat ik me er gruwelijk aan zou ergeren als dit niet zou worden gerepareerd. Vandaar dat ik een mailtje naar Meritage Homes had gestuurd op donderdag met daarbij foto’s van wat we hadden ontdekt. Hier is een foto die ik had gestuurd:

Schuine lijn
Schuine daklijn boven de ‘front porch’, en onder het raam van de ‘walk-in closet’

De reactie van Tim van Meritage was dat hij het aan de bouwer zou doorgeven, en ik zou zo snel mogelijk iets horen. Echter, maandagavond hadden we nog steeds niks gehoord, en dus waren we eens benieuwd wat Rich ons zou vertellen.

Om 10:00 uur waren we bij het huis, waar Rich al op ons wachtte. Eerst liepen we helemaal door de binnenkant van het huis. Alle waterleidingen en gasleidingen zater er al in, het hele verwarmings- en airco-systeem zat er al in (één unit in de kelder, één op zolder), de gas-openhaard zat er al in, en de twee badkuipen stonden al op hun plaats. Morgen of overmorgen zou de electricien al komen om ook dat in orde te maken, waarna de isolatie erin zou komen, gevolgd door de ‘drywall’. Bij het keukeneiland hebben we nog precies aan kunnen geven hoe ver we de lampjes erboven uit elkaar wilden hebben, wat ook wel fijn was aangezien we die lampjes al hebben. Deze zijn het geworden:


Links, met de porceleinen lampekap, onze lampjes voor boven het keukeneiland

Ik gaf Rich aan dat bij het kleinere raampje van onze badkamer de dwarsbalkjes scheef zaten, en ook dit werd genoteerd en zou worden verholpen.

Op dat moment kwam er een van de werklui naar boven gelopen, die naar buiten klom, op het dak van de ‘front porch’. Rich gaf aan dat hij zou beginnen aan het recht maken van de daklijn, iets wat ik zeer goed had gezien. Rich was ook naar het andere huis van hetzelfde model gelopen en had gezien dat daar precies hetzelfde aan de hand was – een klein foutje in het materiaal: de steunbalk voor die kant was iets meer dan een inch (een inch is ongeveer 2,5 centimeter) hoger dan de rest, waardoor alles scheef ging lopen. Maar geen nood: het zou worden gerepareerd. Er zou iets meer dan een inch van de balk worden gehaald, en de ’siding’ zou worden vervangen waardoor alles weer perfect uit zou komen te zien.

We liepen samen met Rich nog een rondje om de buitenkant, en zagen dat men al aan de ‘finishing touches’ bezig was met de ’siding’. Ook was de voorbereiding al getroffen voor het aanbrengen van de stenen aan de voorkant en zijkant van het huis, iets waar men volgens Rich de volgende dag (vandaag dus, woensdag) mee zou beginnen.

Na nog wat algemene zaken te hebben doorgenomen gaf Rich aan dat tegen de tijd dat we terugkwamen uit Nederland de buitenkant van het huis al heel ver af zou zijn – misschien zelfs al geverfd! We zijn dus zeker nu héél benieuwd!

Zoals gezegd vertrekken we morgen naar Nederland, waar een goede twee weken zullen blijven. In de tussentijd waarschijnlijk slechts sporadisch een blogje, mogelijk met wat foto’s van het huis aangezien Sue ons wat zou doorsturen zo nu en dan, maar over het algemeen zal het wel rustig zijn.

Na onze terugkeer zal ik zeer zeker alles bijwerken.

En nu op naar bed: Nederland, hier wie kum!

The Colorado Relay

Afgelopen weekend was het zo ver: tijd voor de Colorado Relay.

De Colorado Relay is een van de oudste estafette-races in de VS, en naar het schijnt een van de zwaarste relays ter wereld (naar eigen zeggen van de organisatie). Dit jaar werd de Colorado Relay alweer voor de 14e keer gehouden. Andere jaren was de totale afstand veel korter, maar dit jaar was de afstand bepaald op 197 mijl, oftewel 317 kilometer.

Er zijn verschillende categorieën waarin je de race kunt rennen, maar ons team deed mee in de reguliere categorie. Dit betekent dat het totale team bestaat uit 10 renners, plus twee chauffeurs.

De te rennen 197 mijl wordt verdeeld in 30 “legs”, de individuele etappes die de teamleden moeten rennen. Er zijn twee (sub)teams van elk 5 personen plus een chauffeur, en de volgorde waarin de teamleden de toegewezen “legs” rennen mag door het team zelf worden bepaald.

Er gaat heel wat voorbereiding zitten in de deelname. Niet alleen moet er natuurlijk worden getraind, maar er moet ook qua logistiek heel wat worden geregeld. Allereerst moet worden bepaald wie welke “leg” rent; er zijn “legs” die ook de beginnende renner kan doen (3,9 mijl over vlak terrein), en er zijn loodzware “legs” waarbij de renner 13 mijl moet rennen, waarvan meer dan de helft bergop is met een zeer steil hellingspercentage, en dat alles op een hoogte van een dikke 3000 meter – erg zwaar dus.

Voor het vervoer van “leg” naar “leg” hadden we twee 15-persoons busjes gehuurd (6 meter lengte) – Van 1 en Van 2 – wat betekende dat er voldoende zit- en ligruimte was voor iedereen, plus nog voldoende ruimte voor bagage. Ik zou bus nummer twee besturen, met daarin mijn directe collega Nate, twee van onze Vice Presidents, de man van een van de VP’s, plus nog een Vice President van een van onze partners die speciaal voor de relay hierheen is komen vliegen. Hij komt uit Minneapolis, wat op zo’n 253 meter hoogte ligt, en ook al is het een fervente marathonrenner, hij was niet gewend om op zulke grote hoogte te rennen dus we waren zeer benieuwd hoe hij het zou doen.

