Dennis' Weblog

Dit weekend vinden de Miners Days plaats in Nederland, Colorado.

Nederland is van oorsprong een stadje dat nauw verbonden is geweest met de mijnindustrie. Het dorpje werd eerst gesticht als Dayton, daarna werd dit veranderd in Browns Crossing (of Brownsville), en vanaf 1871 stond het bekend als Middle Boulder. In datzelfde jaar kocht een man genaamd Abel Breed een zilvermijn, de “Caribou Mine”, die een stuk hoger lag dan Middle Boulder, op ongeveer 10.000 voet/3048 meter hoogte, bij het stadje Caribou. Caribou was rond 1870 gesticht om de mijnwerkers te huisvesten, en bestond uit enkele huizen, een kerk, een saloon, een brouwerij en zelfs een eigen krant. Breed besloot echter om zijn zilvererts naar het “warmere klimaat” van Middle Boulder te brengen om daar de erts verder werd te verwerken (”milling”).

In 1873 verkocht Breed zijn mijn aan de “Mining Company Nederland”, een Nederlands mijnbedrijf, voor drie miljoen dollar. Zijn “mill” kwam onder de mijnwerkers bekend te staan als “The Netherlands”, wat men toepasselijk vond omdat Middle Boulder een stuk lager lag dan Caribou. In 1874 werd het dorp “incorporated” (met verkozen overheidsorganen), en de toenmalige bewoners kozen “Nederland” – uit de naam van het Nederlandse mijnbedrijf – als de naam van het dorp.

De “Mining Company Nederland” bleek helaas niet zo succesvol te zijn, en enkele jaren – in 1876 – werd de Caribou mijn verkocht. In 1879 woedde er een grote brand in Caribou, waarmee niet alleen Caribou maar ook Nederland ten dode opgeschreven leek. Tegen 1890 waren er slechts nog een handjevol gezinnen over die het hele jaar door in Nederland woonden.

Vroeg in de 20e eeuw kwam er echter weer een opleving in de mijnindustrie in Nederland: er werd wolfraam (”tungsten” in het Engels) ontdekt. Wolfraam werd gebruikt bij het produceren van staal, en tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam veel van het wolfraam in de staalproductie uit de omgeving van Nederland. Er werd zelfs een stadje gesticht, Tungsten, aan de voet van wat nu de Barker Reservoir dam is. Als je bij de dam bent dan zie je dat er daar een heel vlak stuk land is, waar nu vooral paarden grazen – dat was waar Tungsten zich bevond.

Vanwege deze nieuwe “mining boom” groeide de bevolking van Nederland uit tot meer dan 3000 inwoners in 1916, waarmee het destijds twee keer zo groot was als tegenwoordig. Na de Eerste Wereldoorlog werd de vraag naar wolfraam steeds minder (met uitzondering van een korte opleving tijdens de Tweede Wereldoorlog), maar de mijnindustrie had zijn hoogtijdagen achter zich.

Rondrijdend in de omgeving van Nederland zie je de restanten van heel veel oude, verlaten mijnen. Maar toch leeft de mijnindustrie nog. Een paar mijl buiten Nederland, aan een onverharde weg richting Caribou (tegenwoordig een “ghost town”) bevindt zich een van de grootste actieve mijnen in de omgeving. In deze mijn wordt nog actief gezocht naar goud en zilver, en de mijn, Hendricks Mining Company, wordt gerund door iemand van – jawel – Nederlandse afkomst: Tom Hendricks.

Tom kocht de Caribou mijn in 1973, als 19-jarige geologiestudent, en zoekt nu al bijna veertig jaar naar goud en zilver in zijn mijn. Net zoals al zijn historische voorgangers weet hij zeker dat hij héél dicht bij de grote zilver- of goudader zit. In de tussentijd is zijn onderneming wel flink gegroeid, en is niet zo maar een klein mijnbedrijfje – kijk maar eens hier.

Om deze rijke mijngeschiedenis te eren wordt er elk jaar in Nederland de Miners Days georganiseerd. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de Frozen Dead Guy Days en diverse muziekfestivals worden de Miners Days veel minder druk bezocht, maar het wordt dan ook veel minder gepromoot. De Miners Days bestaan uit diverse wedstrijdonderdelen die allemaal met (historisch) werken in de mijn te maken hebben, waarbij een combinatie van kracht, kennis en kunde nodig is.

We hadden al van Kim en Arthur gehoord dat het leuk en vooral ook indrukwekkend moest zijn om te zien wat de deelnemers allemaal moeten doen, en vandaar dat we gisteren naar Nederland zouden gaan voor de Miners Days. We moesten al vroeg op, want het begon al om 8:00 uur, en het is een uurtje rijden van hier naar Nederland, maar het beloofde een mooie, lekker warme dag te worden – en we gingen naar iets leuks – dus het was niet erg.

Nadat we Murphy weer bij Niles en Sasha hadden achtergelaten liepen we de berg naar beneden, het dorpje in. Alle wedstrijdonderdelen vonden plaats op het lokale baseball veld, waar al diverse tentjes en tribunes klaarstonden. Om 8:00 uur was het nog niet druk: er waren misschien op dat moment een man of 60 aanwezig – absoluut niet druk bezocht, dus.

Het eerste onderdeel, wat met enige vertraging zo tegen 9:00 uur begon, was “Rail Road Spike Driving”: iedere deelnemer moest zo snel mogelijk een grote spoorwegspijker aan elke kant van een spoorwegrail in een spoorbiels hameren. Degene die dit het snelste kon doen won dit onderdeel. De deelnemers moesten achter een lijn klaar staan, en na het startsignaal de hamer en spijkers oppakken, deze zo snel mogelijk in de biels hameren, en daarna weer terug over de streep rennen. De deelnemers konden kiezen of ze een lange of een korte hamer wilden gebruiken.

Het parcours, met rechts de spoorbiels met rail

Nederlander Tom Hendricks klaar voor de start, met de korte hamer en de spijkers naast hem op de grond

Het klaarzetten van de spijker

De spijker erin hameren

Na de mannen waren de vrouwen aan de beurt:

Enkele dames in actie; let ook op alle spijkers die er al in zijn gehamerd

Het volgende onderdeel op het programma was “mucking”, te vertalen als (uit)mesten, of wegwerken van. In de mijn verwijst dit naar het verwijderen van al het overtollige losse zand, stenen en kiezel. In wedstrijdvorm betekent dit het vullen van een mijnwagentje met zand en kiezel, en dit vervolgens een eindje over de rails duwen.

Als eerste waren de dames aan de beurt. De dames hoefden de mijnwagen maar gedeeltelijk te vullen, en vervolgens het mijnwagentje naar het eind van de rails te duwen.

Tom Hendricks bereidt de wedstrijd voor

De berg zand klaar voor de wedstrijd

Zodra alle voorbereidingen waren getroffen was het tijd om de mijnwagen zo snel mogelijk te vullen en naar het eind van de rails te duwen.

Het vullen en duwen van de mijnwagen

Dit onderdeel duurde erg lang, omdat na elke deelnemer de mijnwagen weer geleegd moest worden, en de hele berg zand weer opnieuw moest worden opgebouwd tot de juiste hoogte (even hoog als de bovenrand van de mijnwagen). Dit gebeurde deels met een Bobcat, en deels met de hand; de organisatie zweette misschien nog wel harder dan de deelnemers:

Het voorbereiden van de berg zand

Nadat alle vrouwelijke deelnemers aan de beurt waren geweest was het tijd voor een optocht van oldtimers door het centrum van Nederland. De meeste van deze oldtimers waren dezelfde van de “4th of July Parade”, en dus besloten we om de optocht te laten voor wat het was en lekker te gaan lunchen bij Wild Mountain Smokehouse & Brewery waar we buiten op het terras lekkere barbeque hebben gegeten, en een lekker biertje hebben gedronken. Ook al was het pas half twaalf, het bier en de barbeque smaakten héérlijk!

Na de lunch zijn we weer teruggelopen naar het terrein, waar inmiddels de mannen bezig waren met “mucking”. In tegenstelling tot de vrouwen moesten de mannen wel de hele mijnwagen volgooien. Daarna moesten ze de kar naar het einde van de rails duwen, en vervolgens weer terugduwen richting de berg zand, en daar de wagen leegkiepen.

