Bidden in de achtertuin

Ik hoor jullie al denken, sinds wanneer is die heiden ineens gelovig geworden??

Maar nee, het gaat niet over mij, hoor, maar over een apart insect dat eerder vandaag onze tuin binnen vloog.

Het was vanmorgen ontzettend lekker buiten: niet warm, een licht briesje, nauwelijks een wolkje aan de lucht, en dus besloten we om buiten te ontbijten.

Na het ontbijt ben ik een beetje gaan doe-het-zelven. Enkele van onze planten hebben flink te lijden gehad onder de recordbrekende temperaturen hier in Colorado de afgelopen paar maanden. Dit jaar is tot nu toe al het warmste jaar ooit in Colorado, en elk hitterecord is gebroken. We hebben een recordaantal dagen gehad waarbij de temperatuur boven de 95°F ofwel 35°C is geweest, en de maand juli is ook de warmste maand ooit geweest.

Vanwege deze enorme hitte zijn enkele planten ondanks regelmatig water geven in ’survival mode’ gegaan, waarbij de buitenste bladen half zijn afgestorven en omgekruld. Blijkbaar heeft deze strategie geholpen, want onderlangs komen weer allemaal nieuwe scheuten. Waarschijnlijk is de hitte zo vlak na het planten niet bevorderlijk geweest voor de plantgroei.

Bij The Home Depot hadden ze van die speciale buisjes met gaatjes erin die je in de grond bij de wortels kon steken. Je kunt hier dan met de gieter water in gieten, en het water loopt dan uit de gaatjes zo bij de wortels de grond in. Helaas waren al de kleinere buisjes uitverkocht, en dus besloot ik mijn eigen variant te maken.

Ik had een dunne plastic pijp gekocht van een meter of twee drie, heb daar kortere stukjes afgezaagd van een centimeter of 20 tot 25, gaatjes rondom erin geboord, en het uiteinde met siliconenkit gedicht. Zodra de kit is uitgehard, gaan de pijpjes bij de planten de grond in, en kun je met een klein gietertje de wortels direct water geven, in plaats van hopen dat het diep genoeg de grond intrekt als je het water op de grond giet. Je krijgt dan dus dit idee:

Wortelirrigatie
Irrigatie direct bij de wortels

Nadat we met de pijpjes klaar waren wilden mijn vader en ik onze kamperfoelie wat opbinden. De plant is sinds deze in de grond zit steeds verder naar voren gaan groeien, weg van de trellis. We liepen richting de plant toen er ineens een groot insect de tuin in kwam vliegen.

Ik dacht eerst dat het een grote sprinkhaan was, zo eentje die onder het vliegen een beetje op een vlinder lijkt. Hij landde op een van de planten, en ik wilde hem eens van dichtbij gaan bekijken aangezien we het er gisteravond toevallig met mijn ouders over hadden gehad.

Dichterbij gekomen zag ik dat het geen normal sprinkhaan was, maar een bidsprinkhaan.

Bidsprinkhaan
Bidsprinkhaan

We hebben meteen het fototoestel gepakt, en enkele foto’s gemaakt. Ik had nog nooit een bidsprinkhaan ‘in het wild’ gezien, dus om er dan een in je eigen achtertuin te zien vond ik toch wel bijzonder.

Gelukkig kon ik redelijk dichtbij komen, en de foto’s zijn best goed gelukt, gelet op het feit dat het een beetje waaide waardoor het takje behoorlijk heen en weer ging.

Zoekplaatje
Zoekplaatje

Bidsprinkhaan 2
Iets dichterbij…

Bidsprinkhaan 3
De ogen en de ‘voorarmen’ zijn zo goed te zien

Hopelijk krijgen we nog vaker de ‘praying mantis’ in de tuin, want het zijn blijkbaar bijzonder nuttige insecten, die andere schadelijke insecten vangen. En het is gewoon leuk…

Bezoek van mijn ouders – deel 1

Zo, weer tijd voor een update.
Vorige week dinsdag was het zover: mijn ouders arriveerden weer in Denver voor een bezoek.

Ik had de site van Delta goed in de gaten gehouden om te kijken hoe laat ze zouden landen, want vanuit ons huis nu is het maar een relatief korte rit naar het vliegveld. Als we vertrekken zodra ze geland zijn, dan komt het normaal gesproken redelijk goed uit: als zij naar buiten komen lopen, komen wij net aanrijden.