Op donderdag rond lunchtijd zijn we de busjes gaan oppikken, waarna om 14:00 uur de “versier-ceremonie” plaatsvond: iedereen kon zich uitleven op de ramen van de busjes om ze te versieren met speciale afwasbare verf. Uiteindelijk zijn we met z’n allen bijna een uur bezig geweest met versieren in de brandende hitte: het was zo’n 35 graden en er was geen enkele schaduw.

Van 1 en Van 2
Van 1 en Van 2 aan de voet van Georgia Pass

Gedurende een groot deel van de dag ben ik bezig geweest met het bestuderen van de route die ik moest rijden. Via Google Maps heb ik het hele traject gevolgd, om zo er al achter te komen waar de lastige punten zaten waarbij we op moesten letten. Zeker ook omdat we een deel midden in de nacht zouden rijden was het nuttig om de route alvast te verkennen.

Rond 17:30 uur zijn we met een aantal personen in Van 1 gestapt en vertrokken richting Breckenridge. De andere bus zou een uurtje later vertrekken. De rit van anderhalf uur was erg gezellig: er hing een goede, uitgelaten sfeer, er werd redelijk wat schunnige taal eruit gegooid (kerels onder elkaar), en omdat iemand een wifi hotspot had kon ook facebook nog worden bijgewerkt.

In Breck zouden we nog een collega met haar man (ook een van de renners) treffen, waarna we samen naar een restaurant zouden gaan waar we gereserveerd hadden. In dat restaurant zouden we ook een van onze VP’s treffen, en later die avond zou ook de andere VP met haar man daar naar toe komen. We hebben er heerlijk gegeten, lekker gedronken, er werden veel sterke en lollige verhalen verteld, en het was gewoon supergezellig.

Na het eten zijn we naar onze hotelkamers gegaan. We hadden twee suites geboekt, zodat ieder een eigen bed zou hebben. Onze suite had twee slaapkamers (één met een King, en één met twee Queens), plus nog een bedbank in de woonkamer. Aangezien de anderen allemaal moesten rennen de volgende dag offerde ik mezelf op om de bedbank te nemen. Rond een uur of elf lagen we in bed, en rond zes uur moesten we alweer opstaan.

Ik heb die nacht ontzettend slecht geslapen: ik ben elk uur wel een keer wakker geweest met het idee dat het tijd was om op te staan, waardoor ik me toen de wekker afliep niet zo heel erg uitgerust voelde. Tot overmaat van ramp had ik ook nog eens een knallende hoofdpijn, dus dat was allemaal niet echt ideaal om te beginnen aan twee dagen rijden zonder tijd voor veel slaap.

Na een ontbijtje in het hotel (een wrap met ei, ham, tomaat en avocado) waren we rond half acht bij de start. Onze eerste renner, Brad uit Van 1, zou om 8:00 uur vertrekken. Helaas kwam er een kleine vertraging van de start toen de organisatie per ongeluk benzine in de dieselgenerator gooide, waardoor de stroom volledig uitviel, en er geen omroepinstallatie meer was en de opblaasbare startpoort in elkaar zakte…

Vlak voor de start
Vlak voor de start van de race: onze renner, Brad, staat in het midden in het blauw

Zodra Brad was vertrokken reed Van 1 naar het eerste wisselpunt, waar Brad ons racenummer (126) zou doorgeven aan de tweede renner. Op dat moment zou Van 1 doorrijden naar het volgende wisselpunt waar renner 2 zou doorgeven aan renner 3, en zo door totdat de vijfde renner was begonnen. Op dat moment zou Van 1 doorrijden naar het volgende wisselpunt. Ondertussen was Van 2 – onze bus – op weg naar het punt waar renner 5 van Van 1 zou aankomen. Hier zou renner 5 van Van 1 het nummer doorgeven aan renner 1 van Van 2. Van 2 zou dan doorrijden naar het wisselpunt tussen renner 1 en renner 2, en dan zo verder totdat renner 5 was gestart. Hierna zou Van 2 naar het volgende wisselpunt gaan, waar Van 1 al stond te wachten. Renner 5 van Van 2 zou hier het nummer doorgeven aan renner 1 van Van 1, en zo bleef alles elkaar afwisselen totdat alle 30 “legs” waren afgerond.

En het was geweldig leuk om te doen! De sfeer in de bus was zo gezellig, en zo gemoedelijk. Er is normaal al weinig sprake van merkbare hiërarchie op kantoor, maar in de bus verdween dit allemaal.

Ik zal jullie niet met de details van elke “leg” gaan vervelen, maar enkel de hoogtepunten eruit halen.

Zoals het “commando centrum” naast mijn stoel, met de routebeschrijvingen, de veiligheidsvoorschriften, de “leg books” met de beschrijvingen voor de renners, met minimaal drie telefoons tegelijk aan autoladers, met een converter van 12 volt naar 120 volt waar nog een telefoon en een laptop aanhingen, bijgenaamd “The Griswolds”:
The Griswolds
The Griswolds

Zoals Nate, die bang was dat zijn met zweet doordrenkte shirt zijn tepels kapot zou schaven, en daarom besloot om er pleisters overheen te plakken, maar eerst moest hij daarom natuurlijk het haar rondom wegscheren met zijn scheerapparaat want anders zou het verwijderen van de pleisters te veel pijn doen. Uiteraard zijn er foto’s gemaakt, en hebben we er smakelijk om gelachen.

Een ander hoogtepunt was het natuurschoon waar we doorheen kwamen:

Aan de voet van Georgia Pass
Aan de voet van Georgia Pass

Regenboog in Frisco
Regenboog in Frisco

Vlakbij El Jebel
Vlakbij El Jebel

Pad richting een wisselpunt
Pad richting een wisselpunt

Exchange Point
Wisselpunt

Of die avond, toen we met Van 2 weer naar Breckenridge zijn gereden voor een diner en om lekker even te douchen, en toen Chad (een van onze VP’s en onze sterkste renner) tegen Matt, de VP van onze partner uit Minneapolis, voor de gein zei “If you want to run like me, maybe you’ll have to be and do like me”. Chad bestelde een calzone pizza, en Matt deed hetzelfde – het was puur toeval, maar toch wel erg ironisch toen beiden de volgende ochtend flink aan de diarree bleken te zijn.

