Dennis' Weblog

En niet zomaar wetten, maar van die wetten waar je de wenkbrauwen bij optrekt.

In Nederland hebben we ze ook (gehad), die wetten die tegenwoordig eigenlijk niet meer van toepassing zijn omdat ze niet meer in de tijdgeest passen. Zo kan ik me van tijdens mijn studie nog iets herinneren over een wet uit Valkenburg (Limburg) volgens welke het tot ver in de jaren ‘70 van de vorige eeuw verboden was voor een man en een vrouw die niet getrouwd waren om na schemering binnen de dorpsgrenzen samen in het gras te liggen. Buiten de dorpsgrenzen was uiteraard geen enkel probleem.

Hoewel deze wet ons tegenwoordig wellicht wat vreemd en ouderwets in de oren klinkt is het ergens ook wel weer begrijpelijk als je kijkt naar de tijd waarin deze wet waarschijnlijk was opgesteld.

In de VS bestaan er echter wetten die zodanig ongebruikelijk en willekeurig lijken dat je je afvraagt waar ze vandaan komen, en – nog veel belangrijker – waarom ze nog in stand worden gehouden. Hieronder enkele voorbeelden uit Colorado:

Jammer… dan moeten we toch maar ergens anders heen om dat te doen…

Prima, want je moet natuurlijk wel de krant kunnen lezen terwijl je je vol laat lopen!

Dan moeten we het er maar tegenaan gooien…

Ik zou wel eens willen weten hoe lang het duurt voordat een agent dat vraagt – iets zegt me niet lang… en nee, ik heb geen behoefte om dit empirisch te onderzoeken.

Dan maar in de boom hangen. Mag dat wel?

Heel begrijpelijk, met die hoeveelheid lama’s in Boulder…

Deze man zou dus de echtelijke slaapkamer op de begane grond moeten hebben…

Stoot je dus per ongeluk een plant om in de huiskamer en je stofzuiger is kapot dan zul je toch even naar Walmart moeten rijden voor een nieuwe, want die van de buren mag je niet lenen…

Toch maar eens tegen de nieuwe overbuurman uit Ohio zeggen, want hij reeds daarstraks wel mooi weg in zijn zwarte auto…

Daar gaat de romantiek…

Eén voor met Thanksgiving, één voor kerst… en de derde dan?

Prima, gewoon plukken en er ‘dandelion wine’ van maken – het nuttige met het aangename verenigen!

Dus dáár komt de naam “tail light” vandaan!

Tja… waarom iemand dat vrijwillig zou doen is me een raadsel, maar weet dat het niet mag!

Je ziet ‘t, er zijn heel wat aparte wetten in Colorado. Mijn favorieten zijn toch wel dat je je stofzuiger niet mag uitlenen aan de buren, en dat je je lama niet op publieke grasvelden mag laten grazen. Hoezeer ik ook probeer, ik kan me eigenlijk geen beeld vormen bij de aanleiding van deze wetten. Waren de mensen in Denver zo onhygienisch dat men verspreiding van ziektes probeerde te voorkomen door de stofzuiger niet van huis tot huis te laten gaan? Werd Boulder op een bepaald moment soms overspoeld door lama’s die de keurige publieke gazonnetjes opvraten?

Ik weet ‘t niet, maar als ik ooit een lama koop dan neem ik ‘m in ieder geval niet mee naar Boulder…

Een hele tijd terug had ik een oproepje geplaatst voor ideeën voor een blog. Ilana kwam met de volgende suggestie:

“Je hebt de afgelopen periode voor je werk aardig wat reisjes mogen maken. Alhoewel je vast niet altijd de toerist uit hebt kunnen hangen tijdens deze trips zul je inmiddels wel een beetje een beeld gekregen hebben van bepaalde plekken in de States. Als je die nou eens op een rijtje zet; welke plaatsen waren leuk? Welke waren verschrikkelijk? Om welke reden? Zijn er ook plekken waar je je, hypothetically, zou willen vestigen? En waarom? En droom je uberhaupt weleens van verhuizen naar een andere plek, in of buiten Colorado?”

Ik heb het stuk al een tijd half af in de rij staan, en heb het nu maar eens afgemaakt.

In de nu bijna anderhalf jaar dat ik voor deze baas werk ben ik in naar de volgende plaatsen geweest:
- Memphis, Tennesee
- Cleveland, Ohio
- Buchanan, Michigan
- Indianapolis, Indiana
- San Antonio, Texas

Behalve San Antonio was ik nog nooit in de andere steden (nou ja, Buchanan met zijn 4700 inwoners kan niet echt als stad aangemerkt worden) geweest, of zelfs maar in die staten.

Voor de rest had ik vóór mijn verhuizing al heel wat (delen van) staten gezien: Maine, New Hampshire, Vermont, Massachusetts, Connecticut, Rhode Island, New York, New Jersey, Maryland, Pennsylvania, Kentucky, Virginia, West-Virginia, Texas, New Mexico, Colorado, Arizona en California. Door mijn reisjes voor het werk kon ik daar nu nog vier staten aan toevoegen: Tennesee, Michigan, Indiana en Ohio.

Memphis
Het is altijd leuk om nieuwe plekken te kunnen verkennen, zeker ook als het bekendere steden zijn zoals Memphis waar ook nog eens veel te zien is.