Dit keer ging onze rit richting vliegveld voorspoedig: na 25 minuten waren we al bij DIA. Alleen: door de verbouwingen rondom de terminals wordt voor de West Terminal het verkeer helemaal anders geleid. Hierdoor duurt de rit op het laatst nog bijna vijf minuten langer dan normaal. Eenmaal bij de terminal aangekomen stonden ze er nog niet, en dus moesten we nog een rondje rijden – er is altijd veel politie aanwezig, en je mag er niet lang stilstaan. We spreken altijd af bij het Departure deel, waar je passagiers af zet, want daar is het stukken rustiger dan bij het Arrivals deel, waar het soms vechten is voor een plekje (een tip uit mijn tijd bij Road Bear waar men dit ook altijd deed). Bij het tweede rondje stonden ze er wel, en dus konden we op weg naar huis.

Murphy was zoals altijd weer helemaal blij om hen te zien, en we hebben sinds die avond hem slechts één nacht hem een paar uur bij ons in de slaapkamer gehad, voor de rest ligt hij alleen maar bij mijn ouders.

Met Bailey gaat het ook goed; ze is al helemaal eigen aan mijn ouders, al is er soms wel sprake van jaloezie bij Murphy, nu hij niet meer de onverdeelde aandacht krijgt. Maar goed, dat gaat ook allemaal steeds beter, dus het is voor hem ook gewoon een kwestie van wennen.

We hebben tot nu toe elke avond nog geluk gehad met het weer. ‘s Ochtends was het meestal geheel onbewolkt en warm, ‘s middags nam de bewolking altijd toe en regende het op sommige plekken stevig, maar zo tegen de avond trokken de buien telkens langs ons heen waardoor we iedere avond nog op onze nieuwe Weber grill hebben kunnen barbecuen: hamburgers, biefstuk, worsten, spiezen met biefstuk, paprika en uien – allemaal erg lekker.

Gisteravond hebben we – bij wijze van uitzondering – niet gegrild, maar bestond ons avondeten uit allerlei amuses: ik had in totaal een stuk of twaalf kleine gerechtjes klaargemaakt, en Anna daarna nog drie desserts. Het was allemaal even lekker, en sommige dingen waren heel apart. De amuses zijn allemaal van die kleine gerechtjes, en kunnen heerlijk verrassend zijn met bijzondere smaakcombinaties.

Zo hadden we de volgende gerechtjes:

  • Komkommergazpacho
  • Een lepelgerechtje met appel, in witte wijn gekookte zuurkool, een plakje pikante grillworst met daarop een beetje frambozenconfiture
  • Garnaaltjes met avocadocreme
  • Een spiesje met een kerstomaatje en een mozzarellabolletje, met daaroverheen een honing/balsamico-azijn reductie
  • Champignons gevuld met kaas, ui, en knoflook omwikkeld met spek uit de oven
  • Zalmrolletjes met sour cream, bieslook en dille op zuurdesembrood
  • Een lepelgerechtje met garnaaltjes, mandarijn, en een zelfgemaakt cocktailsausje met cognac
  • Een lepelgerechtje met truffelpaté met port, met daarop in brandy gemarineerde appelschijfjes
  • In champagne gemarineerde meloenbolletjes, omwikkeld met prosciutto
  • Kruidige geitenkaas op radicchio, gegrild uit de oven op geroosterd stokbrood met daaroverheen olijfolie met knoflook, marjolein en rozemarijn
  • Zelfgebakken broodstengels met daarin olijventapenade, gegrilde tomaten, en peppadew pepertjes
  • Al met al heb ik hiervoor een uur of zes in de keuken gestaan, maar het was het dubbel en dik waard. Uiteraard werd alles geserveerd in kleine glaasjes en schoteltjes, zoals het hoort bij amuses.

    Als toetjes hadden we daarna nog chocolademousse met aardbeien, in rum en bruine suiker gebakken ananas op een dun plakje cake, en stukjes versgebakken chocoladekoekjes met cake en ananas. Ook de desserts werden in kleine bordjes en schoteltjes geserveerd.

    Alles werd vergezeld van een heerlijke rosé, en Freixenet cava.

    Het was een culinair avontuur, dat zeker voor herhaling vatbaar is. Sommige gerechtjes zouden ook lekker zijn in grotere hoeveelheden, maar juist omdat het zo kleinschalig is, en er enkele aparte dingetjes tussen zitten, geserveerd in zulke kleine porties, maakt het alles wat specialer.

    Vanavond is het echter gedaan met het culinaire feest, en gooien we heel ordinair hotdogs op de grill. Maar zelfs gewone hotdogs zijn heerlijk, dus ook dat wordt weer genieten. Met een beetje geluk blijft het weer aan de goede kant, zodat we ook vanavond weer van de tuin kunnen genieten.

    Afgelopen weekend hebben we verlichting in de achtertuin geïnstalleerd, allemaal op zonne-energie, en het is nu nóg gezelliger zitten buiten, met de tuinverlichting aan, de tuinfakkels brandend, en onze parasol met verlichting. Het is genieten geblazen!