De renners uit Van 1
De renners uit Van 2: v.l.n.r. Matt, Jason, Cassidy, Chad, Nate

Of nog later die avond, toen Jason uit Van 1 bij het hotel dat ze hadden geboekt om even bij te kunnen komen en te douchen door een beer achterna werd gezeten. Hij wilde nog even iets uit de bus halen toen hij een beer bij de afvalcontainers zag. Het bleek een jong te zijn, en toen hij zich omdraaide kwam “mommy dearest” langzaam op hem afgelopen. Om met Jason’s woorden te spreken uit zijn samenvattingsemail:

“I nearly crapped my pants in terror. On the plus side I ran so fast that time literally went backwards. I know what Sam felt like in Quantum Leap now. Not only did I beat that bear but, I’m sure that I passed a bullet train, Tron’s Lightcycle, and the Millennium Falcon on my to the front door… or maybe that was my life flashing before my eyes”

En wat te denken van alle stinkende Port-A-Potty’s die bij elk wisselpunt stonden, en die langzaam maar zeker vol raakten met al hetgene waar je niet bij wilt nadenken – zoals bijvoorbeeld calzone pizza’s. Het werd een beetje een gewoonte voor één iemand om als eerste naar de Port-A-Potty te gaan en om dan verslag uit te brengen aan de rest van het team. Hierbij kwamen memorable uitspraken naar boven als “Als je zou gaan zitten zou je bijna de berg in de Port-A-Potty aanraken”, of “Deze Port-A-Potty rook lekker, naar banaan, omdat iemand een bananenschil in het urinoir-deel had gegooid, en als je erover heen plaste dan kwam de bananengeur je tegemoet”. En dan waren er nog de minder smakelijke recensies, maar die zal ik jullie besparen.

Een ander hoogtepunt was de tijd die we hadden vóór de laatste 5 “legs” van Van 2. We zouden volgens de oorspronkelijke planning vierenhalf uur hebben. Onderweg naar het wisselpunt kregen we echter de ene update van Van 1 na de andere, en alle renners kwamen veel sneller binnen dan verwacht, waardoor onze rusttijd steeds minder werd. Tot overmaat van ramp was er geen plek om te parkeren bij het wisselpunt, en dus besloten we om door te rijden naar het eerstvolgende punt waar we zouden kunnen slapen. Dat punt, een park, bleek 9 mijl verderop te liggen. Eenmaal daar aangekomen hadden we nog maar anderhalf uur over om even te slapen voordat we weer terug moesten rijden naar het wisselpunt. Drie man sliepen in de bus, de drie anderen (waaronder ik zelf) lagen buiten, naast de bus, op het asfalt in onze slaapzakken. Ik heb het uiteindelijk nog 7:31 zien worden op mijn telefoon, en om 8:01 was ik alweer wakker – net zoals de rest van ons team. Ik had dus welgeteld 30 minuten geslapen, na eerste 25,5 uur wakker te zijn geweest, en na diverse korte en langere ritten, waaronder een zenuwslopende rit door een enorme storm door de donkere bergen. Op dat moment hadden we, nadat onze eerste renner weer was gestart, nog zo’n 40 mijl te rennen. Onze geschatte eindtijd zou ergens rond half vijf of vijf ’s middags zijn, zonder mogelijkheid om nog ergens een oog dicht te doen. Een lange dag dus.

Uiteindelijk bleek iedereen ontzettend goed te rennen, ook Chad en Matt die de hele dag door problemen met hun maag en darmen hadden gehouden. Matt deed vlak voor zijn laatste ren de gevleugelde uitspraak: “If you’ll excuse me, I’ll be going for my seventh shit of the day, which hopefully will be my last…”. Ondanks dat kwam hij onder de verwachte tijd binnen, een prima prestatie van iemand die én ziek was, én niet gewend is om op deze hoogte te zijn – laat staan te rennen.

Als laatste was Chad aan de beurt met een “leg” van bijna 10 mijl, waarbij hij het grootste deel bergop zou rennen. Hij zag al grauw uit voordat hij begon te rennen, maar toen hij even voor vijven richting de finish kwam zag hij nog slechter uit dan vóórdat hij begon. Uiteindelijk bleek zijn “leg” anderhalve mijl langer te zijn dan gepland, maar ondanks dat kwam hij 3 minuten eerder binnen dan zijn verwachte aankomsttijd – de man is echt een machine: ziek, misselijk, hoofdpijn, langer rennen dan gepland, en dan nóg drie minuten sneller zijn…

Het laatste stuk is het de bedoeling dat het hele team met de laatste renner mee rent zodat iedereen samen over de finish zou komen, maar Chad’s tempo lag zó hoog dat niemand hem bij kon houden. Ondanks herhaalde verzoeken om iets langzamer te rennen bleef Chad het tempo hoog houden. Naderhand gaf hij aan dat hij bang was niet meer op gang te kunnen komen als hij langzamer zou gaan rennen.

Eenmaal over de streep was Chad uitgeput – en ik ook… Ongelofelijk hoe hij dit hoge tempo vol heeft kunnen houden gedurende 10 mijl, daar waar ik na 500 meter al kapot was (al ben ik natuurlijk niet in vorm – hoewel: rond is ook een vorm).

Team Xerox This!
Team Xerox This!

Na de race hebben we met z’n allen genoten van een welverdiend biertje en wat nachos, waarna we richting de busjes zijn gelopen om de spullen te wisselen: één bus ging zaterdagavond terug richting Denver, de andere pas op zondagochtend. Op dat moment bleek dat Van 1 bij een drankzaak was gestopt en vier flessen champagne had gekocht, ter afsluiting van de Colorado Relay, en ter ere van de verjaardag van Matt. Na nog een gezellige champagneborrel bij de busjes stapten we met zes man in Van 2, en begon de terugreis richting Denver.