De reis naar Memphis was mijn eerste reis voor het werk, en eigenlijk tot nu toe ook de leukste. Niet alleen waren de klanten erg vriendelijk en prettig om mee te werken, maar mede omdat de Operations Manager, een voormalig politieagent, elke dag ons meenam naar een of ander apart tentje ergens in Memphis, op plekken waar een gewone toerist nooit zou komen. Onderweg naar de lunchplek en onderweg weer terug naar het kantoor kregen we alles van Memphis te zien wat we maar wilden (ook al duurde de lunch daardoor soms bijna twee uur). ’s Avonds gingen mijn collega en ik dan downtown Memphis in (Beale Street, Peabody Hotel), waardoor we aan het eind van de week een goed beeld van Memphis hadden gekregen.

Maar: wonen in Memphis? Nooit en te nimmer. Niet zozeer vanwege het feit dat het er niet mooi was – integendeel, men is rondom het centrum grote schoonmaak aan het houden en er worden mooie buurten uit de grond gestampt – maar vanwege de hoeveelheid criminaliteit. Even buiten Memphis schijnt dat allemaal weer mee te vallen, en ook daar was het mooi.

Tennessee is een prachtige staat, zoals we hebben kunnen zien tijdens onze rit van Memphis naar het vliegveld bij Nashville (het was goedkoper om naar Nashville te vliegen en van daar naar Memphis te rijden dan rechtstreeks naar Memphis te vliegen). Qua natuurschoon (en de cultuur, ik hou wel van die “Southern Charm”, en ja, ook van country muziek) zou ik er denk ik wel kunnen wonen, zolang het niet al te heet en vochtig zou zijn – en vochtig wordt het er wel in de zomer, wat voor mij toch een afknapper is.

Indianapolis
Wat hoge luchtvochtigheid betreft spande Indianapolis de kroon. In juli toen ik er een weekje was waren er dagen bij van tegen de 35°C met een luchtvochtigheid van 90% – en die combinatie is toch wel onprettig.

Indianapolis is overigens wel een leuke stad. Het heeft een leuk centrum, met veel winkeltjes en restaurantjes, en ook de omgeving is er prachtig, maar ook hier geloof ik niet dat ik zou kunnen wonen vanwege die hoge luchtvochtigheid.

Komend uit Denver waar de luchtvochtigheid soms zelfs beneden de 10% zakt ben je al helemaal niet aan zulke vochtige lucht gewend, en de eerste paar dagen waren vooral de ochtenden verschrikkelijk met percentages die dicht bij de 100 lagen. Gedurende de week wen je wel een beetje eraan, maar ik heb het toch liever niet.

Buchanan
De week die we in Buchanan, Michigan doorbrachten was een stuk aangenamer, zowel qua temperatuur als qua vochtigheid. Ook hier was de natuur prachtig: veel groen, veel bomen, weidse velden en heuvels. Alleen: in Buchanan zelf was niets te beleven. Het is een dorp met een goede 4700 inwoners, dus je moet geen uitgebreid “night life” verwachten. We zijn een keer met de klant gaan lunchen in het dorp, in een ontzettend leuk barretje waar we heerlijk hebben gegeten. Het meest opvallende aan het centrum van Buchanan is de grote Masonic Lodge die er staat: een indrukwekkend gebouw midden in het kleine stadje.

Onze avonden brachten we meestal door in het nabijgelegen South Bend, Indiana, een studentenstad (University of Notre Dame) waar ’s avonds wel het een en ander te doen is. Misschien dat het kwam omdat het nog vroeger in het jaar was (begin mei) maar de temperatuur en de luchtvochtigheid waren zeer goed uit te houden. Qua omgeving zou het zeker mooi zijn om er te wonen, maar qua werkgelegenheid is die regio toch net weer iets minder – je zult toch een eindje moeten rijden, minimaal naar South Bend.

Cleveland
En dan Cleveland, Ohio. Tja, wat valt er over Cleveland te zeggen. Ik vond persoonlijk niets aan de stad; het is een stad met zware industrie, vooral veel metaalindustrie, ook vlakbij het centrum. Er is wel een klein oud deel even buiten het centrum dat wel leuk is, met allerlei restaurantjes, maar dat is maar een straat of twee, en zo’n 200 meter lang – niet direct een reden om erheen te verhuizen. De stad heeft wel wat mooie gebouwen in het centrum, maar voor de rest is dat centrum niet echt iets om over naar huis te schrijven. Ook de omgeving van Cleveland vond ik niet echt spectaculair. Met andere woorden: de stad zou niet voorkomen op mijn lijstje van plaatsen waar ik zou willen wonen.

Colorado
De vraag of ik mezelf wel eens ergens anders in de VS zou zien wonen is een vraag waar ik het ook met Anna wel eens over heb gehad.

Op dit moment hebben we het enorm naar onze zin hier in Colorado. Hoewel de winters erg streng kunnen zijn met gevoelstemperaturen van -37°C, en de zomers best warm kunnen zijn met temperaturen van soms richting de 40°C, is het vanwege de (extreem) lage luchtvochtigheid (en airco in de zomer) toch goed uit te houden. Daarbij is het ook heerlijk dat alles in Colorado zo lekker casual is: ik heb al in meer dan tweeënhalf jaar geen stropdas meer om gehad, zelfs niet bij de betere, duurdere restaurants. En, ook niet onbelangrijk: het is gewoon een prachtige staat met bijzonder veel afwisseling in steden en natuur: de zandduinen in het zuiden, de weidse vlaktes in het oosten, en natuurlijk de Rocky Mountains.