    De komende week is het hier in de VS weer Labor Day, wat een vrije dag betekent op maandag. Ik had de woensdag erna ook al vrij willen nemen omdat Anna dan ook niet hoeft te werken, en dus heb ik vanochtend maar eens gevraagd of ik die dinsdag niet ook vrij kan nemen, en dat was geen enkel probleem. Ik heb nu dus een heerlijk lang weekend voor de boeg, van zaterdag tot en met woensdag.

    We zijn nu bezig om onze plannen voor de rest van het bezoek van mijn ouders rond te krijgen, en we hebben allerlei dingen op de lijst staan. Onder andere gaan we op zondag 9 september, de verjaardag van mijn vader, met de hele familie (wij met ons tweetjes, mijn ouders, Anna’s ouders, en Anna’s broer met zijn vrouw) kleiduiven schieten. Ik kan dan eindelijk het geweer uit gaan proberen dat ik met Kerst van mijn schoonouders heb gekregen. Na het schieten zal iedereen dan naar ons thuis komen, om gezellig te borrelen. Dat zal ook een leuke dag worden!

    En de rest van de planning? Tja, dat moeten we nog even afwachten, maar mogelijk gaan we nog naar Cave of the Winds bij Colorado Springs in de buurt – blijkbaar staan deze grotten op de lijst van 1000 mooiste natuurfenomenen die je gezien moet hebben. Nou, dan gaan we dat toch gewoon eens bekijken, een dik uurtje bij ons vandaan?

    Kortom, er staat ons nog een leuke tijd te wachten!

    Wordt vervolgd…

    Druk, druk, druk… en druk!

    De titel zegt het al: ik heb het druk gehad.

    Van 30 juli tot en met 2 augustus zat ik in Maumee, Ohio, voor een week training bij een klant. Op zich ging alles prima; we hebben lange dagen gehad, maar uiteindelijk hebben we alles afgekregen dat op de planning stond.

    Ik heb weinig van de omgeving gezien dit keer. Ons hotel zat buiten het centrum van Maumee, en ook wat verder van het centrum van Toledo vandaan. In plaats daarvan lag het hotel zo’n anderhalve mijl van onze klant vandaan. We zaten in een relatief nieuw Holiday Inn, eentje met een ‘water park’. Niet dat we daar gebruik van hebben gemaakt, maar het was op zich een mooi, schoon hotel.

    Op de begane grond zat ook een restaurant, waar we niet alleen hebben ontbeten, maar ook een avond hebben gegeten.

    De eerste avond voelde Troy uit mijn team, die met me mee was in Ohio, zich niet al te lekker. Hij besloot om het avondeten over te slaan, en ik heb beneden in het restaurant een grote maaltijdsalade besteld die ik op mijn hotelkamer heb opgegeten.

    De volgende avonden waren we telkens pas laat terug in het hotel, meestal tussen half zeven en zeven uur ’s avonds. We besloten de tweede avond in het hotel te eten, omdat we behoorlijk moe waren, we nog wat moesten werken, en dus geen zin of tijd hadden om ver te gaan rijden.

    Woensdagavond zijn we bij een Mexicaans restaurant gaan eten, waar ik het grootste bord ooit voorgezet kreeg:
    Mexicaans Bordje
    Het was maar een klein bordje – let op de verhouding tussen mes en vork en het bord

    Het ovalen bord was ongelogen zo’n 45 centimeter breed, en lag vol met vier soorten enchiladas (guacamole, roomkaas en spinazie, kip en ‘pork carnitas’), een ‘chile relleno’, een ‘beef taco’, guacamole, bonen en rijst. Uiteraard heb ik niet alles opgekregen, omdat het genoeg was om een klein leger te voeden.

    Al met al bleek dat enorme bord met heerlijk Mexicaans eten het hoogtepunt te zijn van het weekje Maumee, Ohio.

    Eenmaal terug op kantoor bleek er ook een drukke week aan te komen: er stond een nieuwe release van een van onze producten op stapel, en mijn team was verantwoordelijk voor het testen of alle functionaliteiten naar behoren werkten. Aangezien we een week niet op kantoor waren geweest, had nog meer werk zich opgehoopt, waardoor het de tweede lange week op een rij werd. Ik denk dat ik in die twee weken bij elkaar meer dan 100 uur heb gewerkt, maar het was de moeite waard aangezien al het testen succesvol is afgerond.