Champagne bij de busjes
Champagne bij de busjes

Even voor middernacht was ik thuis, en even na tweeën ben ik mijn bed in gerold. Uiteindelijk heb ik van donderdagochtend zes uur tot twee uur ’s nachts in de nacht van zaterdag op zondag 30 minuten geslapen – en het was het allemaal waard, want ik heb van het hele avontuur genoten. En ik heb me voor volgend jaar alweer aangemeld om te rijden!

Mount Evans

Tussen alle updates over het huis is het nu dan tijd “for something completely different”. De eerste maandag van het bezoek van mijn ouders zijn we naar Mount Evans geweest. Ik heb tot nu toe eigenlijk geen tijd gehad om het blog hierover af te maken, maar bij deze dan alsnog.

Mount Evans is de op twee na hoogste berg in de Front Range, en staat op de 12e plaats van de hoogste bergen in Colorado. Met 4306 meter is het een flink hoge bergtop, en je kunt met de auto tot enkele tientallen meters van de top komen.

Het was een bijzonder mooie dag, afgelopen maandag: niet al te warm, geen wolk te bespeuren, en een zacht koel briesje – een ideale dag voor een ‘road trip’. Omdat Mount Evans zo hoog is hadden we wel de fleece jassen in de auto gegooid, want die zouden we waarschijnlijk wel nodig hebben. Na tanken en wat flessen water te hebben gekocht vertrokken we richting Mount Evans.

Na een rustige rit op I-70 kwamen we bij de afslag voor de Evergreen Parkway, en na een paar mijl reden we de 103 op. We hadden een groot deel van de 103 vorig jaar al eens gereden op weg naar Chief Mountain voor een mooie hike. Dit keer moesten we echter nog even verder rijden, op zoek naar de 5 – Mount Evans Road – die ons richting de top van Mount Evans zou brengen.

Even voorbij de afslag naar de 5 lag echter Echo Lake, een mooi meertje waar we even zijn gestopt en even hebben rondegelopen. Het was daar inmiddels al zo ver afgekoeld dat we de fleece jassen al aandeden – en dat terwijl het in Denver zo’n 35°C graden zou worden.

Echo Lake is een mooi klein meertje, waar veel mensen zaten te vissen – en daarvoor leek het ook wel ideaal. Aan de rand van het meertje kon je de weg naar boven zien liggen, en de auto’s waren slechts kleine stipjes die naar boven kropen.

Echo Lake
Echo Lake

Knabbel of Babbel?

Na het korte bezoek aan Echo Lake stapten we weer in de auto en reden we de 100 meter naar de US 5. Bij het ‘fee station’ betaal je $10 en krijg je een kaartje dat je zichtbaar achter de voorruit moet bevestigen. Het kaartje is geldig op de dag van aanschaf plus de twee volgende dagen – en voor wat je te zien krijgt is het zeker de moeite waard.

De weg stijgt eerst heel geleidelijk, maar eigenlijk toch sneller dan je in de gaten hebt. Voordat je het weet zit je op de weg die je vanaf Echo Lake zag, en ben je dus een van die stipjes geworden die je naar boven zag rijden.

De rit naar boven is heel afwisselend: het ene moment zit je nog tussen de bomen, en is de weg vol met bochten, het volgende moment zit je boven de boomgrens en is het relatief vlak. Zodra je echter boven de boomgrens komt worden de uitzichten steeds mooier en weidser.

Na enkele mijlen van de in totaal 14 mijl lange weg naar boven kom je bij Summit Lake, een prachtig meertje aan de voet van wat ooit een gletsjer is geweest; de gletsjerkom is nog duidelijk zichtbaar.

Summit Lake 1

Summit Lake 2

Summit Lake - 3

Summit Lake 4
Summit Lake

Het begon hier ietsje bewolkter te worden, en we waren heel benieuwd hoe het bij de top zou zijn.

Langzaam reden we naar boven, deels omdat de uitzichten zo mooi zijn, deels ook omdat er iemand met een boot van een Lexus voor ons reed die duidelijk doodsbang was in de haarspeldbochten.

Mount Evans Road met uitzicht
Mount Evans Road met uitzicht

Onderweg hebben we verschillende dieren gezien, zoals een Yellow-Bellied Marmot die op een rots lag te zonnen, evenals een kleine kudde Mountain Goats, groot uitgevallen witte geiten die op grotere hoogte leven.

Het was druk bij de top, maar we vonden gelukkig toch nog een parkeerplek. Eenmaal uitgestapt bleek het geen overbodige luxe te zijn dat we fleecejassen hadden meegenomen: het was maar 15°C. Op zich niet eens zo heel koud, maar wel een flink verschil met de 36°C die we in Denver achter ons hadden gelaten.

We hebben een tijdje rondgelopen, genietend van het uitzicht. Vanwege de bewolking was het uitzicht in de verre verte een beetje heiig, maar ondanks dat kon je – als je goed keek – Denver beneden op de vlakte zien liggen (alhoewel het op de foto niet te zien is).

Uitzicht vanaf Mount Evans kijkend richting Denver
Uitzicht vanaf Mount Evans kijkend richting Denver

Bij de top ligt ook een ruïne van Crest House, gebouwd tussen 1940 en 1941 als restaurant en souvenirshop (destijds het hoogstgelegen commerciële gebouw in de Verenigde Staten). Op 1 september 1979 brak er brand uit toen een medewerker een propaantank aan het vullen was, en het gebouw werd vrijwel volledig verwoest. Omdat de kosten om het gebouw te herbouwen te hoog waren betekende dat het einde van het Crest House. Je kunt nu door de ruïne lopen, waar de sporen van de brand nog duidelijk zichtbaar zijn.