Hoewel ik eerst wel een tijd aan Denver heb moeten wennen zie ik nu toch wel de charmes van de stad in. Onze ontdekkingstocht door LoDo van een tijdje terug heeft me de stad in een heel ander licht laten zien, en ook de verschillende wijken met hun eigen karakters zorgen ervoor dat Denver toch wel iets heeft. Aan de ene kant voelt het soms echt als een grote stad, aan de andere kant voelt het soms juist helemaal niet zo.

Als we echter konden kiezen dan zouden Anna en ik morgen weer verhuizen naar Fort Collins. Helaas zou dat voor mij echter betekenen dat mijn woon-werkverkeer van 20 minuten naar anderhalf uur en voor Anna van 20 minuten naar 45 minuten zou gaan waardoor het niet zal gebeuren.

Fort Collins is echt een geweldige stad (vinden wij). Je zit overal op redelijke afstand vandaan (een uurtje van Denver, een veertigtal minuten van Estes Park en de Rockies), net buiten Fort Fun (de bijnaam van Fort Collins) heb je heel diverse natuur (bijvoorbeeld Coyote Ridge, ruig en rotsachtig, of Horsetooth Reservoir), er is veel te doen in het oude centrum, en het is een heel goed verzorgde, schone stad. Niet voor niets eindigt Fort Collins vaak hoog op de lijst van beste plekken in de VS om te wonen: nummer 1 in 2006, nummer 2 in 2008, nummer 6 in 2010 (de reden voor de dalende positie is het feit dat de scholen in Fort Collins elk jaar minder budget hebben gekregen, hetgeen voor een lagere beoordeling zorgt). We zijn dus niet de enigen die het een fijne stad vinden.

En wie weet komen we er ooit nog wel eens terecht.

Zijn er andere staten of plaatsen waar ik wel zou willen wonen? Absoluut. Ik vind veel staten aan de oostkust helemaal geweldig: Pennsylvania, Maryland, Connecticut, Vermont, New Hampshire, of zelfs Rhode Island, allemaal staten waar ik wel zou kunnen aarden. Aan de westkust spreekt San Francisco me wel aan: een stad waar ik ook wel zou kunnen wennen.

Voorlopig zitten we echter prima waar we nu zitten. Het is waarschijnlijk dat we binnen een jaar of twee wel naar een stadje buiten Denver zullen gaan (meer huis voor je geld), maar voorlopig zullen we denkelijk niet uit Colorado weggaan.

Maar ja… als je me vijf jaar geleden had gevraagd of ik dacht in 2011 in de Verenigde Staten te wonen dan had ik je ook voor gek verklaard…

Vandaag kreeg ik een aantal aparte “feiten” te horen over Denver International Airport.

Het vliegveld, qua landoppervlakte het grootste vliegveld van de VS met zo’n 133 vierkante kilometer – twee keer zo groot als Manhattan – kostte $4,8 miljard dollar om te bouwen, hetgeen $2 miljard boven budget was. Naar het schijnt is het wel een van de meest efficiente vliegvelden in de wereld geworden, maar dat zou je ook verwachten voor die prijs.

Nu schijnen er behoorlijk wat complottheorieën te bestaan rondom het vliegveld van Denver, de een nog meer vergezocht dan de ander. Hieronder enkele voorbeelden.

Ondergronds Complex
Volgens de bouwers is er ongeveer 84 miljoen kubieke meter grond verplaatst bij de bouw van DIA. Voor sommigen is dit aanleiding om te geloven dat dit was vanwege de constructie van een geheim ondergronds complex. Waarvoor dit complex dient, is niet bekend. Ooggetuigen beweren de bouw van dit complex te hebben gezien.

Er zijn verschillende aannemers gebruikt voor verschillende delen van het vliegveld, en elke aannemer moest vertrekken nadat zijn deel klaar was; geen enkele aannemer is voor meer dan één onderdeel gevraagd. Soms werden aannemers en bouwvakkers ontslagen voordat het project af was, en werden anderen ingehuurd om de klus te klaren. Ook dit wordt gezien als een manier om het eigenlijke doel van de bouw geheim te houden – niemand krijgt dan immers het grote geheel te zien.

Volgens sommige bouwvakkers is er meer dan één ondergronds complex van acht verdiepingen aangelegd. Naar het schijnt is er ook meer dan één keer nadat een complex klaar was geroepen dat het op de verkeerde plek was aangelegd, zodat er een nieuw moest worden gebouwd. Naar verluidt zijn er op die manier verschillende complexen aangelegd, door verschillende aannemers, en verbinden geheime ondergrondse tunnels de complexen met elkaar, ook al zouden de foutief geplaatste complexen niet worden gebruikt.

Glasvezelkabel
Er is 5300 mijl glasvezelkabel gelegd bij de bouw van het vliegveld. Aangezien het van de oostkust naar de westkust van de VS slechts 3000 mijl is, is dit wederom aanleiding voor complottheoristen om te geloven dat er meer gebeurt op, in en onder DIA dan zichtbaar is.

Electriciteit
DIA heeft de mogelijkheid om zelf electriciteit op te wekken, en niet alleen door middel van de zee van zonnepanelen niet al te ver van de terminal. Naar het schijnt kan DIA véél meer stroom opwekken dan ze ooit nodig kunnen hebben – vanwaar deze mogelijkheid?