    Ook deze week was een drukke week, al was het ietsje rustiger – gelukkig – dan de vorige twee. Wederom waren er lange dagen – zoals vandaag, met meer dan tien uur – maar het was wel een minder chaotische week, waarin er veel af is gekomen, en we weer een beetje bij hebben kunnen werken. De nieuwe release van het product wordt vanavond uitgerold, waardoor er vandaag nog veel moest gebeuren: het schrijven van ‘release notes’, het schrijven van de instructies voor de nieuwste functionaliteit, en het uitsturen van de emails aan de klanten om hen op de hoogte te stellen van de nieuwe release. En dit alles uiteraard naast de reguliere werkzaamheden en vergaderingen.

    En voor de rest? Wel, zoals je hebt gemerkt is het alweer even geleden dat ik nog eens mijn blog bij heb gewerkt, maar dat kwam omdat ik na zulke lange dagen en weken weinig puf meer had om nog langer achter de computer te zitten en een blog te schrijven.

    Murphy en Bailey raken steeds meer aan elkaar gewend. Er zijn nog regelmatig voorvallen van schijnaanvallen, blazen, en grommen, maar als puntje bij paaltje komt is Murphy bang voor Bailey. Afgelopen zondag hebben we ze samen op bed gehad, en na een tijdje ging dat helemaal prima. Eergisteren liepen ze langs elkaar heen op de overloop, zonder elkaar een blik waardig te gunnen. Gisteravond is Bailey voor het eerst de trap af gekomen, maar ze durfde nog niet goed de woonkamer in te komen. En uiteraard toen Murphy op Bailey afliep rende ze weer naar boven. Ze is daarna nog een tiental keren naar beneden gekomen, maar verkoos uiteindelijk toch om boven te blijven.

    Aanstaande dinsdag komen mijn ouders weer op bezoek. Althans, als alles goed blijft gaan met mijn opa. De laatste paar weken is hij wat aan het sukkelen, en het is een paar dagen helemaal niet goed met hem geweest. Het is zelfs zo erg geweest, dat mijn ouders hebben gekeken naar de mogelijkheden om de tickets te annuleren. Het gaat nu goed genoeg dat op dit moment mijn ouders nog steeds van plan zijn om te komen – laten we hopen dat het zo blijft.

    Het komende weekend wordt het dus tijd om het huis op orde te brengen ter voorbereiding van het bezoek. Niet dat er veel hoeft te gebeuren, maar je wilt het toch allemaal netjes en verzorgd en opgeruimd hebben.

    Ik kijk in ieder geval heel erg uit naar hun bezoek – het is toch alweer een tijdje geleden!

    Enniewee – ik ga eens wat te drinken pakken, en ga dan lekker vroeg naar bed. Anna moet tot een uur of tien, elf werken vanavond, maar dat ga ik niet redden. Het was de afgelopen dagen vroeg, en morgen moet ik ook al op tijd op het werk zijn. Maar ach, na de lange week en morgen vroeg al op het werk zijn kan ik in ieder geval lekker op tijd naar huis morgen.

    Prettig weekend!

    Weer op reis!

    Komende week mag (moet?) ik weer voor mijn werk op reis. De laatste keer is alweer meer dan een jaar geleden (naar Omaha, Nebraska) dus zo erg is het niet.

    Dit keer moet ik samen met Troy uit mijn team een aantal dagen naar Maumee, Ohio.

    Naar waar?

    Juist, die reactie had ik ook.

    Maumee, OH, is een stadje van zo’n 14.500 inwoners, en is een voorstadje van Toledo, OH. Toledo is een maatje groter dan Maumee, en met 287.000 inwoners de vierde stad van Ohio.

    Onze klant is een niet bijzonder groot transportbedrijf, en voor Troy wordt dit de eerste keer ‘on site’ bij een klant voor het implementeren van dit product. Ook al is hij officieel de ‘lead’ in dit project, het meeste zal qua training toch van mij moeten komen, omdat hij het product nog niet zo goed kent. We ondersteunen het product wel dagelijks, maar het is toch anders om het te trainen binnen drie strak geplande dagen.

    Oorspronkelijk had dit tripje al in juni plaats moeten vinden, maar door omstandigheden aan de kant van de klant werd het uitgesteld tot, wel, komende week.

    Ik had liever gehad dat we dit in juni al achter de rug hadden gehad, aangezien juli in dat deel van Ohio – zo dicht bij Lake Erie – erg vochtig kan zijn, en dat gepaard met temperaturen van 32°C kan wat minder plezierig zijn.

    Aan de ene kant is het wel weer leuk om eens ergens heen te gaan waar ik nog niet ben geweest, maar gezien de drukte op het werk is het qua timing niet ideaal.

    Bovendien zijn Troy en ik het hele team, dus het hele Implementations team is op reis. Ondertussen moet – vanaf de lokatie bij de klant – het reguliere werk ook nog doorgaan: Tier 2 support, implementaties, projectmanagement, het testen van nieuwe releases, enzovoorts. Het zal dus een drukke week worden.