Het vullen van de mijnwagen

Bijna vol

Na het vullen van de mijnwagen moet deze naar het einde van de rail worden geduwd…

…en daarna weer terug richting de berg zand…

…waar de kar moet worden omgekiept – en klaar!

Er was een duidelijk verschil te zien tussen de dames en de heren. De snelste vrouwelijke deelnemer had 1 minuut en 8 seconden nodig om de mijnwagen voor de helft te vullen, en deze vervolgens naar het einde van de rails te duwen. De snelste mannelijke deelnemer vulde de kar helemaal, duwde deze naar het eind van de rails, daarna weer terug richting de berg zand, en kiepte de kar om in 1 minuut en 10 seconden. De meeste deelnemers waren na dit onderdeel ook volledig op, en ik kan het me voorstellen, want het was inmiddels behoorlijk warm geworden – zo’n 27°C – wat het dus nog eens extra zwaar maakte.

Het laatste onderdeel van de dag was het “jack drilling”, ofwel met een enorme drilboor zo snel mogelijk gaten in twee rotsblokken boren. De boor die wordt gebruikt in de wedstrijd is dezelfde boor die tegenwoordig wordt gebruikt in de mijnen, weegt zo’n 50 kg, en is behoorlijk groot:

De boor

De deelnemers kregen elk een numer op de grote rotsblokken toegewezen waar zij vervolgens hun gaten moesten boren, één in elk rotsblok.

Het volgende filmpje toont een van de deelnemers in actie met de boor:

Na een aantal deelnemers te hebben gezien besloten we dat het eigenlijk wel mooi was geweest. De hele dag op de harde houten banken zitten in de brandende zon begon zijn tol te eisen: we werden moe, we hadden dorst, en we waren flink verbrand. Zo tegen half vier besloten we daarom dat het mooi was geweest. We gingen terug naar het huis van Kim en Arthur, waar we flink wat water dronken voordat we weer de auto insprongen. We moesten al eerder weg want gisteravond waren we uitgenodigd voor een feestje bij de ouders van Anna thuis, en we moesten nog douchen en omkleden vantevoren.

Al met al was het een bijzonder leuke dag. Het was jammer dat we vandaag niet naar de tweede dag konden, want ook vandaag stonden er leuke onderdelen op het programma, zoals het snelst een dikke boomstam doorzagen, en “single jack drilling”: met de hand met hamer en beitel een gat boren in een rotsblok. De drievoudig wereldkampioen op dit onderdeel komt uit Nederland, Colorado: Emit Hoyl. Dit handmatig “boren” is hoe de mijnwerkers in “the old days” het deden, en is ontzettend zwaar: met een hamer van zo’n twee kilo ongeveer 90 keer per minuut op een handbeitel slaan om zo een gat te boren. Emit kan op die manier in 10 minuten tijd een gat van 35 centimeter diep boren – wat ongelofelijk is. Hier een filmpje van Emit in actie:

Zoals je ziet, behoorlijk indrukwekkend, en jammer dat we dit niet te zien krijgen. Maar goed, we hebben gisteren een leuke dag gehad, Anna moest vandaag weer werken, en bovendien kunnen onze armen geen zon meer verdragen – dus het is eigenlijk wel prima zo.

Mocht je ten tijde van de Miners Days in de buurt van Nederland zijn, ga dan zeker even kijken. Zoals iemand het beschreef: “it sounds different, but fun” – en dat is perfect omschreven!

De afgelopen paar dagen is het bijzonder rustig geweest, ook al is het op het werk nog redelijk druk. De stress van de afgelopen paar weken is nu echter weg, waardoor het allemaal wat makkelijker te behappen valt. Ik krijg het ene na het andere nieuwe project, zowel grote als kleinere klanten, en in ons team ben ik nu min of meer aangewezen als de “expert” (een erg groot woord, tussen aanhalingstekens) op het vlak van ons nieuwste product. Niet omdat ik nu zo goed ben, maar omdat ik er vanaf het begin het meest mee gedaan heb, en de anderen in ons team zich op andere dingen hebben gericht. Wel fijn overigens, om nu eens keer degene te zijn aan wie de vragen worden gesteld over hoe een bepaald iets moet, in plaats van altijd degene te zijn die zulke vragen stelt.

Uiteraard moet er ook weer even een update volgen rondom het huis. Omdat ik in herhaling dreig te vallen met “update” en “deel zoveel” heb ik zojuist eens gekeken naar de verschillende blogs die ik al over het huis heb geschreven, en inclusief de pre-aankoop-blogs en blogs over het Design Center en dergelijke is dit inmiddels al update 12:

1. Huis?
2. Huis? Deel 2
3. Huis? Deel 3
4. Design Center
5. We may not have much, but we have a lot!
6. Getekend!
7. Goed nieuws
8. Nieuw huis – Deel Zoveel
9. Nieuw Huis – Update
10. Nieuw Huis – Het Gat
11. Nieuw Huis – Weer een update

Nu kan ik eindelijk eens doornummeren!

Aangezien ik afgelopen zondag de laatste keer er was (het kost me toch 40 tot 45 minuten om na mijn werk in de spits naar het kavel te rijden, en dan nog eens een 20 tot 30 minuten terug naar huis) was ik heel benieuwd naar de voortgang.

Ik kwam via de achterkant van North Creek Farms naar binnen gereden, en was bijzonder verrast om te zien hoeveel men was opgeschoten bij het huis van de buren; stond er afgelopen zondag nog maar dit:

Het huis van de buren afgelopen zondag

Nu – vanaf de achterkant gezien – stond dit er al:

Het huis van de buren op donderdag – van de achterkant gezien

Een behoorlijk verschil dus, op minder dan een week tijd.

Bij ons huis was de voortgang iets minder geweest. Zondag leek ongeveer de helft van de fundering klaar te zijn; gelet op de hoogte van de fundering bij de buren zou er dus nog een flinke laag boven op komen. Gisteren bleek dit ook het geval te zijn:

Onze fundering met het huis van de buren

Logisch ook, dat er minder gebeurd was, want na het storten moet het beton uiteraard nog een paar dagen drogen voordat men ermee verder kan. De kans is echter groot dat over twee weken – als mijn ouders hier zijn – ons huis er ongeveer net zo uit ziet als dat van de buren.

Je ziet trouwens ook goed dat het niveau van de begane grond een stuk hoger komt te liggen dan het grondniveau, wat wel fijn is want de kans bestaat dan dat je zelfs vanuit de woonkamer nog een beetje bergen zult kunnen zien.

Het hoogteverschil tussen grondniveau en begane grond

Op de andere hoek van de straat was men ook al flink aan het opschieten

Rechts het huis van de buren, achteraan het huis aan de overkant, en vooraan onze fundering

Al met al gaat het nu nog allemaal heel snel; ik wist dat het met deze bouwstijl snel zou gaan, maar zó snel had ik ook weer niet verwacht.

Ik ben in ieder geval eens heel benieuwd naar de komende twee weken – én naar onze eerste ‘construction meeting’ die ook over een week of twee zal plaatsvinden!

Het wordt tijd dat ik de updates eens ga nummeren, want er zijn er nu al verschillende geweest maar ik heb geen idee hoeveel…

Hoe dan ook: er is alweer een (korte) update!

Vanmiddag zijn we weer even bij ons kavel langsgeweest. We moesten namelijk de papieren voor het vastleggen van de hypotheekrente met bijbehorende cheque bij Tim en Sue afgeven, en dus zijn we ook maar even langs het kavel gereden. En we waren enorm verrast!

Zag het er afgelopen donderdagmiddag nog zo uit:

Ons gat in de grond op donderdag

Vanmiddag zag het er zo uit:

Begin van onze fundering

Een behoorlijk verschil dus!

Als je dichterbij gaat kijken dan zie je dat een deel van de fundering al is gestort:

Onze fundering

Dit is echter slechts een deel van de fundering, want deze wordt nog een stuk hoger, zoals we konden zien bij de buren.

En over de buren gesproken:

Afgelopen donderdag was er misschien 60 centimeter te zien van de framing van het huis, rondom de fundering. En vanmiddag? Het verschil in die paar dagen tijd was enorm:

Het begin van de framing bij de buren

En vandaag zag het er zo uit:

Framing bij de buren met vooraan onze fundering

De voorkant van het huis van de buren

In dit stadium van de bouw gaat alles erg snel, en kun je de voortgang heel goed zien. Zodra de hele framing klaar is zal de voortgang minder zichtbaar worden aagezien dan alles binnen zal gebeuren: de leidingen, de bedrading, enz.