Brandstof
DIA heeft de mogelijkheid om maar liefst 1000 gallons – bijna 3800 liter – brandstof per minuut te kunnen pompen: volgens sommigen een belachelijke hoeveelheid voor een vliegveld, zelfs een van de omvang van DIA.

Swastika
De landingsbanen en taxibanen zijn in een heel aparte vorm aangelegd:

Vrijwel geen enkele horizontale lijn, en alles haaks op elkaar, zodat het een swastika vormt.

New World Order
Veel van de complottheorieën rondom DIA hebben te maken met een zogenaamde New World Order. Deze New World Order zou een geheime organisatie zijn, met veel machtige leden (zowel financieel als politiek), met als doel het opzetten van een bureaucratisch, collectief, en wereldwijd regeringsorgaan, dat als doel heeft om uiteindelijk de wereld te regeren middels een autoritaire wereldoverheid die individuele soevereine staten zal vervangen. Volgens deze beweging zou de vorming van zo’n wereldoverheid het hoogtepunt zijn van de vooruitgang van de mensheid in de geschiedenis. Veel politieke en economische gebeurtenissen in de (meer recente) geschiedenis zouden hebben plaatsgevonden door toedoen en volgens plan van deze New World Order.

Volgens velen spelen de Vrijmetselaars, of Freemasons, een belangrijke rol in de opbouw van deze New World Order. De Freemasons, zelf onderwerp van heel veel complottheorieën, zouden met hun al bestaande economische en politieke invloed met name in de Verenigde Staten veel invloed uitoefenen. De zinsnede “novus ordo seclorum”, welke achterop het 1 dollarbiljet te vinden is, en deel uitmaakte van de Great Seal van de Verenigde staten kan worden vertaald als “New Order of the Ages”, wat door velen wordt gezien als “New World Order”.

Hoe verhoudt al dit zich tot Denver International Airport en de New World Order? Het bekende symbool van de Freemasons, de passer en de winkelhaak, is terug te vinden op de “capstone” van DIA, de laatste (symbolische) steen gelegd (door de Freemasons) bij de bouw van de terminal, te vinden in de grote terminalhal:

Behalve het Vrijmetselaarslogo op de steen zie je onderaan, onder de datum, nog iets anders staan, namelijk: “NEW WORLD AIRPORT COMMISSION”. Wat blijkt: nergens schijnt er officieel een “New World Airport Commission” te bestaan. Vanwaar dan dit noemen op de hoeksteen?

Bronco
Iedereen die wel eens richting DIA is gereden heeft ‘m zien staan: de steigerende bronco met de rood oplichtende ogen – de duivelse bronco, zoals het door sommigen wordt genoemd.

Volgens de één een (vreemd) kunstwerk, volgens de ander een verwijzing naar het paard van één van de vier ruiters van de Apocalyps, namelijk het bleke paard – de dood. Volgens de complottheoristen bevat dit een dreigement: eenieder die niet mee zal gaan met deze New World Order zal door de dood worden opgewacht – niets zal in hun weg staan. Wellicht wat extreem om het zo te interpreteren, maar niemand schijnt precies te weten waarom deze bronco is gekozen in deze verschijningsvorm – de link met footballteam de Denver Broncos lijkt ver te zoeken…

Muurschilderingen
Tot slot de muurschilderingen die in DIA te vinden zijn. Er zijn diverse websites die de muurschilderingen bespreken, maar er is één ding waar ze het allemaal over eens zijn: het zijn vreemde taferelen voor in een vliegveldterminal.

Volgens de kunstenaar, Leo Tanguma, staan de taferelen voor “man-made environmental destruction and genocide along with humanity coming together to heal nature and live in peace”.

Er is een bepaalde volgorde waarin de muurschilderingen moeten worden bekeken:

Zoals je ziet zijn het hele aparte schilderingen. Van boven naar beneden geven ze dus de strijd weer van de mensheid om kwaad te overwinnen om zo naar een vreedzame gemeenschap te gaan. De complottheoristen zeggen echter dat je ze in omgekeerde volgorde moet zien, en dan zie je het doel van de New World Order: door middel van militair ingrijpen zal er een de ooit vreedzame wereld die verstoord werd door menselijk lijden weer tot de order worden geroepen.

Tja… wat moet je er van denken? Voor elke theorie is een logisch argument te bedenken, maar het is leuk leesmateriaal. Maar goed, volgend jaar is het 2012, en volgens sommigen zullen we er dan achter komen of de New World Order echt bestaat…

Al een tijdje speelden we met de gedachte om een nieuwe laptop te kopen. Anna had al haar Macbook Pro gekocht, en we hadden ook al een iPad aangeschaft, maar ik gebruikte nog steeds onze Acer laptop uit 2005. Dat was een mooi ding toen we ‘m net hadden, met een van de mooiste beeldschermen die ik ooit heb gezien, maar het beestje was wat verouderd.

De accu had maar een levensduur van 27 minuten als ‘ie volledig was opgeladen, en een YouTube filmpje kon het ding al niet meer aan: geluid speelde wel goed, maar het beeld veranderde slechts elke 3 seconden.

Een jaar of drie geleden heb ik Windows opnieuw geïnstalleerd en er 1 GB aan extra geheugen in gezet, maar het mocht niet baten. Voor gewoon surfen of een stuk tekst typen (een blog, bijvoorbeeld) voldeed de laptop nog prima, maar het ding had zeker zijn grenzen.