    Gelukkig kan ik het goed met Troy vinden, en is hij ook enigszins bekend in die regio. Hij is in Michigan opgegroeid, en heeft redelijk wat tijd in Ann Arbor, Michigan doorgebracht. Ann Arbor schijnt een leuke studentenstad te zijn die je – volgens veel Amerikanen – gezien moet hebben, en we zitten daar maar een uurtje vandaan. Denkelijk dat we daar dan maandagavond even heen rijden.

    Onze vlucht vertrekt om 6:00 uur vanuit Denver, dus dat wordt vroeg opstaan. Na een overstap in Minneapolis zullen we rond 13:00 uur in Detroit landen, waarna het nog iets meer dan uur rijden is naar Maumee.

    Ik ben eens benieuwd.

    Vandaag kreeg ik op mijn werk ook nog nieuws. Er gaat wat geschoven worden met de managementtaken, waardoor onze Client Services afdeling vanaf maandag aanstaande onder mij zal komen te vallen. Mijn officiële titel zal waarschijnlijk daarmee veranderen in “Manager of Implementations and Service Delivery”.

    Nu klinkt dat heel indrukwekkend, maar onze Client Services afdeling bestaat momenteel uit twee personen. Desondanks betekent deze wijziging dat ik – samen met onze implementaties, onze Tier 2 support, en nu Client Services – wel verantwoordelijk ben voor een groot deel van de klantcontacten en serviceverlening van ons bedrijf.

    Het is op zich wel fijn omdat ik ook hier al heel lang dingen zie die ik graag verbeterd zou zien, maar omdat ik niets te zeggen had over die afdeling, kon ik hooguit iets voorstellen bij de desbetreffende verantwoordelijke en was het altijd nog maar afwachten of er iets mee gebeurde.

    Hoe dan ook, het is weer een leuke uitdaging erbij.

    Nu nog volgende week overleven, en we kunnen er weer even tegen!

    Tragedie in Aurora, Colorado

    Aurora, Colorad - 07/20/2012

    Afgelopen nacht, even na half een ’s ochtends, vond in een bioscoop in Aurora, Colorado een tragedie plaats. Een schutter opende het vuur in een bioscoopzaal, waar de film “Batman: Dark Knight Rises” net was begonnen. Tien mensen zijn in de bioscoopzaal om het leven gekomen, twee anderen zijn later in een ziekenhuis overleden, en 58 mensen raakten gewond. Een klein aantal mensen raakten gewond tijdens de chaos, maar het merendeel waren schotwonden.

    Volgens de feiten zoals deze nu bekend zijn, is het volgende gebeurd.

    De 24-jarige James Holmes, een student aan de University of Colorado die bezig was met zijn Ph.D. in neurowetenschappen maar daar vorige maand mee stopte, verliet zijn appartement, enkele mijlen ten noorden van de bioscoop.

    Buren hoorden om middernacht plotseling zeer luide technomuziek uit het appartement komen, iets dat heel ongebruikelijk was. Diezelfde muziek hield om één uur ’s ochtends plotseling weer op. Eén van de buren belde om half één 911 om melding te maken van de luide muziek.

    Het vermoeden is dat, aangekomen bij de bioscoop Holmes een kaartje kocht, en ging bioscoopzaal nummer negen, oftewel Theater 9, in. De politie laat hier echter verder nog niets over los gedurende het onderzoek.

    Volgens ooggetuigen stond voordat de film begon iemand op omdat hij een telefoontje kreeg, en diegene verliet Theater 9 via de nooduitgang. Hoogstwaarschijnlijk was dit James Holmes.

    Eenmaal buiten zette hij iets tegen de deur waardoor deze niet geheel kon sluiten. Vervolgens is hij naar zijn auto gelopen, die aan de achterkant van de bioscoop stond geparkeerd, niet ver van de nooduitgang.

    Daar trok hij zijn beschermende kledij aan: niet alleen een kogelvrij vest, maar ook kogelvrije bescherming over zijn armen, benen, kruis en nek. Ook zette hij een helm en een gasmasker op. Hij pakte vervolgens zijn wapens – een Remington 12 gauge shotgun, een AR 15 semi-automatisch geweer, en een .40 kaliber Glock. Een tweede Glock bleef achter in de auto. Deze wapens heeft Holmes tijdens de afgelopen 60 dagen gekocht bij winkels in de Denver Metro area (twee bij Bass Pro Shops in Northfield Stapleton, twee bij Gander Mountain in Thornton en Aurora). Via het internet heeft hij ook 6000 patronen aangeschaft, evenals een magazijn voor 100 patronen voor de AR 15.

    Hierna liep hij terug naar de nooduitgang, en ging Theater 9 zo weer binnen.