Maar voorlopig kunnen we ons nog even verbazen over hoe snel alles gaat, en is het héél leuk om te zien allemaal!

Weer even een update over het nieuwe huis vanuit het warme Denver.

Als ik zeg: “het warme Denver” dan bedoel ik ook warm:

107°F = 41,7°C

Die 107°F was bij mijn werk; eenmaal thuisgekomen bleek het ietsje “koeler” te zijn: “slechts” 104°F ofwel 40°C. Het is de hele week al bijzonder warm, in grote delen van de VS. Wij krijgen net het randje mee van die hittegolf. Gelukkig hebben we hier een zeer droge warmte en is het zelfs met 40°C nog wel uit te houden. Geen weer om veel buiten te doen, maar als we een hoge luchtvochtigheid zouden hebben – zoals aan de oostkust, bijvoorbeeld – dan zou het niet te doen zijn geweest.

Maar goed, over naar de update over het nieuwe huis.

Afgelopen dinsdag bleek dat ze waren begonnen met de voorbereidingen voor ons huis. Anna was voordat ze ging werken even langsgereden, en stuurde me deze foto:

Het begin

De grote berg grond was verdwenen, en er stonden kleine paaltjes ter aanduiding van waar er moest worden gegraven. Het feit dat ze met de bouw waren begonnen betekende dat we de hypotheekrente (eindelijk) vast konden laten leggen.

Ik heb dus gelijk Lauri gebeld, onze hypotheekspecialist. Lauri had al van Sue – van Meritage Homes – gehoord dat ze waren begonnen, en had al wat werk gedaan. Ze nam de cijfers nog even met me door om te verifiëren dat we nog steeds dezelfde aanbetaling wilden doen, waarna ze me vertelde wat de hypotheekrente zou zijn.

Via diverse sites had ik al gezien dat de rente de afgelopen paar weken een beetje omhoog is gegaan, en dat het momenteel op 4,69% stond. Met het “long lock program” (waarbij we de rente nu al vast kunnen leggen in plaats van ten tijde van de overdracht) komt daar nog een 1/8% bovenop, waarmee de totale rente op zou uitkomen op 4,815%.

Je zou de gok kunnen nemen en de rente nu nog niet vast laten leggen maar pas ten tijde van de ‘closing’, in de hoop dat de rente niet veel omhoog zal gaan tussen nu en dan, maar de kans dat de rente – flink – omhoog gaat de komende weken en maanden is erg groot.

Amerika is momenteel in de greep van de ‘debt ceiling’ en het compromis dat de Democraten en Republikeinen dienen te sluiten over het verhogen van de ‘debt ceiling’ en het verlagen van de overheidsuitgaven. De deadline staat nu op 2 augustus: wordt er voor die tijd geen compromis bereikt, dan betekent dit dat de VS schulden niet meer kan terugbetalen. CNN omschrijft de mogelijke gevolgen goed:

If Congress fails to raise the $14.3 trillion debt limit by August 2, Americans could face rising interest rates, a declining dollar and increasingly jittery financial markets, among other problems.

Een mogelijk gevolg zou dus de verhoging van de rente zijn, en op dit moment is het nog niet zeker of de deadline van 2 augustus wel of niet wordt gehaald. Met andere woorden: het is dus écht een goed idee om de rente nu vast te leggen.

Lauri verraste me vervolgens: hun rente is momenteel niet 4,69%, maar slechts 4,375%! Dit betekent dat met de extra 1/8% onze totale hypotheekrente uit zou komen op 4,5% – echt geen verkeerde rente. En dus hebben we de rente maar vastgelegd. We moeten nu een ‘lock deposit’ van $1250 betalen, maar dit gaat richting de aanbetaling, dus uiteindelijk betaal je er niets extra’s voor. Plus: stel dat de marktrente nog omlaag gaat, dan hebben we de kans om eenmalig onze rente ook te verlagen. Een ‘win-win situation’ dus!

Aangezien ik woensdag lang had gewerkt besloot ik om op donderdag wat eerder van het werk te vertrekken, en eens te gaan kijken bij ons kavel. Ik heb ook eens een alternatieve route geprobeerd die het drukste deel van de snelweg vermijdt, om eens te kijken of het scheelde in reistijd. Helaas niet: het duurde zelfs langer om “thuis” te komen dan via de files op de autoweg, en het was ook nog eens een aantal mijl langer. Geen goed alternatief dus.

Eenmaal bij ons kavel aangekomen bleek er heel wat te zijn veranderd sinds vorige week. Beide huizen op de hoek hadden nu een volledig afgewerkte fundering, en bij onze buren was er zelfs al begonnen met een deel van de ‘framing’ bovenop de fundering:

De fundering van de buren met het begin van de ‘framing’

En bij ons? Wel, wij hebben nu een groot gat in de grond:

Ons gat in de grond

Vooruit, nog eentje dan, nu recht ervoor genomen:

Hier komt ons huis te staan

Het gat in de grond lijkt nu erg klein, maar aangezien het gat drie meter diep is, is het beeld wat vertekend. Ook lijkt de achtertuin nu kleiner dan we in de bestaande Keystone hadden gezien, maar ook dat is gezichtsbedrog want de stukken grond zijn precies even groot. Maakt ook niet uit: er zit een gat in de grond!

Hierna ben ik nog even bij het sales kantoor langsgeweest waar ik nog een goed half uur met Tim heb gepraat (Sue had vrij), en van Tim hoorde ik dat de verwachting is dat het huis binnen 110 dagen klaar zal zijn, wat betekent dat de opleverdatum ergens in de eerste 10 dagen van november zal plaatsvinden.

110 dagen! Dat zou betekenen dat we niet alleen vóór Kerst in ons nieuwe huis zitten, maar dat we zelfs vóór Thanksgiving al in ons nieuwe huis zouden kunnen zitten! De bouwers van Meritage garanderen dat als ze eenmaal beginnen ze die 110 makkelijk halen, dus dat zou helemaal geweldig zijn, want dan zouden we maar één maand extra hoeven te huren na afloop van ons jaarcontract op 24 oktober. Laten we het hopen!

Volgens Tim zou binnen twee weken nu het merendeel van de ‘framing’ helemaal af zijn, en rond die tijd krijgen we dan ook onze eerste ‘construction meeting’, met de hoofdaannemer waarbij we uitleg krijgen over het hele proces, hij met ons alle mogelijkheden en gekozen opties bespreekt, en we de kans hebben om vragen te stellen. Na die eerste meeting krijgen we nog enkele voortgangsmeetings, dus het hele proces maken we van dichtbij mee. Leuk!

Het heeft even geduurd, maar het is nu dus écht begonnen!

En dat bedoel ik dan letterlijk. Vorige week schreef ik al over de enorme storm met alle overstromingen die we in Denver hebben gehad. We hadden gehoopt dat het daarbij zou zijn gebleven, maar helaas.

Elke namiddag sinds die flinke storm hebben we lang aanhoudende stormen gehad. Gelukkig hebben we van de meeste stormen alleen de regen meegekregen, behalve en woensdag en gisteren (donderdag).

Beide dagen hebben we de volle laag gekregen. Woensdag was ik thuis toen de storm in alle hevigheid los barstte. Het begon met flinke wind, waarna de regen kwam – en hoe. Enorm grote druppels die enorm veel herrie maakten op het dak en tegen de ramen. Het duurde niet lang voordat die dikke druppels overgingen in hagel.

In het begin waren het hagelstenen nog van het formaat erwt, en ik hoopte dat het daarbij zou blijven. Ik weet dat hagelstenen hier vele malen groter kunnen worden, en dat ook regelmatig doen – getuige de lichte hagelschade die mijn auto vorig jaar tijdens een storm opliep. En jawel, niet veel later nam het lawaai toe: de hagelstenen waren gegroeid tot de grootte van hazelnoten, met regelmatig ertussen van het formaat pingpong bal.