We hebben ook de desktop nog, maar ja, het is niet zo gezellig als ik in de studeerkamer achter de PC zit, en Anna in de woonkamer op de bank met haar Macbook.

En zo kwam er vandeweek een folder van Micro Center, de winkel waar Anna haar Macbook had gekocht. Zij hebben heel vaak bijzonder goede aanbiedingen (de Macbook was bijvoorbeeld afgeprijsd van $1300 naar $950), en zo ook nu weer: een Toshiba Satellite C655-S5137 van $589.99 voor $459.99.

Aangezien we nog wat kerstgeld over hadden besloten we om er dan maar gewoon voor te gaan. Toshiba komt steeds als erg goed uit de tests, en voor hetgeen we ‘m zouden gebruiken voldeed deze prima. Er was ook een met een snellere processor, maar die was gelijk weer $150 duurder, en dat had ik er niet voor over.

Het is een bijzonder leuk ding, met een 15.6″ widescreen, een 320 GB hard drive, een i3 processor, en kwam met Windows 7 Home Premium 64-bit.

En wat een verschil in opstartsnelheid, en de programma’s werken zo snel nu! Er is alleen één groot probleem: de wireless internet verbinding is bijzonder traag.

Normaal gesproken moeten we een downloadsnelheid van rond de 20 Mbps kunnen halen (met de desktop halen we 23 Mbps), maar op de een of andere manier blijft het bij de Toshiba steken op 0.58 Mbps: dat betekent dat het laden van een YouTube clip van 4 minuten en 23 seconden maar liefst zes à acht minuten nodig heeft!

Ik heb al vanalles geprobeerd: de firmware van de router nagekeken, de driver van de WLAN adapter opnieuw geïnstalleerd, maar het verbetert niet. Via Google ben ik erachter gekomen dat het geen geheel onbekend probleem is, maar alle gesuggereerde oplossingen lijken niet te werken.

Uiteindelijk heb ik maar eens supportmeldingen aangemaakt bij zowel Toshiba en Netgear (het merk van de router) en dan maar hopen dat daar iets uit komt…

We zullen zien!

Gisteren was het weer Super Bowl Sunday, de dag waarop Amerika voor de buis zit om de meest belangrijke football wedstrijd van het jaar te kijken.

Dit jaar, Super Bowl XLV, was de eer aan de Pittsburg Steelers en de Green Bay Packers.

De Super Bowl wordt normaal gesproken al altijd flink bekeken, maar dit jaar is er blijkbaar een record verbroken: 169 miljoen mensen hebben gisteren de Green Bay Packers de Pittsburg Steelers zien verslaan.

Het was ook een leuke wedstrijd, waarbij met name de tweede helft spannend werd. In de eerste helft kwamen de Packers voor te liggen, en ze hielden die voorsprong uiteindelijk ook tijdens de hele wedstrijd.

Het verschil in punten werd tijdens de tweede helft echter steeds kleiner, waardoor uiteindelijk met nog iets meer dan zeven minuten te gaan de Steelers zodanig waren ingelopen op de Packers dat het maar drie punten scheelde tussen beide teams: 25 voor de Steelers, 28 voor de Packers.

In de fourth quarter leek het alsof de zenuwen een rol begonnen te spelen bij de Steelers want er werd slordig gespeeld. Zo goed als de third quarter voor hen verliep, zo slecht ging het in het laatste kwart van de wedstrijd.

Met nog twee minuten te gaan kregen de Packers de kans om het af te maken, hetgeen ze ook deden. De eindscore: 31 voor de Packers, 25 voor de Steelers.

Het was voor de Packers de vierde keer dat ze Super Bowl wonnen, nadat ze dit al eerder deden in 1967, 1968, en in 1997. Als de Steelers hadden gewonnen zou dit hun zevende keer zijn geweest.

Wij hebben, net zoals vorig jaar, ook dit jaar weer de Super Bowl gekeken bij Anna’s opa en zijn vrouw thuis. In hun huis in Cherry Creek hebben ze beneden een “theater room”, met een scherm van ongeveer 4 meter breed en 2,5 meter hoog. Met surround sound erbij dus de ideale plek om de wedstrijd te kijken.

Tijdens de wedstrijd gisteren kwam de vraag naar boven: waar komt de naam Packers eigenlijk vandaan? Bij de Steelers kun je je nog wel iets voorstellen: waarschijnlijk voortgekomen uit een gebied waar veel staalindustrie voorkwam. Maar de Packers? Letterlijk vertaald zou je zeggen “inpakkers”, maar ja, wat voor een industrie zit er in Green Bay, Wisconsin die groot genoeg en lucratief genoeg is om een eigen football team te kunnen hebben? Normaal gesproken komen de grote namen in football allemaal uit grote steden, zoals de Chicago Bears, de New Orleans Saints, de Dallas Cowboys, enzovoorts, maar Green Bay is maar een stad van zo’n 100.000 inwoners.