    Aangezien verschillende bioscoopbezoekers zich hadden verkleed ter ere van de Batman film dachten velen dat Holmes onderdeel van de show was, iets wat de bioscoop wellicht had georganiseerd.

    Pas toen Holmes twee traangasgranaten naar binnen gooide, en een keer in het plafond schoot, werd het de menigte duidelijk dat het geen show was, maar levensecht.

    Op dat moment brak de paniek uit. Mensen stonden op en probeerden weg te komen, maar dat liet Holmes niet toe. Iedereen die opstond om weg te rennen werd zonder pardon neergeschoten.

    In de aangrenzende bioscoopzaal, Theater 8, was ook een voorstelling van de film bezig. Op het moment dat in Theater 9 de eerste schoten werden gelost, was er in Theater 8 net een actiescene bezig waarin werd geschoten. De meeste bezoekers hadden niet in de gaten wat er in de naastgelegen zaal aan de hand was.

    Meerdere kogels die Holmes in Theater 9 afschoot gingen door de wand, en raakten bezoekers in Theater 8. Eén van die bezoekers was een 17-jarige middelbare scholier die in zijn nek werd geraakt. Hij wist dit op dat moment echter nog niet. Hij rende naar buiten, het theater uit, en rende naar enkele wegwerkers die vlakbij aan het werk waren en vroeg om hulp. Niet lang daarna werd hij naar een ziekenhuis gebracht waar een arts hem vertelde dat hij door een kogel was geraakt. De kogel was bij de inslag in zijn nek in tweeën gesplitst, waardoor hij maar liefst drie wonden had opgelopen. Als door een wonder heeft hij het overleeft, en is er niets cruciaals geraakt in zijn nek.

    In de tussentijd bleef Holmes maar schieten in Theater 9.

    Politie was zeer snel na de eerste 911 telefoontjes ter plaatse – binnen één tot anderhalve minuut. Uit deze 911 telefoontjes en de gesprekken via de politieradio is te horen dat de politie om gasmaskers vroeg omdat ze Theater 9 niet in konden vanwege het traangas. Holmes was wel al opgemerkt, en er wordt gewaarschuwd voor de gewapende verdachte. Hieronder een video met geluidsfragmenten van 911 en de politieradio:

    Politieagenten kwamen al snel met gewonden naar buiten, en brachten enkelen met politieauto’s naar ziekenhuizen.

    Al snel was er veel versterking aanwezig bij de bioscoop. Holmes werd aan de achterkant van het complex aangetroffen, waar hij zich zonder enig verzet overgaf aan de politie. Enigszins verrassend, gelet op zijn beschermende kleding en de hoeveelheid wapens en munitie die hij bij zich had.

    Bij zijn arrestatie bleek dat Holmes zijn haren oranjerood had geverfd, en tegen de politie zei hij dat hij The Joker was, de figuur uit de Batman series (in de meest recente Batman film gespeeld door de te vroeg overleden Heath Ledger). Ook zei Holmes tegen de politie dat hij explosieven in zijn appartement had.

    Met Holmes opgepakt, ging de politie naar zijn appartement, en er werd besloten om het hele gebouw te evacuëren. Men had vermoedens dat er wel eens booby traps aanwezig konden zijn. Er werd gespeculeerd dat Holmes de luide muziek – hetzelfde nummer werd voortdurend herhaald – met opzet zo had ingesteld, om iemand zijn appartement in te lokken, zodat de booby traps af zouden gaan, en nog meer doden zou veroorzaken.

    In de vroege uren van de ochtend werd er door de Explosieven Opruimings Dienst van Aurora en de inmiddels ingeschakelde FBI en ATF (Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives) een onderzoek ingesteld bij het appartement. Via een ladderwagen van de brandweer probeerde men van buitenaf te zien wat er mogelijk in het appartement aanwezig was.

    Uiteindelijk besloot men om ramen in te slaan, en de lamellen te verwijderen. Al snel werd duidelijk dat Holmes niet had gelogen: in het appartement werden allerlei flessen en containers met vloeistoffen aangetroffen, evenals dozen met munitie en containers met (mogelijk) buskruit en mogelijk andere explosieven, zoals dingen die op mortiergranaten lijken. Een eerste analyse toonde aan dat de booby traps behoorlijk complex waren, waardoor men niet het appartement in kon. Aurora Chief of Police Dan Oates gaf vanavond tijdens een persconferentie aan dat hij in zijn carriere nog nooit zoiets had gezien als wat was aangetroffen in het appartement van Holmes.

    Laat vanmiddag was men nog steeds niet naar binnen gegaan. Uit voorzorg werd de evacuatie uitgebreid naar vier omliggende gebouwen, een teken dat men toch wel iets ernstigs heeft gevonden in het appartement. Eerder vanavond vertrokken de brandweerwagens die de hele dag bij het complex hadden gestaan. Men heeft besloten om vanavond niet meer te proberen het appartement in te gaan, maar om het morgenochtend te proberen, zodat er nog genoeg uren daglicht zijn.