Crest House ruine rechts
Rechts de ruïne van Crest House

Naast de parkeerplaats vind je op een rots de officiële aanduiding van de US Geological Survey met daarop de hoogte op die plek: 14.127 voet, ofwel 4305,91 meter:

14.127 voet
Officieel 14.127 voet hoog

Vanaf de parkeerplaats kun je nog naar de absolute top lopen, maar vanwege de kou, de drukte en het feit dat mijn ouders nog niet aan de hoogte waren gewend (het was pas dag drie van hun bezoek) besloten we om dit niet te doen – vanaf de parkeerplaats heb je ook al een mooi uitzicht.

Bij de toiletten in de buurt liepen nog een aantal Mountain Goats, waaronder een moeder met jong:

Mountain Goat met jong
Mountain Goat met jong

Na een tijdje boven te hebben gezeten en van het uitzicht te hebben genoten zijn we weer langzaam naar beneden gereden.

Mt Evans Panorama

Op de hoek van Colorado Highway 103 en de Mount Evans Road ligt Echo Lake Lodge, waarvan het oudste deel uit 1926 stamt. Ze hebben er ook een restaurant (daterend uit de jaren ’40) waar we nog even een hapje zijn gaan eten. Het is er redelijk leuk zitten, met aan één kant uitzicht op Echo Lake, en heel veel kolibri’s die afkomen op de ‘hummingbird feeders’. Een advies: neem niet de met tonijnsalade gevulde tomaat: voor de $8.25 die je hiervoor betaalt krijg je een kleine lepel tonijnsalade meer op dan in een niet-uitgeholde tomaat; je kunt dan beter voor hetzelfde geld de heerlijke buffalo burger nemen.

Na lekker te hebben gegeten zijn we weer richting Denver vertrokken.

Mount Evans is mooi; de rit ernaar toe, de rit naar boven, en het uitzicht vanaf de top zijn schitterend, en zeker de moeite waard!

Nieuw Huis – Deel 16

De updates rondom het huis volgen elkaar nu snel op!

Afgelopen weekend hebben we een aantal drukke maar leuke dagen gehad.

Na de al in het vorige blog beschreven zaterdag zijn we op zondagochtend wat later opgestaan en hebben heerlijk buiten zitten ontbijten. Rond het middaguur zijn we naar een meubelwinkel geweest om eens wat ideeën op te doen voor een nieuw TV-meubel, en om naar nieuwe bedden te kijken – zowel voor mijn ouders als voor onszelf, want ons huidige bed is nodig aan vervanging toe.

Na de meubelzaak zijn we naar Colorado Mills Mall gereden waar we nog wat gegeten hebben en nog wat hebben gewinkeld. Het begon in de namiddag flink te stormen, waardoor we niet buiten hebben kunnen zitten en niet hebben kunnen barbequen, maar Anna had heerlijk gekookt.

Op maandag hadden Anna en ik allebei vrij en zijn we eerst gaan ontbijten bij Einstein Bros. Bagels, waarna we op weg zijn gegaan naar Mount Evans.

Mount Evans is met 14.264 voet, ofwel 4347 meter hoogte de op twee na hoogste bergtop in de Front Range, en staat op de 12e plek van de hoogste toppen in Colorado. Het is de “fourteener” (de bergen die meer dan 14.000 voet hoog zijn worden “fourteeners” genoemd) die het dichtst bij Denver ligt, en je kunt met de auto tot ongeveer 100 meter van de top komen. In een volgend blog zal ik wel meer schrijven over deze prachtige rit, en wat foto’s plaatsen.

Over naar het huis. Maandag zijn we niet meer langs het huis gereden omdat we allemaal wel moe waren, en omdat we vermoedden dat er toch niet zo heel veel verschil zou zijn met zaterdagochtend.

Anna bevestigde dat vermoeden dinsdagavond, toen ze een foto doorstuurde. Als je het huis de zaterdagochtend ervoor…


Het huis zaterdagochtend

…vergelijkt met dinsdagavond…

Dinsdagavond
Het huis dinsdagavond

…dan zie je dat er wel iets van vooruitgang is geboekt: boven de front porch (links naast de garage) zit nu al het dak erop, en rechtsboven de garage zijn ze ook al bezig met de dakplaten. Behalve dat was er echter niet al te veel veranderd.

Gisteren, woensdag, was ik eigenlijk heel benieuwd of er weer grotere vorderingen waren gemaakt. Anna had geen foto meer gemaakt voordat ze naar haar werk ging (ze was niet meer langsgereden), en dus besloot ik dat ik langs het huis zou rijden om eens te kijken hoe het er een dag later uit zag. Mijn vader besloot om met me mee te gaan, en dus reden we even na zessen richting het huis.

Nog voordat we bij het huis waren zag ik in de verte van bij het stoplicht al dat er in één dag tijd echt héél veel vooruitgang was geboekt. Dichterbij gekomen was duidelijk dat de voorbereidingen voor het storten van het beton voor de porch al waren getroffen, dat het dak er nu al in zijn geheel op zat, en dat zelfs de voordeur er al in zat; hieronder enkele foto’s van verschillende hoeken:

De achterkant van veraf
De achterkant van veraf

Voorkant 1
De voorkant

Voor- en zijkant
Voor- en zijkant

Andere zijkant
De andere zijkant – let ook op de voordeur die er al in zit

De achterkant
De achterkant

Helaas waren de werklui nog bezig, waardoor we niet echt uitgebreid hebben kunnen kijken. Vanavond gaan we wat later op de avond, zodat we hopelijk eens op ons gemak kunnen gaan kijken zonder iemand in de weg te lopen.

Ik was in ieder geval bijzonder verbaasd dat het hele dak er nu – één dag later – volledig op zat. Nu worden de dakspanten helemaal compleet aangeleverd, en dan kan het uiteraard snel gaan, maar toch – het blijft geweldig om te zien.

De voorlopige opleverdatum van het huis is nu gesteld op 31 oktober – dus ook al gigantisch snel – maar Sue is nog steeds aan het proberen om dat naar 28 oktober te krijgen: exact drie jaar nadat we naar de VS verhuisden. Lukt dat echter niet, dan is 31 oktober nog steeds dicht genoeg in de buurt om het speciaal te laten zijn.