Wat nader onderzoek leert dat de Steelers zijn opgericht in 1933, hoewel het team de huidige naam pas in 1963 heeft gekregen. Het logo is gebaseerd op de “Steelmark”, van staalfabriek U.S. Steel uit Pittsburg. Oorspronkelijk stond het geel, rood en blauw in het logo voor “Steel lightens your work, brightens your leisure, and widens your world”, maar later kregen de kleuren de betekenis van de onderdelen van het staalproductieproces: geel voor kolen, rood voor ijzererts, en blauw voor staalschroot. In het “Steelmark” zat enkel het woord “Steel” maar na toestemming te hebben gevraagd aan de American Iron and Steel Institute mocht het team “ers” aan de naam toevoegen en waren de Steelers officieel geboren.

De Green Bay Packers zijn afkomstig uit Green Bay, Wisconsin, en de club bestaat al sinds 1919. Green Bay stond (en staat ten dele nog steeds) bekend om zijn haven aan de baai van Green Bay (aan Lake Michigan), zijn papierfabrieken, en enkele vleesverwerkingsbedrijven, ofwel “meat packing companies”. De oprichters van de club besloten om een van die vleesverwerkingsbedrijven, de Indian Packing Company, in Green Bay te vragen voor sponsoring, en het bedrijf stemde in op voorwaarde dat het team naar de sponsor werd vernoemd. En zo hebben we vandaag de dag nog steeds de Green Bay Packers. De Super Bowl trofee, de Vince Lombardi trofee, is vernoemd naar de coach van de Packers in de hoogtij jaren van het team, 1959 tot en met 1967, een man die veel voor football heeft gedaan. Na de winst van de Packers zeiden zij dan ook dat “the Vince Lombardi trophy is coming home”.

De hele familie was gisteren voor de wedstrijd uitgenodigd, en zo zaten we met 16 volwassenen en 5 kinderen de wedstrijd te volgen. Iedereen had iets te eten meegebracht, variërend van chicken wings, tot ribs, tot guacamole met tortilla chips, tot een veggie plate met dips, tot mozarella sticks, tot falafel met hummus, tot een salade. Kortom, voor ieder wat wils, en met een drankje erbij best gezellig zo.

Aangezien ik het spel steeds beter leer kennen ga ik er ook meer plezier aan beleven om het te kijken. Ik zal nooit een fervent fan van een club worden, maar de Super Bowl wil ik toch zeker wel kijken – al was het maar voor de (meestal) geweldige commercials…

Anna had voor haar werk wat onkosten gemaakt en die moest ze natuurlijk declareren. Nu zou ze een en ander hebben kunnen opsturen, maar dan duurt het lang voordat het geld overgemaakt wordt. Aangezien het toch om een bedrag van $122 ging was het leuk als dit wat sneller weer beschikbaar was. Vandaar dat we gisteren besloten om vandaag naar de Babies-R-Us in Highlands Ranch te gaan waar het districtskantoor van Toys-R-Us zich bevindt.

Deze Babies-R-Us ligt vlakbij de Park Meadows Mall, een grote mall waar we enkele jaren geleden tijdens een bezoek aan Denver al eens waren geweest met Anna’s broer en zijn vrouw. We waren dat alweer helemaal vergeten, maar toen het ons weer inviel bedachten we dat we destijds hadden gezegd dat we daar nog eens naar toe moesten gaan met z’n tweetjes. Nou, als we er dan toch in de buurt waren… Vandaar dus dat we besloten om na de Babies-R-Us naar Park Meadows Mall te gaan.

Vanochtend toen we wakker werden scheen er een heel zwak zonnetje. Voor het eerst in weken was het kwik weer boven het vriespunt uitgekropen, wat wel een aangenaam verschil was met de extreem lage temperaturen van vorige week. Er zou wel een kans op sneeuw zijn voor in de middag, maar daar geloofden we eigenlijk niet zo in.

Al vrijwel de hele week roept men dat er ’s middags sneeuw zal vallen, en tot nu toe de enige keer dat ze gelijk hadden was afgelopen donderdag toen men een centimeter sneeuw voorspelde. Die middag bleek er hier echter een goede 10 centimeter te zijn gevallen, waardoor ik in het donker nog sneeuw heb staan ruimen.

Ook voor vandaag was er dus weer sneeuw voorspeld, maar vanwege het zonnetje vanochtend en de ervaring van de afgelopen week geloofden we er niet zo heel erg in.

Maar: tegen de tijd dat we thuis wegreden kwam er warempel een vlok of drie, vier naar beneden: hele kleintjes, die direct smolten zodra ze de grond raakten. Eenmaal bij de Babies-R-Us aangekomen was de sneeuw iets heviger geworden, maar ook deze natte sneeuwvlokken verdwenen gelijk weer.

Nadat Anna haar papieren had afgegeven reden we door naar Park Meadows Mall, en toen bleek dat wij niet de enigen waren die dat idee hadden. De parkeerplaatsen rondom de mall zijn enorm, maar ze waren stuk voor stuk allemaal bom- en bomvol. We hebben een aantal minuten rond moeten rijden om een plekje te vinden, maar vonden een plekje niet al te ver van een ingang van Nordstrom’s vandaan. Op dat moment bleef nog niets van de sneeuw liggen, zelf niet op de auto’s.

Eenmaal binnen herinnerden we ons de mall weer goed, en het is inderdaad prachtig. Groot, goed onderhouden, mooie winkels, en fantastisch gebouwd. Er is veel gebruik gemaakt van marmer en graniet, en heel veel hout, vooral in de geweldige dakconstructie.

Aan de buitenkant van de mall liggen restaurants, zoals The Cheesecake Factory, en binnenin ligt een grote food court.