Ik hoopte dat het snel zou ophouden, want mijn auto kreeg de volle laag. Zodra de hagel stopte ben ik in de regen gaan kijken – en zag dat mijn buren hetzelfde deden – maar aangezien het nog steeds regende was er nog niet veel van te zeggen. Er was in ieder geval geen overduidelijke schade.

Eenmaal binnen – en na me te hebben afgedroogd, want het regende toch nog wel flink – ben ik eens op internet gaan kijken of er soms weer overstromingen waren in de Denver-regio. En jawel: er was zelfs een “flash flood warning” uitgevaardigd voor delen van de Denver Metro Area. In Boulder county werd er zelfs gewaarschuwd voor “life threatening situations” nadat het waterniveau in Boulder Creek in een half uur tijd ongeveer 1.20 m. was gestegen. Je ziet het grote front boven Boulder hange, linksboven, maar ook wij bleken middenin een stormfront te zitten:

Terwijl ik dit allemaal zat te lezen klonk het alsof de regen weer in hevigheid toenam, en niet veel later kwam er weer opnieuw hagel naar beneden – nu nog groter dan daarvoor. Deze tweede hagelbui hield gelukkig niet zo lang aan als de eerste maar was wel veel heviger. Tijdens deze tweede bui had ik de hele tijd in mijn hoofd: “gelukkig dat we in het nieuwe huis een garage hebben die we ook echt als zodanig kunnen gebruiken in plaats van alleen voor opslag zoals nu”…

Een tijdje nadat deze korte maar hevige bui voorbij was, en de auto een beetje was opgedroogd ben ik weer eens gaan kijken, maar gelukkig kon ik ook op een droge auto geen spoortje van hagelschade ontdekken – gelukkig maar! Ook al ben ik er via de autoverzekering volledig voor gedekt, ik had geen zin in alle rompslomp die erbij komt kijken. Tijdens de storm van gisteren zat ik nog op mijn werk, maar zag op de radar dat het flink tekeer moet zijn gegaan. Op de diverse weersites was te lezen dat de kans bestond dat deze storm flinke hagel zou kunnen produceren, van wel 2,5 cm doorsnede. Niet veel later las ik dat op diverse plekken zulke grote hagel ook was waargenomen. Ook deze storm trok in alle hevigheid recht over ons huis:

Zo rond vijven was een deel van de storm al weggetrokken, maar er zat nog een tweede front aan te komen. Geen zin in nog meer hagel besloot ik daarom om in plaats van naar huis om richting noorden te rijden, naar ons kavel, aangezien het daar droog was. Het was tevens weer een goede test om te kijken hoe lang het in slecht weer duurt om van mijn werk naar het nieuwe huis te rijden in de spits.

Ondanks dat het iets drukker was dan normaal duurde het ook dit keer weer drie kwartier – dat lijkt toch zo’n beetje de norm te zijn. Dat valt dus nog reuze mee, want nu ben ik ’s avonds ook wel zo’n 40 minuten onderweg midden in de spits.

Ik had Anna laten weten dat ik naar ons kavel zou gaan om te gaan kijken, en niet lang na mij kwam Anna ook aan. Men was al met de twee huizen op de hoek begonnen, en daarvan was de fundering al bijna klaar. De reden dat men al zo ver was met deze twee huizen is dat deze twee kavels wel al aan een geasfalteerde weg lagen, waardoor het toegestaan was om al te beginnen. Ons kavel ligt pas sinds vorige week aan een geasfalteerde weg, en dus kon men nog niet eerder met de bouw beginnen.

Op ons kavel ligt nu nog alle grond die uit kavel 1 is opgegraven, maar als het goed is wordt dit maandag allemaal verwijderd.

Onze auto’s voor ons kavel, met alle grond uit kavel 1 erop

Wat wel goed te zien was op kavel 1, was hoeveel hoger het huis komt te liggen dan we hadden gedacht.

Je ziet hoe de bovenkant van de fundering redelijk wat uitsteekt boven de grond; dat wordt dus het vloerniveau van de begande grond. Op zich wel mooi, want dan hebben we met een klein beetje geluk ook nog een beetje uitzicht op de bergen vanuit de woonkamer. En niet alleen dat: ook bij flinke regen is het gelet op de afwatering beter, natuurlijk.

De scheidslijn tussen de twee kavels was duidelijk aangebracht op de stoeprand.

Scheidslijn tussen kavel 1 en kavel 2, ons kavel

Aangezien er minimaal 20 voet (ongeveer 6,10 m.) tussen twee huizen moet zitten kon ik een goede drie meter afpassen om de grens van ons huis te kunnen vinden. Dat bleek ongeveer te zijn waar de naad in de stoep op deze foto is te zien:

De lijn waar ons huis ongeveer begint

Maandag ga ik in ieder geval na het werk weer even kijken; ik heb zo het idee dat ik wel twee of drie keer per week zal gaan kijken, en zal dan zeker ook foto’s maken. Tussendoor kan Anna vrijwel elke dag even gaan kijken, aangezien zij toch vlakbij werkt.

Het ziet er in ieder geval naar uit dat het allemaal eindelijk zal gaan beginnen!

Uiteindelijk hebben we het qua weer de rest van de avond droog gehouden, en heeft ook de hagel zich niet meer laten zien, hoewel het noordoosten van Denver en het vliegveld behoorlijk flink is geraakt door de hagel. Vanochtend hoorde ik van een collega dat zijn vader tijdens een zakenreis zijn auto bij Denver International Airport had geparkeerd – buiten, omdat in de parkeergarages geen enkele plek meer was – en vanochtend bij terugkomst zijn auto zwaar beschadigd terugvond: de voorruit was kapot, en de hele auto zat van voor tot achter onder de putjes van de zware hagel. De verwachting is dat de auto economisch total loss is – er was zoveel hagelschade dat het ondoenlijk was om alles te gaan repareren.

Diezelfde storm heeft op DIA ook een veertigtal vliegtuigen flink beschadigd, en voor flinke vertragingen gezorgd. Je kunt hier een artikel lezen waarin staat dat er enkele tientallen vluchten zijn afgelast omdat de vliegtuigen te zwaar beschadigd zijn door deze hagelbuien. Deze foto toont goed aan hoe hevig de hagelbui moet zijn geweest:

Hagelschade aan een vliegtuig

Ben ik blij dat we in ons nieuwe huis een bruikbare garage krijgen…

Gisteravond zijn we voor het eerst sinds enkele weken weer eens naar onze stamkroeg, The Elm, geweest voor ‘Geeks Who Drink’.

‘Geeks Who Drink‘ organiseert pub quizzes, en wordt min of meer gezien als de grootste en beste organisator van pub quizzes in het land. Gestart in Denver in 2006 organiseert ‘Geeks Who Drink’ tegenwoordig pub quizzes in meer dan 75 bars en restaurants in Colorado, Texas, Washington, New Mexico en Virginia.

Een ‘Geeks Who Drink’ pub quiz bestaat uit 8 rondes met elk 8 vragen. Twee van die rondes zijn “audio rounds”: meestal één vraag waarbij je de titel van een lied en de artiest moet noemen, en één met geluidsfragmenten uit TV-series en films. Verder zit er ook altijd een “visual round” tussen: dit kan vanalles zijn, van namen van kruisingen tussen twee hondenrassen (bijvoorbeeld de labradoodle), artiesten die ooit naakt geposeerd hebben, tot acteurs en actrices waarbij de gezichten in Photoshop zijn aangepast.

De ene week is de quiz moeilijker dan de andere, en de ene week zijn we beter dan de andere. The Elm zit op dinsdagavond meestal stampvol, want ‘Geeks Who Drink’ is populair. Er zijn altijd wel tussen de 8 en 15 teams aanwezig die actief meespelen, en de meeste teams bestaan uit 3 tot 6 personen (6 is het maximum aantal personen in een team). Wij spelen meestal met z’n tweetjes, wat helaas wel eens tot lagere scores leidt. Ach, wie probeer ik voor de gek te houden: we eindigen meestal vrij ver onderaan. Ik hou het op het feit dat we blijkbaar toch niet zo’n ‘Geeks’ zijn als de rest.