    De laatste lichamen van de dodelijke slachtoffers zijn vanmiddag rond een uur of vijf geborgen uit het theater.

    Over het motief van James Holmes is nog steeds niets bekend. Tegen ABC schijnt zijn moeder te hebben gezegd dat ze de juiste persoon te pakken hadden. Dit doet vermoeden dat er op het geestelijke vlak meer met Holmes aan de hand was dan zijn medestudenten en buren dachten. Holmes wordt voortdurend beschreven als een teruggetrokken, stille, vriendelijke en intelligente jongen. Niemand had dit van hem verwacht, maar dat is meestal het geval bij dit soort gebeurtenissen: het zijn de personen waarvan je het het minst verwacht.

    De politie hoopt dat men meer te weten kan komen over het waarom zodra men het appartement binnen kan komen. Holmes heeft nog niets gezegd over wat hij heeft gedaan, en de politie tast daarom nog steeds in het duister over zijn beweegredenen. Maandag aanstaande zal Holmes om 8:30 uur worden voorgeleid in de rechtbank.

    Tijdens de persconferentie vanavond kreeg Chief Oates de vraag hoe het met agenten ging die bij de gebeurtenissen vannacht waren betrokken. Bij het antwoorden van deze vraag schoot hij vol, en met tranen in de ogen gaf hij aan dat de verhalen die hij had gehoord ‘compelling’ waren – met andere woorden, het moet verschrikkelijk zijn geweest in Theater 9.

    In de tussentijd gaat het onderzoek verder. Een dertigtal gewonden zijn inmiddels alweer thuis, maar er zijn op dit moment, rond zeven uur ’s avonds, nog steeds elf slachtoffers die in kritieke toestand in het ziekenhuis liggen.

    Laten we hopen dat het bij 12 dodelijke slachtoffers blijft, en dat de personen nu in het ziekenhuis het allemaal overleven.

    Aurora, Colorado - 07/20/2012

    Sprinklers

    Een van de dingen waar ik in het nieuwe huis heel erg naar uitkeek, was het hebben van een sprinklerinstallatie die automatisch het gras sproeit. Als ik ergens een hekel aan had, dan was het wel om de andere dag het gras te moeten sproeien in ons huurhuis, en dan de hele avond lang om de 15 minuten de sprinkler ergens anders te moeten zetten. Als je ergens naar toe wilde gaan, dan moest je het wateren van het gras daar min of meer rondom plannen, zodat je tenminste de regelmaat erin hield, en – nog belangrijker – je gras groen hield.

    Met een sprinklerinstallatie hoef je je daar geen zorgen meer om te maken. Je programmeert het ding, zet het op ‘RUN’, en dat was het dan – het gaat automatisch aan, gaat automatisch uit, en ons systeem calculeert zelfs in of er, gelet op de temperatuur en de luchtvochtigheid, meer of minder moet worden gesproeid. Als het regent komt het hele systeem niet eens aan. Erg handig, natuurlijk.

    Totdat er iets mis gaat, en je sprinklers in een bepaalde zone wel aan gaan, maar niet meer uit. Enkele weken geleden ontdekten we dat toen we laat thuis kwamen. De sprinklers waren nog aan, terwijl eigenlijk die zone volgens het schema al uit moest zijn. Maar: het was droog geweest, dus had het systeem wellicht de sproeiduur wat verlengd. De volgende dag stond zone 3 echter nog steeds vrolijk te sproeien, maar omdat het rond de tijd was dat we van twee keer per dag (voor het nieuwe gras) naar één keer per dag waren gegaan, dacht ik dat ik wellicht het verkeerd had geprogrammeerd, en dat het nog voor twee keer per dag stond ingesteld. Ik nam me voor om er ’s avonds naar te kijken, en het programma voor nu maar even te laten lopen.

    Die middag kreeg ik echter een sms van Anna dat de sprinklers om half twee nog steeds aan stonden toen zij naar haar werk ging. Op dat moment besefte ik dat er iets mis was, en ben gelijk naar huis gegaan. Wat bleek: de sprinklers voor zone 3 hingen vast. Het systeem uitschakelen hielp niet, de stekker eruit trekken hielp niet – het enige dat hielp was het dichtdraaien van de waterkraan voor de sprinklers. Zodra ik de kraan echter weer opendraaide kwam zone 3 weer vrolijk aan.