Alle winkels zijn even mooi van opzet, en er zijn allerlei zithoekjes met koffiebars, die het geheel erg gezellig laten aandoen.

Eén van de winkels waar we naar binnen zijn gelopen is de Sleep Number winkel. De Sleep Number bedden hebben matrassen die door middel van luchtkamers zo hard of zo zacht zijn te zetten als je zelf wilt. Je hoort er hier heel veel over, en we waren er eigenlijk wel eens benieuwd naar.

We hadden al een keer zo’n TempurPedic bed geprobeerd, met dat NASA memory foam, maar dat vinden we eigenlijk maar niks – ik vind het minder dan Anna, maar goed, we moeten er allebei tevreden mee zijn natuurlijk. Ik vind dat TempurPedic spul te langzaam zich aanpassen aan je lichaam nadat je in bed draait, plus het lijkt me bijzonder zweterig als we hier weer eens nachten van 30 graden krijgen – airco of niet.

Benieuwd naar wat ons Sleep Number zou zijn hebben we ons alles eens goed laten uitleggen, en hebben we ons Sleep Number ontdekt. Dat van Anna is 35 à 40, dat van mij tussen de 45 en de 50. We hebben de hele analyse gekregen waarbij ze je laten zien hoe de steun rondom je lichaam verandert naar mate je het bed harder of zachter zet.

En ik moet zeggen: ik ben verkocht! We hebben in totaal zo’n half uur op drie verschillende bedden gelegen om de verschillende matrassen te kunnen testen, en eerlijk waar: ik voelde me al een stuk minder gespannen in mijn lichaam. Het klinkt misschien gek, maar zo ervaarde ik het echt.

Onze matrassen zijn matrassen van IKEA, die inmiddels zo tegen de vijf jaar oud zijn. Ze kwamen destijds goed uit de test van de Consumentenbond, een van de redenen dat we ze hebben gekocht. Eronder hebben we goedkope boxsprings, die eigenlijk de miskoop van de eeuw waren. Onze matrassen zijn niet meer wat ze geweest zijn, en de achteruitgang van de matrassen, zo leerden we vandaag, zou te maken kunnen hebben met de verhuizing: als ze niet goed ingepakt zijn, en niet plat liggen tijdens het vervoer maar rechtop staan, dan kan dit ervoor zorgen dat de matrassen doorbuigen, hetgeen de veren en het schuimrubber sneller kan laten slijten. Tel daarbij op dat onze matrassen een dik half jaar in opslag hebben gestaan en dan is het niet zo verwonderlijk dat ze niet meer zo geweldig zijn.

We hadden al vaker gezegd dat we een nieuw bed nodig hebben. We slapen allebei niet zo geweldig, en hoe langer we in bed liggen, hoe meer last van onze (onder)rug we krijgen, en als we opstaan zijn we nog steeds moe. Eergisteren bij het omdraaien van de matrassen was ook duidelijk de “ligkuil” zichtbaar. Nu we het Sleep Number bed hebben geprobeerd zijn we eigenlijk extra overtuigd van het feit dat wat we nu hebben niet goed is. Maar ja, het bed wat ons aansprak, hetgeen ook het meest populaire model was, kost toch $2500… Aan de ene kant wel veel maar andere kant: als je het uit gaat rekenen ben je hier voor een goede kwaliteit matras hier bij de betere beddenwinkel ook al snel zo’n $700 tot $1000 (of meer) voor een goede kwaliteit king size matras kwijt, die zo’n acht tot tien jaar mee kan gaan (men zegt langer, maar dat blijkt in de praktijk toch niet het geval te zijn). Je kunt ook matrassen voor minder krijgen, maar die houden zich niet zo goed en niet zo lang. Het Sleep Number bed garandeert dat het comfort niveau en de steun in jaar 20 identiek is aan de steun van jaar 1, aangezien er geen veren zijn die kunnen slijten.

Omdat je toch een derde van je leven ongeveer in bed doorbrengt, is het eigenlijk toch wel belangrijk om een goed bed te hebben, en dat hebben we nu niet. Maar ja… $2500… Je kunt het wel rentevrij in 3 jaar aflossen, maar dat is nog steeds $100 per maand – tijd om daar nog even een nachtje over te slapen!

Na nog wat verder door de mall te hebben gelopen, en nog even bij Starbucks een kop koffie te hebben genomen zijn we na zo’n drie uurtjes in de mall te zijn geweest weer richting de auto gelopen. Eenmaal buiten gekomen troffen we dit aan:

De parkeerplaats was vrijwel leeg, en lag onder een laag sneeuw van enkele centimeters dik. Ook de auto was bedekt in een laag sneeuw. Dit hadden we toch niet verwacht! Gelukkig was de temperatuur niet flink gedaald (-1°C) waardoor het op de weg nog allemaal meeviel. De rit naar huis duurde iets langer maar was goed te doen.

Inmiddels (bijna 1:00 uur ’s nachts) sneeuwt het nog steeds, en volgens de meest recente vooruitzichten blijft het dat ook nog doen tot morgenvroeg. We zijn dan ook benieuwd wat we morgen aantreffen op Super Bowl Sunday!

Al vaker schreef ik over hoe veranderlijk en onvoorspelbaar het weer hier in Colorado kan zijn. De afgelopen periode was daarop geen uitzondering.