En nu op naar de ramen en de siding!

Nieuw Huis – Deel 15

Gisterochtend zijn we met z’n allen om 9:30 uur de deur uitgelopen, en naar Thornton gereden om naar het huis te gaan. We hadden besloten om ergens te gaan ontbijten, en al snel viel de keuze op Village Inn. Er ligt er een vlakbij ons nieuwe huis, en aangezien mijn ouders nog nooit bij een Village Inn waren geweest was de keuze snel gemaakt.

De laatste – en tevens eerste – keer dat ik bij een Village Inn ben geweest was in 2000 in El Paso, en dat heeft destijds geen geweldige indruk achter gelaten. Ik was dus eens reuze benieuwd naar de ervaring deze keer – en ik moet zeggen: het is goed bevallen! Hun ontbijt-special is een mooie deal: voor $6.99 kun je vier dingen uit een lijst kiezen, variërend van twee eieren op elke manier die je maar wilt (spiegelei, roerei, gepocheerd, enz.), 2 bacon strips, 2 ‘breakfast sausages’, hashbrowns, country potatoes, vers fruit, ’strawberry crêpes’, kortom, je kunt er lekker eten voor weinig geld. Zeker voor herhaling vatbaar.

Na het ontbijt zijn we even bij het saleskantoor langsgeweest want Anna had een stuk ‘cherry pie’ en een stuk ‘apple pie’ gekocht voor Sue en Tim. Iedereen was echter heel benieuwd naar het huis, en dus hebben we het kort gehouden bij Sue en Tim; ze hadden het sowieso druk op dat moment, dus dat kwam goed uit.

We reden richting ons huis vanaf het saleskantoor, wat betekent dat we het huis van de achterkant naderden, en toen zagen we dit:

Voortgang 13 augustus - 1
Huis gezien vanaf de weg

Het huis van de buren lijkt op het verven na aan de buitenkant al helemaal klaar, en ons huis begint nu echt ergens op te lijken! Snel reden we naar de voorkant, welke er afgelopen donderdag nog zo uitzag:


Voorkant op donderdag

Nu, anderhalve dag later, zag het er zo uit:

Voortgang 13 augustus - 2
Voorkant op zaterdag

Er is dus heel veel voortgang gemaakt sinds donderdagmiddag 14:00 uur:

Voortgang 13 augustus - 3
Zijkant rechts

Ook de achterkant was al ver klaar:

Voortgang 13 augustus - 4
Achterkant

Er was niemand aan het werk wat betekende dat we rustig rond konden lopen, en zelfs even in het huis kijken.

Huis van binnen
Kijkend vanuit de eetkamer richting hal

De gastenbadkamer
Kijkend naar de gastenbadkamer bovenaan de trap rechts

Master bedroom
Kijkend naar de master bedroom

IMG_4323 (Custom)
Kijkend vanuit de hal richting woonkamer

Nu we in het huis stonden kregen we ook een goed idee van hoe hoog de vloer van de begane grond ligt ten opzichte van het hek achteraan in de tuin. Het was behoorlijk heiig die ochtend, waardoor de bergen niet goed zichtbaar waren, maar het werd wel duidelijk dat ook vanuit de woonkamer, eetkamer en keuken de bergen zichtbaar zullen zijn:

De bergen gezien vanuit de eetkamer
Moeilijk te zien omdat het heiig was, maar de bergen zijn zichtbaar

Zo rondlopend in het huis viel het ons op dat het allemaal klein leek. Hoogstwaarschijnlijk komt dit omdat alles van hout is, en het moeilijk in te schatten is hoe groot het allemaal in werkelijkheid is, maar daar hadden we een oplossing voor. Meritage Homes opende gisteren namelijk een nieuwe community waar ze een Keystone (het type wat wij krijgen) als ‘model home’ hadden staan, en dus zijn we een kijkje gaan nemen. Op die manier zouden we een goed beeld krijgen van hoe ons huis er qua formaat uit zou zien met meubels erin, iets wat we nog niet hadden gezien.

En we waren onder de indruk! Het zag er met meubels erin nog steeds behoorlijk groot uit, dus we hoeven ons geen zorgen te maken dat ruimte te kort komen.

Na het bezoekje aan het ‘model home’ zijn we weer terug gereden richting Thornton. Anna moest een uur later werken, en dus zijn we nog even bij Pier 1 Imports en bij Bed, Bath & Beyond die vlakbij haar werk liggen naar binnen gelopen. Nadat Anna naar haar werk was gegaan zijn mijn ouders en ik boodschappen gaan doen voor het avondeten. ’s Avonds hebben we buiten een steak op de barbeque gegrild met een lekkere salade en stokbrood erbij, glaasje wijn erbij, en zo hebben we tot na negenen buiten gezeten.

Vandaag, zondag, en morgen hoeft Anna niet te werken, en ik heb maandag ook vrij. We gaan vandaag waarschijnlijk eens kijken bij American Furniture Warehouse om alvast wat ideeën te krijgen voor mogelijke nieuwe meubels (die we uiteraard pas kopen als we in het huis zitten), gaan we eens kijken bij de Appliance Factory Outlet om een idee van prijzen van wasmachines en droogtrommels te krijgen, en mogelijk gaan we ook naar IKEA – het zal wel druk zijn, maar goed.

Morgen staat Mount Evans op het programma, een van de hoogste bergen van Colorado die niet al te ver van Denver ligt, en waar je met de auto to vlakbij de top van rond de 4300 meter kunt rijden. We gaan met opzet op maandag zodat het wat rustiger zijn, maar ik ben eens benieuwd – het schijnt heel mooi te zijn, en ik heb er altijd al eens naar toe willen gaan.

Misschien dat we op de terugweg nog even langs het huis rijden om te gaan kijken. Eén ding is zeker: voordat mijn ouders weer vertrekken zal ook ons huis aan de buitenkant al grotendeels klaar zijn, en zullen we een goed beeld hebben van hoe het eruit komt te zien.