Naast de “audio rounds” en de “visual round” is ronde 8 altijd een ronde met “General Knowledge” vragen. Voorbeelden van gisteravond: “In welke staten bevindt zich het Corporate hoofdkwartier van Bed, Bath & Beyond, Costco en K-Mart (respectievelijk New Jersey, Washington en Illinois), en “Noem de vier videospellen die Rockstar Games sinds 2008 heeft uitgebracht (Red Dead Redemption, LA Noir, Grand Theft Auto 4, Max Payne 3). Gisteravond was ronde 8 een moeilijke ronde.

De overige rondes zijn meestal themarondes, waarbij alle vragen met een bepaald thema hebben te maken. Zo was er gisteren een ronde met de titel “Zeus, Seuss, and Moose” – waarbij er vragen waren zoals “In welk dier veranderde Zeus zichzelf om een vrouw te versieren (lees: verkrachten)” (antwoord: zwaan), en “In welke kinderserie uit de jaren ’80 had een van de vrouwelijke karakters de bijnaam Moose? (antwoord: “You can’t do that on television”), en “zijn herten en elanden leden van dezelfde familie?” (antwoord: ja).

Een andere ronde had als thema “A Land of Four-Letter Words”: “Noem 8 van de 10 landen wiens Engelse naam vier letters heeft” (denk aan Peru, Iraq, Iran, Togo, Cuba, Fiji, Laos, Mali, Oman). Een andere vraag was “Triple Plays of the ‘70s”: je kreeg drie namen van karakters in films uit de jaren ’70 te horen, en je moest dan raden wie de acteur was, bijvoorbeeld: “R.P. McMurphy, J.J. Gittes, Jack Torrance”, waarbij het antwoord is: Jack Nicholson (respectievelijk uit de films “One Flew Over The Cuckoo’s Nest”, “Chinatown”, en “The Shining”).

Zoals je ziet kunnen sommige vragen best pittig zijn, maar het is altijd leuk. Jason, de quizmaster heeft een goed gevoel voor humor, en is er niet vies van om – af en toe in niet mis te verstane woorden om zijn punt duidelijk te maken – mensen die niet meespelen op hun plek zetten als ze zodanig luidruchtig zijn dat anderen de quizvragen niet eens kunnen horen.

Inmiddels kennen ze ons wel bij The Elm (ik weet nog steeds niet of dit nu iets positiefs is of niet, maar leuk is het wel), en het is altijd gezellig: een lekker biertje, heerlijk ‘pub food’ (voor mij standaard de “Fish & Chips”), en een leuke, uitdagende quiz vol met humor.

We hebben al vaker gezegd dat als we in ons nieuwe huis zitten er twee dingen zijn die we zeker zullen missen van onze huidige buurt: de oude hoge bomen, en The Elm. Gelukkig zitten we er maar 20 minuutjes rijden vandaan, en de twee dinsdagen in de maand dat Anna niet laat hoeft te werken zullen we zeker af en toe naar The Elm gaan voor ‘Geeks Who Drink’.

Oh ja: als je je afvraagt op welke plek wij gisteren zijn geëindigd… ik moet met schaamrood op de kaken toegeven dat op de 9e plek zijn uitgekomen… van de 9 teams… niet onze beste prestatie want we zijn al eens 7e van 10 teams geworden. Er is maar één manier om beter te worden: oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Vervelend, hè, elke keer weer opnieuw naar de bar moeten?

Wil je zelf eens je kennis testen, dan kan dat middels de voorbeeldquiz op de site van ‘Geeks Who Drink’; de voorbeeldquiz is hier te vinden. Succes!

Gisteren was het tijd om de dag naar Rocky Mountain National Park (RMNP) met Kim en Arthur in te halen, de dag die op de 4th of July niet door was gegaan vanwege ziekte van Arthur en een kapotte Jeep. En zo gingen we gistermorgen weer richting Nederland voor een dagje ‘Jeepen’ in RMNP.

Rond 10:00 uur waren we in een licht bewolkt Nederland. Arthur was nog even de Jeep voltanken, en Kim was de koeltas al aan het prepareren. Anna en ik hadden nog bier en crackers meegenomen, en uiteindelijk waren alle essentiële onderdelen voor een picknick aanwezig: kaas, crackers, bier, en wijn. Ook hadden we een aantal flessen water bij ons. Murphy was alweer flink met Sasha en Niles rond aan het rennen, en zodra Arthur terug was met de Jeep lieten we de honden in huis achter en begon het ‘avontuur’.

Via de Peak To Peak Highway reden we naar Estes Park. Daar aangekomen voelde Anna zich niet zo heel erg lekker: ze had een beetje last van wagenziekte. De Jeep staat hoger op de poten, en heeft flink grote banden eronder liggen, en deint daardoor een beetje meer dan normaal. Bovendien hebben Arthur en Kim de achterbank eruit gesloopt en daar een kabel gespannen waar de honden aan vast kunnen worden gemaakt, dus degenen die achterin zitten die zitten gewoon op de grond. Anna zat met Kim achterin, en beiden zaten zijdelings en keken dus niet naar voren of naar achteren. Waarschijnlijk dat daardoor de wagenziekte bij Anna op kwam zetten.

We zijn daarom even gestopt bij het bezoekerscentrum vlakbij de ingang naar RMNP, en hebben daar even rondgelopen en even in de gift shop gekeken. We hebben Anna een pakje kauwgom gekocht, en we besloten dat ik bij Kim achterin zou gaan zitten zodat Anna naar voren kon kijken onder het rijden.

Bij de ingang kochten Anna en ik weer een jaarpas voor RMNP aangezien we van plan zijn hier vaak naar toe te gaan deze zomer. Aangezien een enkele entree $20 per auto kost, en een jaarpas $40 voor onbeperkte toegang voor een jaar is het natuurlijk geen slechte deal.

Het was druk in het park, en we waren uiteindelijk blij dat we op de 4th of July niet hebben kunnen gaan. Soms was het nu al in een rij achter elkaar rijden, en dat zou vorige week nog veel erger zijn geweest.

We waren wel een beetje bezorgd over de hoeveelheid donkere wolken die ineens kwamen opzetten. Aangezien de Jeep alleen boven de bestuurder en de bijrijder een overkapping heeft zag het er voor Kim en mij niet goed uit als het zou gaan regenen.

Het park was – zoals altijd – weer prachtig. Alles was nog bijzonder groen vanwege de hoeveelheid regen en sneeuw die de afgelopen maanden is gevallen, en de combinatie met de hoeveelheid sneeuw die her en der nog lag zorgde voor zeer mooie uitzichten.

Veel sneeuw was al gesmolten, met vele watervalletjes tot gevolg, maar er waren nog voldoende plekken waar de sneeuw nog redelijk hoog lag.

Het was ook bijzonder koud, op dik 12.000 voet/dik 3600 meter hoogte. Ik had een poloshirt aan, en had daar overheen al een dunne trui aan, maar ik heb op die hoogte – en met de rijwind van de Jeep – daar nog eens een fleecejack met “wind stop” (een aparte laag stof over mouwen en borst) overheen aangedaan, en toen was het redelijk te doen. Alleen met foto’s nemen merkte je aan je handen dat het toch wel erg killetjes was.

Deze foto, met alle sneeuw en de bewolking, laat zien dat het weer niet echt geweldig was, ook al is er een beetje blauwe lucht zichtbaar:

Lava Cliffs in RMNP met nog heel wat sneeuw

Zoals vrijwel altijd als je in RMNP bent zijn er behoorlijk veel ‘elk’, of wapiti herten, te zien. Deze kleine groep maakte de meest indruk vanwege de grote geweien:

Een eindje verderop begon het steeds donkerder te worden, en voordat we er erg in hadden voelden we de eerste druppels al. Gelukkig bleek dat door de rijwind de meeste regen over Kim en mij heen werd geleid, en werden we slechts af en toe geraakt. We werden daarbij natter van de druppels die van het dak afkwamen dan die wat ons rechtstreeks raakten. Kim en Arthur hadden nog een of andere hoed achterin de Jeep liggen die ik op heb gezet om ook zo een beetje droog te blijven. Het zag absoluut niet uit, maar hey, het werkte. Helaas vond Anna het nodig om er een foto van te maken…

Het was maar goed dat we gewoon door konden blijven rijden, want als we in die regenbui hadden moeten stoppen dan ware we volledig doorweekt geweest. Na enkele langzame, bochtige, koude mijlen hield de regen gelukkig weer net zo snel op als ze gekomen was. Tijdens een korte (sanitaire) stop bij een bezoekerscentrum in het park vroeg een man ons hoe nat we waren geworden; hij bleek achter ons te hebben gereden in de regen en had al medelijden met ons gehad. Hij was verbaasd – en blij verrast – om te horen dat we er redelijk droog vanaf waren gekomen.