Zoals ook in Nederland al in het nieuws gemeld trok er de afgelopen dagen een enorme winterse storm over een groot deel van de VS. Zo’n 29 staten kregen te maken met winterse omstandigheden, variërend van enorme vrieskou, tot grote hoeveelheden sneeuw en ijsstormen.

Op de foto hieronder is goed te zien hoe enorm deze storm wel niet was – ik heb Colorado (ongeveer) in het rode kader weergegeven:

Zoals je kunt zien zaten we hier eigenlijk een beetje aan de buitenrand van de storm. De dikste bewolking, waar ook de hevige sneeuwval uit is gevallen, lag een stuk verder naar het oosten.

Waar Chicago zich vandeweek voorbereidde op een pak sneeuw van tussen de 40 en 60 centimeter op één dag tijd bleef de sneeuw hier in Denver en omstreken beperkt tot een centimeter of 4 tot 6 – niet echt spectaculair, dus, en zeker niet zoveel als er hier normaal gesproken kan vallen.

Nee, in plaats van enorme hoeveelheden sneeuw kregen wij de rand van de storm mee die ijs- en ijskoude poollucht met zich mee bracht – en daarmee weer een groot contrast in temperaturen.

Afgelopen vrijdag en zaterdag, 28 en 29 januari, was het hier bijzonder lekker weer: 18°C, eigenlijk veel te warm voor midden in de winter. Ik geloof dat het zelfs in de buurt kwam van de warmste temperatuur ooit op die dagen in januari.

Op maandag begon de temperatuur al te dalen. Was het ’s ochtends om 7:00 uur nog -9°C, zo tegen 14:00 uur was de temperatuur gedaald(!) naar zo’n -13°C. En het bleef maar kouder worden. Tegen de middag begon het ook te sneeuwen, met een stevige wind erbij met windstoten van tegen de 55 kilometer per uur. Op zich niet bijzonder hard, maar de vrieskou in combinatie met de poedersneeuw die nergens aan hechtte en de windvlagen zorgde het voor gevaarlijke rijomstandigheden met beperkt zicht. We zouden eigenlijk naar Fort Collins hebben gemoeten die avond voor een liefdadigheidsding van een van Anna’s oud-collega’s maar het zou onverantwoord zijn geweest. De vader van een collega was voor zijn werk in Fort Collins, en hij heeft een hotel daar genomen omdat het te gevaarlijk was om nog naar Denver te rijden.

En de temperatuur bleef maar dalen.

Gisteren, dinsdag 1 februari, was de temperatuur om 10:00 uur ’s ochtends -24°C, met een gevoelstemperatuur van -34°C. Om 12:00 uur was het iets “warmer” geworden: -21°C met een gevoelstemperatuur van -32°C. De combinatie van ietwat vochtige poollucht met een briesje erbij zorgde dat de temperatuur nog veel kouder aanvoelde dan de toch al lage temperatuur, en ondanks dat de zon scheen was het echt bitterkoud.

Het was zo koud dat we het ijs aan de binnenkant op de ramen hadden staan:

Woonkamer

Keuken

Slaapkamer

Ik heb gisteren lekker thuisgewerkt, zoals op vijf personen na iedereen bij ons op kantoor: als je niet per se eruit hoefde dan was het beter om het niet te doen. Wel vreemd om te zien: geen wolkje aan de lucht, en stralende zon waardoor het niet koud uitzag, maar zodra de deur open ging wist je wel beter.

Afgelopen nacht hebben we ook bijzonder lage temperaturen gehad, van rond de -28°C (normale temperatuur, de gevoelstemperatuur lag rond de -37°C) met als gevolg dat Anna’s auto vanochtend niet wilde starten. Gelukkig had ik een gloednieuwe accu, dus de mijne sloeg meteen aan. Op de bevroren, ijzige sneeuw moest ik de auto dus draaien om de startkabels aan de accu te hangen, en dat draaien was iets wat met mijn oude Explorer met zijn achterwielaandrijving een uitdaging zou zijn geweest. Met de 4Motion van de Tiguan merkte je niet eens dat het glad was: het was alsof je gewoon op droog asfalt reed – heerlijk!

Gelukkig hadden we allebei de extra dikke, goed isolerende jassen die gemaakt zijn voor deze temperaturen, want het was me toch een partij koud. Zelfs met handschoenen aan was het nog koud, en dan moet je ook nog de afdekkappen van de accu’s afpeuteren, de klemmen aan de accu’s hangen, en naderhand die afdekkappen er weer op doen – niet makkelijk met handschoenen, maar zonder handschoenen werken in deze temperaturen is niet te doen. We hadden door de problemen met mijn accu van enkele weken terug wel ervaring met startkabels, dus we kregen Anna’s auto snel gestart waardoor we ook snel uit de kou konden en op de verwarmde stoelen van de auto’s konden gaan zitten.

De rit naar het werk was prima te doen: de wegen waren droog en iedereen lette goed op dus er was niets aan de hand.

Even na het middaguur was het weer prachtig helder buiten: blauwe lucht en de weerkaatsing van de zon op de sneeuw verblindde je haast:

De komende dagen gaat de temperatuur weer omhoog: voor morgen wordt er zo’n 4°C voorspeld, en voor vrijdag zelfs alweer zo’n 8°C, hoewel in het weekend er weer kans op wat sneeuw komt.

Maar je ziet: in één week tijd gaan we dus van temperaturen overdag van 18°C, naar -24°C, weer naar 8°C…

Hoezo afwisselend?