Leuke vooruitzichten dus!

Nieuw Huis – Deel 14

Het is deze week weer even rustig geweest wat betreft de blog posts maar dat komt omdat het behoorlijk druk is geweest, zowel op het werk als privé.

Deze week zijn we na ons werk druk bezig geweest om het huis klaar te maken voor het bezoek van mijn ouders: opruimen, wassen, poetsen, stofzuigen, enzovoorts. Bovendien zijn we twee avonden uit geweest, dus dan blijft er weinig tijd over om een blog te schrijven.

Ook overdag op het werk heb ik weinig tijd ervoor gehad, want de projecten stromen nog steeds binnen – wat wel een goed teken is, zeker gelet op de problematiek in de economie en de politiek hier op dit moment (wat overigens ongelofelijk is dat het zo ver heeft kunnen komen, maar goed, daar ga ik nu verder niet op in want ik heb nog goede zin!).

Gisteren kreeg ik nog een leuk project toegewezen waar ik wel blij mee ben. Een van mijn grote projecten verspreid over de laatste 16 maanden was het bijwerken van de online helpfunctie in ons grootste product. Er waren al enkele nieuwe releases van het product uitgekomen waarbij nieuwe onderdelen waren toegevoegd, maar de help file was nooit bijgewerkt. Het was een flinke klus, maar ik vond het ontzettend leuk om te doen.

Nu hebben we sinds begin dit jaar een nieuw product in de markt gezet dat langzaam maar zeker aan populariteit aan het toenemen is – waarmee ook het aantal klanten groeit dat het product gebruikt. Hoe groter het aantal klanten wordt, hoe meer de vraag naar support zal toenemen. Op dit moment hebben we nauwelijks tot geen documentatie, en dus wordt het hoog tijd om daar iets aan te doen.

Aangezien ik al ervaring heb met online help files, en ik binnen ons team de meeste kennis heb van het nieuwe product (ik ben van het begin af aan er vrij nauw bij betrokken geweest), en omdat ze weten dat ik het ontzettend leuk vind om te doen (ze zeiden al “since you seem to get some kind of weird, perverse pleasure out of it”) heb ik nu het project toegewezen gekregen om ook de online help file te maken voor het nieuwe product.

Overigens is het wel fijn om nu binnen ons team de meeste kennis over een product te hebben – mijn collega’s komen nu bij mij met vragen over het product, terwijl voorheen ik altijd degene was die aan hen de vragen stelde over alles. Het komt de balans in het team wel ten goede, en ik had er altijd een hekel aan om telkens degene met vragen te zijn zonder iets terug te kunnen doen.

Het project wordt nu onderdeel van mijn kwartaalbonus, wat wil zeggen dat 20% van mijn bonus afhangt van het succesvol afronden van dit project voor het eind van het jaar. Dat is dus makkelijk verdiend! Ik heb immers nog vier maanden, en aangezien ik het erg leuk vind om te doen is dat heel eenvoudig haalbaar.

Dan het huis: toen we vorige week bij Rich (de Construction Supervisor) zaten, vertelde hij dat afgelopen dinsdag het bouwmateriaal zou komen, en dat ze dus al dinsdagmiddag, mogelijk woensdagochtend al met ‘framing’ zouden beginnen.

Heel benieuwd reed ik dus dinsdag na mijn werk naar ons kavel toe, benieuwd naar hoe ver ze al zouden zijn. Bij het huis van de buren was er flink doorgewerkt, waardor de ‘siding’ er al bijna helemaal op zat, maar bij ons huis was ik toch een beetje teleurgesteld: er was geen enkele activiteit te bespeuren. Sterker nog, er was geen bouwmateriaal te zien. Het enige nieuwe was dat waar de oprit zou komen alles al voorbereid was om het beton te storten, en dat de ruimte onder waar de garagevloer zou komen ook al volgestort was. Voor de rest helemaal niets.

Gisteren, donderdag, is Anna voordat ze ging werken weer even langsgereden om te kijken, en ze stuurde me de volgende foto door (gemaakt vanuit de auto aangezien ze geen tijd had om uit te stappen):

Huis in de ochtend

Je ziet links vooraan het huis van de buren, met daarnaast al het begin van de ‘framing’ van ons huis. Ze zijn nog niet zo lang daarvoor ermee begonnen, en je kunt er nog helemaal doorheen kijken, maar toch: het is ineens snel gegaan: dinsdagavond is er nog helemaal niks, donderdagochtend om 8:49 uur staat dit er al.

Anna was om 14:00 uur klaar met werken en besloot uit nieuwsgierigheid om weer even langs te rijden. Dit is wat ze zag:

Huis in de middag

Er is dus behoorlijk wat vordering gemaakt in slechts vijf uur tijd – je kunt er al niet meer doorheen kijken. Ongelofelijk – ik wist dat het snel gaat, maar zó snel? Wow!

Mijn ouders zitten op het moment dat ik dit schrijf in het vliegtuig onderweg naar Denver, en hebben dit dus nog allemaal niet gezien. Morgenochtend gaan we naar het huis kijken, en ik ben benieuwd naar de vooruitgang sinds donderdagmiddag – en mijn ouders zullen dus al helemaal versteld staan!

Ik zal morgen in ieder geval foto’s maken en snel weer een update verzorgen!

Nieuw Huis – Deel 13

Afgelopen dinsdag kreeg ik een mailtje van Sue, met de vraag of we misschien later in de week tijd hadden voor onze ‘Pre-Construction Orientation’. Het zou ongeveer anderhalf uur duren, en het liefst zou het die week nog plaats vinden omdat de week erna al met de eigenlijke bouw zou worden begonnen.