De rit door de rest van het park was droog, en mooi. Anna en ik hebben al verschillende plekken gezien waar we met z’n tweetjes nog eens naar toe willen om er lekker van het uitzicht te gaan genieten, en een stukje gaan hiken. Zodra we het park uit waren bleek dat iedereen wel een beetje honger had gekregen. Bovendien waren Kim en ik toch wel een beetje verkleumd. In plaats van koud bier en kaas hadden we daarom zin in iets warms, maar wat? Ik riep “Nachos!”, en dat bleek bij iedereen wel in de smaak te vallen. Vandaar dat we op zoek gingen naar een restaurant waar ze nachos zouden hebben. Meest voor de hand liggend is dan natuurlijk een Mexicaans restaurant, maar enkele Mexicanen die we tegen kwamen waren helaas gesloten. Uiteindelijk besloten we door te rijden naar Winter Park waar vast en zeker wel iets open zou zijn waar ze nachos zouden hebben.

In Winter Park vonden we “Carlos and Maria’s”, een Mexicaans restaurant dat open was. De kwaliteit van het eten was niet al te geweldig – niet slecht, maar zeker ook niet super – maar het waren nachos!

Na de nachos hebben we nog even in een winkeltje rondgesnuffeld waar ik een leuk BBQ schort heb gekocht:

Road Grill

Vanuit Winter Park ging de rit weer verder door wederom prachtige landschappen. Afwisselend hadden Kim en ik het óf warm, óf koud, afhankelijk van of we in de zon of in de schaduw reden. We besloten dat we, als we ergens een leuk plekje zouden zien, even zouden stoppen voor een korte picknick. Voordat we echter zo’n plekje vonden kwamen we alweer weer bij I-70 uit, de oost-west snelweg door Colorado. We moesten deze echter vermijden omdat je zonder achterbank en veiligheidsgordels met mensen achterin niet de snelweg op mag. Helaas ontdekten we dat de toegangswegen naar de I-70 evenals de snelweg zelf helemaal vol stonden. Daar waren we niet blij mee – en met ‘we’ bedoel ik Kim en mijzelf – want de lucht iets verderop was bijna zwart. Snel even op de iPhone kijken leerde dat er een enorm zware storm op komst was, vergezeld van flinke regen en wind, en een zwaar onweer. Zoals je je kunt indenken was het vooruitzicht om stilstaand in een file op de (snel)weg in een open Jeep tijdens een zware onweersbui nu niet direct hoe Kim en ik de dag wilden eindigen.

Gelukkig vonden we snel een straat die ons van de file wegbracht, en de TomTom wees ons de weg richting Black Hawk en Central City. We hadden namelijk bedacht dat als we daarheen zouden kunnen gaan voordat de bui losbarstte dan konden we altijd nog even in een parkeergarage van een van de casino’s gaan schuilen (en misschien nog een gokje gaan wagen).

De aanwijzingen van de TomTom brachten ons op een of andere onverharde, steile weg, die nergens heen bleek te gaan. Aangezien Homer Simpson (de stem op de TomTom) aangaf dat we nog steeds goed zaten besloten we het nog maar even een kans te geven.

We hadden het idee dat elk moment een aantal tandeloze halfdronken hillbillies op blote voeten met een geweer in handen op konden duiken, maar ondanks dat we niet precies wisten waar we uit zouden komen was het een hele leuke weg om te rijden omdat je langs de ene oude verlaten mijn kwam na de andere.

Oude verlaten mijn

Uiteindelijk bleek de weg uit te komen boven Central City, en waren we zo weer op bekend terrein. Aangezien het nog steeds droog was besloten we het erop te wagen en niet te stoppen in Central City of Black Hawk, maar gewoon door te rijden naar Nederland.

Gelukkig bereikten we Nederland droog en wel, en werd de picknick gewoon zittend op het deck gehouden. Nog geen half uur later kwamen de eerste druppels, dus we gingen naar binnen met de kaas, crackers, wijn en bier. We zaten net een minuut of 10 binnen toen de regen in volle kracht naar beneden begon te komen. De wind nam ook flink toe, en met de schuifdeur op een kier van een centimeter of 10 was de regen tot bijna twee meter bij de deur vandaan nog te voelen.

We besloten om nog maar even in Nederland te blijven en de storm uit te zitten, want op de weerradar zagen we dat dit echt een flinke jongen was – en om dan door Boulder Canyon te rijden is geen goed idee.

En zo hebben we de storm uitgezeten, nog wat gedronken, een paar afleveringen van The Big Bang Theory gekeken, en zijn we uiteindelijk even na 21:00 uur alsnog huiswaarts gekeerd na een afwisselende en avontuurlijke dag!

Gisteravond trok er een noodweer over de Denver Metro Area, met enorme regenbuien, onweer, hagel, en zelfs beginnende tornado’s (die niet hebben doorgezet). Dit leidde tot “Flood Warnings” in Denver, Adams en Arapahoe counties, en in sommige delen van die counties zijn er ook “Tornado Warnings” geweest.

Er is een enorme hoeveelheid regen gevallen gisteren, iets wat me al snel duidelijk werd zodra ik bij het werk wegreed. Eenmaal op de autoweg stond het verkeer al na 100 meter vrijwel stil. Op de snelweg lag zo’n 5 tot 10 centimeter water, op sommige plekken nog wel meer. De snelheid zakte steeds verder terug totdat we uiteindelijk een tijdlang gewoon stil hebben gestaan. De regen kwam ook met zo’n snelheid naar beneden dat de ruitenwissers moeite hadden met het verwerken van de hoeveelheid water.

Een paar mijl verderop scheen ineens de zon, maar verder naar het oosten zag je de dreigende donkere lucht hangen, achter de mooie, vrij platte regenboog die verscheen.

Regenboog

Nog geen kilometer van het punt waar de regenboogfoto is genomen kwam de regen weer in enorme bakken naar beneden, en lag er weer bijna 10 centimeter water op het wegdek. Op een bepaald punt haalde een vrachtwagen me in, en heb ik zeker drie of vier seconden lang helemaal niets kunnen zien vanwege al het water dat opspatte – ik had geen idee of ik nog in mijn rijbaan zat of niet, en dat was wel even beangstigend.

Even verderop werd de regen wat minder, maar het water op de weg werd juist meer. Er was een punt onder een brug waar iedereen naar de linkerbaan toe moest omdat de middelste en rechter rijbaan onder bijna een halve meter water stonden.

Bij de volgende brug was het zo erg geworden dat vlak voordat ik die brug bereikte de Department of Transportation en de politie de hele autoweg hadden afgezet. Enkele auto’s stonden er al vast, en de rest van het verkeer werd van de autoweg afgeleid, over de brug heen. Met sneeuwploegen was de Department of Transportation bezig om de hoeveelheid water weg te krijgen – geen makkelijk iets.

Sneeuwpl…eh, waterploeg; let ook op het water aan de andere kant van de vangrail

Aan alle kanten van de autoweg vonden er ook ongelukken plaats, doordat mensen of niet goed uitkeken, of weggleden in het water.

Met tussenpozen kwam de regen weer ontzettend hard naar beneden, en op een bepaald moment stond ik naast een vrouw in een Jeep Wrangler die helemaal open was – en de vrouw helemaal doorweekt.

Bij mijn afslag aangekomen bleek dat die ook helemaal onder water stond; iedereen moest weer de autoweg zelf op om om die enorme plas heen te kunnen rijden. Er langs rijdend zag ik een bumper in de plas drijven, en iets verderop stonden drie auto’s die bij de bijbehorende aanrijding betrokken waren geweest.

Eenmaal van de autoweg af zag je overal de sporen van de overstromingen in de vorm van afval, takken, bladeren, zand en steentjes opgehoopt aan de rand van tot waar het water was gestegen. En nog niet overal was het water alweer verdwenen. Delen van straten stonden nog steeds onder water, en op de radio hoorde ik dat er meer richting het centrum rioolputdeksels omhoog kwamen en door de straten dreven – en nietsvermoedende automobilisten die vervolgens in die open rioolgaten reden.

Op één punt stond het verkeer vast. Er was daar een kleine verzakking in de weg waar het water zo’n 30 tot 40 centimeter hoog stond. Midden in dat water stond een auto stil, waarschijnlijk met een verzopen motor toen de bestuurder dwars – en waarschijnlijk te snel – door het diepste punt wilde rijden. Het volgende filmpje laat het zien; helaas moest ik de iPhone rechtop vasthouden, dus het filmpje is wat klein en smal (ik heb het een kwartslag moeten draaien) maar je krijgt een idee. Bedenk hierbij ook dat het water hier alweer een stuk gezakt was:

Verderop was een van de grotere doorgaande wegen aan één kant afgesloten vanwege de hoeveelheid water en modder hetgeen redelijk wat opstoppingen veroorzaakte. Gelukkig was de weg die ik moest nemen nog open, al was op plaatsen ook slechts één rijbaan beschikbaar. De goten en de riolering konden de hoeveelheid water niet meer verwerken, waardoor de rijbanen deels onder water kwamen te staan; je zag het water gewoon opborrelen uit de riolering.

Eenmaal thuisgekomen, ruim anderhalf uur nadat ik bij het werk was gereden – een rit die normaal een half uurtje duurt – zag ik bij de buren aan de overkant zo’n zelfde ring van takken, modder en bladeren zo’n meter de oprit op; een teken dat het ook bij ons thuis behoorlijk vol met water moet hebben gestaan. Ik liep meteen de kelder in om te kijken of ik daar wat zag, en jawel, het tapijt was doorweekt, evenals enkele kledingstukken die voor de wasmachine lagen om gewassen te worden. Het was wel een teken dat de riolering ook bij ons de hoeveelheid water niet kon verwerken.

De dreiging van meer regen was op dat moment – zo rond 18:30 uur – nog steeds niet voorbij; de “Flood Warning” voor Denver was nog steeds geldig, tot een uur of 20:15 uur. Het begon inderdaad niet al te lang daarna weer opnieuw te regenen, maar dit keer was het een normale hoeveelheid. De riolering was alweer zodanig ontlast dat dit geen problem zou mogen opleveren.

Op de site van de Denver Post stond een foto van een bus die deels onder water stond:

Onderzeebus

Blijkbaar is de buurt waar Anna’s ouders wonen, ongeveer 2 mijl bij ons vandaan het hardst geraakt, en hebben de straten daar het hoogst onder water gestaan. De volgende foto’s laat zien hoeveel water er op de straten heeft gestaan:

Quebec en Leetsdale

14th en Krameria, wat twee straten bij ons vandaan zou zijn, maar volgens mij klopt de lokatie niet

Meer (indrukwekkende) foto’s vind je hier; sommige zijn verbazingwekkend, als je je bedenkt dat al deze regen in minder dan drie uur tijd is gevallen.

We zijn gisteravond buiten de deur gaan eten – profiteren van het viergangenmenu voor $15 bij Red Lobster – en we keken onderweg erheen onze ogen uit: overal lagen afgewaaide takken, bergen modder, kiezel, zand en afval, en op sommige plaatsen waren hele stukken asfalt omhoog gekomen en weggespoeld. Het werd heel duidelijk dat dit een bijzonder stevige storm was. Op een kruispunt is een 100 jaar oude boom zelfs omgewaaid:

Omgewaaide 100 jaar oude esdoorn

Vanochtend hebben we het tapijt naar buiten gebracht om het daar in de zon te laten drogen. Voor vanavond wordt er weer opnieuw regen verwacht, mogelijk ook weer vergezeld van hevige stormen, maar hopelijk wordt het niet meer zo erg als gisteren.

Ik ben weliswaar blij met wat regen – dan hoef ik het gras niet te sproeien – maar in deze hoeveelheden allemaal in één keer dat hoeft nu ook weer niet…

Dit jaar zouden we op 4th of July met Kim en Arthur met hun Jeep naar Rocky Mountain National Park gaan, en daarna ’s avonds bij hen barbequen en het Nederland vuurwerk bekijken. We zouden rond 10:00 uur in Nederland zijn, Murphy bij Sasha en Niles (de honden van Kim en Arthur) afzetten, en dan op weg gaan.

Maar het liep net even anders.

We waren rond 10:10 uur bij Kim en Arthur thuis. De vertraging ontstond toen we halverwege erachter kwamen dat we onze fleece jassen thuis hadden laten liggen. Aangezien het in theorie zo hoog in de Rockies nog wel eens koud zijn op Trail Ridge Road, en het vorig jaar in Nederland tijdens het vuurwerk ook zo koud was dat we na afloop nog extra hout op de kachel hebben gegooid en met z’n allen voor het open houtvuur ons hebben staan opwarmen, besloten we onderweg nog even bij een Walmart te stoppen waar we elk een Fruit of the Loom trui hebben gekocht van $7.

In Nederland bleken er twee dingen in de weg te staan van een dagje in Rocky Mountain National Park: de Jeep had een kapot onderdeel (wat nog overkomelijk was omdat er nog drie andere auto’s ter beschikking stonden) maar Arthur was ziek, en dat was niet zo overkomelijk. Op zondag had hij de hele dag in bed gelegen, en voelde zich al een stuk beter maar nog niet goed genoeg om er de hele dag op uit te trekken.

En dus besloten we dan maar om de dag in Nederland door te brengen. Kim had al boodschappen gedaan en alles gekocht voor de BBQ, en we hoefden alleen nog wat bier en wijn te gaan halen. Anna, Kim en ik reden daarom naar de Dam Liquor Store, de slijterij in Ned. Met een goede (en interessante) mix – Chianti, Foster’s bier, Pabst Blue Ribbon, Oskar Blues’ Dale’s Pale Ale, Dogfish Head 90 Minute IPA, Delirium Tremens, én een fles Moonshine – keerden we weer terug naar de deels Nederlandse enclave in Nederland.

Rocky Mountain Moonshine, heel decadent uit een likeurglaasje – jammer dat het spul niet te drinken is!

Even voor twaalven reden we “downtown” Nederland in. Ik zet downtown even tussen aanhalingstekens want zo groot is het allemaal niet. Sterker nog, het is bijzonder klein, maar wel leuk. Om 12:00 uur zou de jaarlijkse “4th of July Parade” plaatsvinden. Dat die parade niet zo heel groot zou zijn viel wel al te verwachten aangezien er al werd aangekondigd dat de parade meerdere rondjes zou doen, totdat de gaten te groot werden, of deelnemers uit de parade stapten.

De parade begon met de plaatselijke Chief of Police in de politieauto, gevolgd door een tweede politieauto. Daarachter kwam een oude Ford uit 1923, en een groep mensen op fietsen – geen idee wat zij vertegenwoordigden. Vervolgens kwam er een groep mensen te voet rondom een auto met aanhangwagen waarop een muziekgroep zat te spelen (duidelijk geen “marching band”!). Daarachter kwamen diverse old timers, daterend uit de jaren ’20 tot en met de jaren ’70.

Hierna volgden een tweetal off-road voertuigen (niets bijzonders, eigenlijk), en een legervoertuig uit 1969. Als afsluiter kwamen alle brandweerwagens uit Nederland en directe omgeving.

Bij elke brandweerwagen werd omgeroepen waar deze unit had helpen blussen bij de vernietigende Four Mile Canyon Fire vorig jaar September, en er kwamen veel “Thank you!”-kreten uit het publiek richting de brandweerlieden – best wel mooi om mee te maken.

Toch hebben die Amerikaanse brandweerauto’s altijd wel wat; veel mooier dan de saaie Nederlandse! Na de brandweerauto’s kwamen de politieauto’s weer langs, en begon de parade weer opnieuw. Aangezien we aan één keer wel genoeg hadden zijn we weer richting het huis van Kim en Arthur gekeerd, waar de barbeque werd aangestoken.

Snausages!

We hebben binnen de hotdogs gegeten, want buiten was het bijzonder drukkend warm, zo’n 32°C graden maar met een relatief hoge luchtvochtigheid.