De dag erna, woensdag, was zowel voor Anna als mij onmogelijk. Op donderdag en vrijdag moest Anna laat werken, en hoefde zij dus pas om 14:00 uur te beginnen. De ochtenden zou dus mogelijk zijn voor haar, maar voor mij zou het moeilijker worden: op donderdag had ik om 9:00 uur een ‘conference call’ van zo’n 20 tot 30 minuten, en op vrijdagochtend had ik een afspraak bij een klant die tot een uur of twaalf zou duren. De enige mogelijkheid zou dus op donderdag na een uur of tien zijn.

Sue zou eens bij de Construction Supervisor checken of donderdagochtend mogelijk was, en ongeveer een uurtje later kreeg ik de bevestiging: donderdagochtend om 10:00 uur zouden we naar het sales kantoor komen voor onze afspraak met Rich, de Construction Supervisor. Ik had al direct aangegeven dat ik een paar minuten later zou kunnen zijn vanwege mijn afspraak, maar dat Anna er in ieder geval om 10:00 uur zou zijn.

Mijn ‘conference call’ zou om 9:00 uur beginnen, en ik zou het rond 9:20 uur kunnen afronden, zodat ik nog 40 minuten had om naar Thornton te rijden. Maar natuurlijk zul je nu net zien dat de klant aan de late kant was, en pas om 9:07 uur aan de lijn kwam, en uiteraard zul je nu net zien dat deze klant ontzettend veel vragen had, waardoor we uiteindelijk pas om 9:35 uur klaar waren.

Drie minuten later zat ik in de auto, hopend dat ik niet in veel verkeer terecht zou komen. In de spits duurt de rit naar ‘huis’ namelijk zo’n drie kwartier, wat zou betekenen dat ik wel erg laat zou aankomen. Gelukkig bleek het erg rustig te zijn op de weg en kon ik goed doorrijden. Uiteindelijk liep ik om twee minuten over tien bij Meritage naar binnen – mooi op tijd dus!

Rich bleek een hele aardige vent te zijn, zo’n beetje onze leeftijd. Hij had een hele lijst om met ons door te nemen, van veiligheidsvoorschriften voor als we naar de bouw kwamen kijken, tot aan het hele bouwproces en vervolgbijeenkomsten die we zouden hebben.

Hij vertelde ons dat komende dinsdag alle bouwmaterialen zouden arriveren, en de bouwers dus al dinsdagmiddag of woensdagochtend met ‘framing‘ zouden beginnen. De maandag erop zou dan het grootste deel van het huis al staan. Na het ‘framing’-deel zou de zichtbare vooruitgang ietsje langzamer gaan. Terwijl binnenin de verwarming en de airconditioning zou worden geïnstalleerd zou men aan de buitenkant al beginnen met het plaatsen van de ramen, en het dak en de ‘siding‘. Na de verwarming en airco zou de loodgieter komen, daarna zou de electricien zijn werk doen, en zou de installatie van de hele bedrading voor het entertainment system en het hele netwerk in het huis volgen. Als dit allemaal af is wordt het isolatieschuim aangebracht, waarna het huis klaar is voor de ‘drywall‘.

Op dat moment zal er een ‘Pre-Drywall Construction Meeting’ plaats vinden. Volgens Rich zouden we erop moeten rekenen dat deze meeting over een week of drie zou plaatsvinden – zo snel zou het kunnen gaan. Er is echter één probleempje: de ‘Pre-Drywall Construction Meeting’ zou net in de periode vallen dat wij in Nederland zitten. Geen probleem, aldus Rich: dan zetten we die meeting toch wat eerder?

In de ‘Pre-Drywall Construction Meeting’ lopen we door het huis, wordt alles nog eens nagelopen om te kijken of alles op de juist plek zit, waarna de interne afwerking zal gaan beginnen. Op dat moment, volgens Rich, is het een goed moment om te beginnen met het inpakken van de dozen in je huidige huis, want het gaat dan snel.

Een week of drie daarna zou het hele huis van binnen klaar zijn. Op dat moment gaat Rich door het hele huis om op zoek te gaan naar dingen die niet 100% in orde zijn, iets wat wij zelf daarna ook nog een mogen doen. Alles wat wij vinden wordt dan aangepast. Tijdens deze meeting krijgen we ook uitgelegd hoe alles in het huis werkt, zoals de airco, de verwarming, de electrische garagepoort, de sproei-installatie in de tuin, enzovoorts.

Er volgt daarna nog één korte bijeenkomst, op de dag van ‘closing‘, waar we kunnen controleren of alles goed is afgewerkt, voordat we die middag, om 14:00 uur, de laatste papieren tekenen, en we de sleutel overhandigd krijgen – en dan is het huis van ons!

Aan het eind van de meeting zijn we nog even naar ons kavel gelopen waar ze net bezig waren om de grond tegen de fundering te storten. Bij het huis van de buren zaten nu alle ramen al erin, en was aan één kant van het huis de ’siding’ al bijna helemaal aangebracht. Rich legde nog het een en ander uit over het hele proces, en het is leuk om er zo bij betrokken te worden.

We konden op elk moment dat we wilden tijdens de bouw langskomen, maar we moesten dan wel even ons komen melden, en even bouwhelmen komen halen. Er waren twee momenten waarop Rich zei dat we beter weg konden blijven, en zelfs hij niet op de bouw komt: als ze met het dak bezig zijn (want dan vliegen er grote spijkers in de rondte die uit de ‘nail guns’ komen), en als ze met de verf bezig zijn in het huis (vanwege de verfdampen). De rest van de tijd waren we welkom om altijd even binnen te wippen.

Eenmaal terug in het saleskantoor hebben we nog bijna een half uur na zitten praten met Rich en Tim (Sue heeft altijd vrij op donderdag), over vanalles en nog wat. Het was inmiddels al lunchtijd, en dus besloten we om bij Chili’s te gaan lunchen voordat ik weer naar kantoor ging.

Het was een leuke en leerzame ochtend, en ik kan niet wachten tot volgende week zaterdag om mijn ouders mee naar ons huis te nemen – heel benieuwd naar de voortgang!