Na de lunch hebben we wat buiten in de schaduw gezeten met een biertje erbij, en rond een uur of half vier zijn we Nederland ingegaan want het was toch wel ijsjesweer. Na een heel apart maar lekker ijsje te hebben gegeten – Guinness Stout Caramel Chocolate Chip Ice Cream, waarbij je echt het bier kon proeven – zijn we nog even naar de draaimolen gelopen. Kim en Anna konden de verleiding niet weerstaan en hebben voor $1 ook een ritje gemaakt. In tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten lag de gemiddelde leeftijd van degenen op de draaimolen ergens rond de 40. Ach, de dames hebben lol gehad, en daar gaat het om.

Voldaan van het ijsje keerden we weer terug richting de honden, die inmiddels al doodop waren van de hitte en het voortdurend met elkaar spelen.

Van links naar rechts: Sasha (op de achtergrond), Murphy (links op de bank) en Niles (rechts op de bank)

Het was inmiddels al wat afgekoeld, en het was nu echt heerlijk zitten buiten, genietend van het uitzicht, een lekker afkoelend biertje, en het gezelschap.

Rond een uur of half negen werd de barbeque weer aangemaakt, en hebben we hamburgers gegrild, die we buiten op het deck hebben opgegeten. Het begon zo rond die tijd flink af te koelen, en als het zo door zou blijven gaan dan kwamen die truien van $7 toch nog van pas.

Kim & Arthur

Het vuurwerk zou “at dusk” beginnen, maar van vorig jaar wisten we nog dat het eerder “after dark” zou zijn dan “at dusk”. Rond half tien zaten we met z’n allen al klaar op het deck – mét trui aan, want nadat de zon onder was gegaan koelde het snel af. Uiteindelijk begon het vuurwerk rond kwart voor tien, en het was weer net zo mooi als het jaar ervoor, zeker van ons uitzichtpunt, waarbij het vuurwerk vrijwel op ooghoogte kwam. In de volgende foto zie je wat bomen onderlangs en links waardoor het perspectief duidelijk wordt:

In de videoclip hieronder zie je het einde van de vuurwerkshow; de eerste helft is een beetje traag, maar daarna volgt de grote finale (na 49 seconden). Je hoort in de eerste helft heel goed de echo’s van de knallen die aan alle kanten rondom de vallei tegen de bergen weerkaatsten – iets wat het nog veel luider doet klinken dan het al is. De kwaliteit is niet zo geweldig, want het is gewoon met het fototoestel gefilmd, maar het gaat om het idee.

De show duurde uiteindelijk een half uurtje, waarna de exodus uit Nederland begon. Vanuit het huis konden we zien dat het verkeer in heel Nederland vast stond, en alles maar heel langzaam reed. Vanwege die drukte hebben we nog even gewacht, en uiteindelijk reden we zo tegen half elf bij Kim en Arthur weg. Even voor middernacht waren we – moe maar voldaan – na een leuke dag weer thuis.

Enne, als het weer meezit, dan gaan we komend weekend alsnog naar Rocky Mountain National Park om de gemiste dag van afgelopen maandag in te halen. Het wordt nog even afwachten want er worden flinke onweersbuien voorspeld, en dan is zo’n open Jeep zo hoog in de bergen niet de beste plek om te zijn…

Wordt vervolgd, dus!

En alweer een week voorbij, een week die nog drukker was dan de voorgaande weken. Door die drukte kan ik mijn belofte om vaker stukjes te schrijven maar steeds niet waarmaken.

Waren we op het werk enkele weken terug nog benieuwd of we voldoende werk zouden hebben voor het hele team nu het oude product “ge-sunset” is, deze afgelopen week hadden we haast meer werk dan we met het team aankunnen. Maar ja, beter dat dan het alternatief. Het was de afgelopen periode in ieder geval absurd druk, met veel werk, en lange dagen – en compleet gestresst thuis komen. Het was echt naar het werk gaan, thuis komen, email controleren, even op facebook en het AllesAmerika-forum kijken, eten, even TV kijken, en dan vroeg naar bed. En ’s ochtends weer vroeg op om weer van voren af aan te beginnen. Hopelijk wordt het de komende week weer een beetje rustiger. Het is in ieder geval maar een korte week, met Independence Day komende maandag – lekker een dagje vrij…

Qua huis is er niet al te veel vooruitgang geboekt; de stoepen zijn nu helemaal klaar, daar waar er de vorige keer nog een open stuk zat. Helaas is men nog niet begonnen met asfalteren, maar hopelijk zal dat de komende week gaan gebeuren. Het wordt nu langzaamaan tijd om de hypotheekrente vast te leggen voordat deze weer omhoog gaat. De rente is alweer ietsje gestegen – van 4.61% naar 4.65% – dus hoe eerder we het vast kunnen leggen, hoe beter. Hopelijk kan dat eind deze week, of anders de week erna.

Aangezien het dit weekend “Independence Day Weekend” is, is er vanalles te doen en te zien overal. We weten nog niet precies wat we morgenmiddag gaan doen, maar morgenavond gaan we weer naar een lacrosse wedstrijd. De Denver Outlaws doen het goed dit seizoen, en een lacrosse wedstrijd is erg leuk om mee te maken. Het kan behoorlijk spannend zijn, en kaartjes kosten maar $10 per persoon – een leuk en goedkoop avondje uit dus (al is het eten en drinken in het stadion wel altijd ontzettend duur, maar goed, dat hoort er nu eenmaal bij).

Vorige week zijn we naar een wedstrijd geweest tussen de Outlaws en de Long Islan Lizards. Het was een spannende wedstrijd, ook al hebben de Outlaws the Lizards volledig ingemaakt. Halverwege de wedstrijd begon het ineens te regenen, met flink grote druppels. Op zich niet zo heel bijzonder, ware het niet dat dit de lucht boven het stadion was:

Wel wat wolken rondom, maar in direct boven het stadion nauwelijks iets van wolken… een vreemde gewaarwording, al zal de regen wel met de wind een eind mee zijn gedragen uit die grote wolk in de middelste foto.

De wedstrijd was dit keer behoorlijk fel, en één keer is het zelfs op een vechtpartij uitgedraaid tussen de twee teams. Een van de Lizards kreeg zelfs zijn helm afgetrokken door een Outlaw, waarna iemand achter ons op de tribune riep: “Punch him in the face! His helmet’s off! Punch him in the face!”
Gelukkig was de vechtpartij alweer snel ten einde, maar de toon voor de rest van de wedstrijd was in ieder geval gezet.

Morgenavond gaan we zoals gezegd weer. Dit keer kosten de tickets $15, maar dat komt omdat er aansluitend aan de wedstrijd een vuurwerkshow zal volgen – dat zal dus zeker leuk zijn!

Maandag, the 4th of July, hebben Kim en Arthur in Nederland ons uitgenodigd. We gaan ’s ochtends al vroeg erheen, om vervolgens in hun Jeep te springen. De honden blijven bij hun thuis, en wij gaan Rocky Mountain National Park in. Het zal behoorlijk druk worden, maar ach, we hebben de tijd, het wordt goed weer, en het is altijd gezellig. We zullen waarschijnlijk Trail Ridge Road gaan rijden, stoppen voor lunch in Winter Park, dan door naar Lake Granby, om vervolgens weer terug te rijden naar Nederland. ’s Avonds gaan we bij hen op hun deck (met uitzicht op de Continental Divide, Nederland en Barker Meadow Reservoir) eerst barbequen, en daarna het grote 4th of July
vuurwerk kijken.

Dit keer nemen we wel de winterjas mee; de vorige keer hebben we namelijk op hun deck letterlijk zitten klappertanden van de kou en hebben we van Kim en Arthur winterjassen moeten lenen. Het weer was die keer weliswaar heel onvoorspelbaar (van zon naar mist naar zon naar regen naar zon in anderhalf uur tijd), en hoewel er warmere temperaturen worden voorspeld overdag van tussen de 27°C en 30°C kan het in de bergen behoorlijk afkoelen ’s avonds – misschien nog wel kouder dan de 12°C die nu voorspeld worden. Dit keer zullen we er in ieder geval op voorbereid zijn!

Nu Murphy weer Sasha en Niles (de honden van Kim en Arthur) bij zich zal hebben zal hij hopelijk weer minder angst hebben voor het vuurwerk. Sasha en Niles geven er niets om, dus die kunnen Murphy dan geruststellen, net zoals de vorige keer.

Al met al wordt het een leuk lang weekend.

Happy 4th, alvast!