    Ik besloot om eens te kijken of Rich, de Construction Supervisor voor North Creek Farms nog in zijn kantoortje zat. Misschien dat hij wist hoe en wat. Hij was er inderdaad nog, maar zei dat hij pas over een uur of twee, drie langs zou kunnen komen. Dat was prima – beter laat dan nooit. Rich adviseerde me ook om een ‘Warranty Service Request’ in te dienen zodat Meritage Homes iemand langs kon laten komen om naar de sprinklers te kijken, want er was duidelijk iets mis.

    Ik ging weer naar huis, en – koppig als ik ben – wilde ik toch eens proberen om het zelf op te lossen. Ik heb dan wel de ballen verstand van sprinklerinstallaties, maar dat houdt me niet tegen om er toch iets aan te doen – althans te proberen. Na wat te hebben liggen friemelen met aansluitingen, kleppen, en soortgelijk spul draaide ik eens aan een klein zwart dopje bovenop een van de kleppen. Ik had geen idee was het was of wat het doet – en heb dat nog steeds niet. Er spoot wat water uit, maar er gebeurde verder niets. Ik probeerde datzelfde ook eens bij de andere kleppen, en plotseling gingen de sprinklers in zone 3 uit. Succes!

    Ik ging direct naar de timer toe om zone 3 handmatig in te schakelen om te controleren of het überhaupt nog wel werkte, of dat ik het per ongeluk had gesloopt. Gelukkig kwamen de sprinklerkoppen meteen naar boven, en – nog belangrijker – nadat ik het systeem weer uitschakelde gingen ze ook weer naar beneden. Nadat ik dit nog een aantal keer had geprobeerd was ik er wel van overtuigd dat ik het had opgelost.

    Rich kwam niet veel later al langs, en ik liet hem zien wat ik had gedaan. Ook hij had geen idee waar die dopjes voor waren, en probeerde zijn contactpersoon bij Metco, het hoveniersbedrijf, te bellen, maar die was al naar huis.

    Aangezien het nu werkte, en ik het ‘ Warranty Service Request’ al had ingediend, vertrok Rich weer nadat we nog even hadden staan praten.

    De maandag erop was Metco ‘s middags langsgekomen, volgens een kaartje aan de deur, en ze hadden alle kleppen schoongemaakt. Alles zag er verder goed uit, en zou geen problemen meer op mogen leveren.

    Het leek ook allemaal goed te gaan, tot vorige week. In de nacht van vrijdag op zaterdag was zone 3 weer aan blijven staan. Weer zone 3 dus! Dit keer waren we er iets eerder bij, maar aangezien de sprinklers om 21:30 uur aan gaan, en we pas rond 9:00 uur opmerkten dat ze nog aanstonden (toen ik de krant van de oprit ging halen), is dat toch wel weer enkele uren dat het heeft staan sproeien.

    Ik verheugde me niet op de waterrekening…

    Die ochtend heb ik gelijk weer een verzoek ingediend bij Meritage Homes om iemand langs te laten komen. Eergisteren was dat zover. Het verzoek was dat een van ons beiden thuis zou zijn, zodat Metco ook naar de timer van de installatie kon kijken.

    Ik besloot daarom thuis te werken, maar helaas was e rom 16:00 uur nog steeds niemand op komen dagen. Ik heb nog proberen te bellen, maar ik kreeg niemand meer te pakken. Pas later die avond kreeg ik een email en voicemail met verontschuldigingen, en we planden dat er nu morgen – vrijdag – iemand langs zou komen.

    Metco had het vermoeden dat het wel eens aan de timer zou kunnen liggen, of aan een verkeerd programma. Ik geloof dat echter niet, want dan zou het elke keer moeten gebeuren als de sprinklers aankwamen, en niet met tussenpozen van enkele weken.

    Bovendien is het programma tussentijds gewijzigd, dus daar kan het ook niet aan liggen.

    Waar het dan wel aan ligt? Ik heb geen flauw idee. Ik weet er te weinig van om er iets zinnigs over te kunnen zeggen. Ik weet alleen hoe ik het aan en uit moet zetten, hoe ik het moet programmeren, en dat door die kleine zwarte dopjes los te draaien je vastzittende sprinklers uit kunt zetten. Ik ben dus eens erg benieuwd wat Metco te zeggen heeft morgen.

    En de waterrekening? Die was behoorlijk: $175 voor één maand – het dubbele van normaal. De volgende rekening zal ook hoog zijn, hoewel iets lager vanwege het mindere aantal uren dat zone 3 heeft staan sproeien. Gevraagd naar mogelijkheden voor compensatie – een defect in een systeem van slechts drie maanden oud zorgde immers ervoor dat ik nu veel meer moet betalen dan nodig was – zei Meritage Homes dat ik enkele rekeningen moest verzamelen, en dan zouden ze kijken wat ze konden doen.

    Nou ja, het is in ieder geval niet meteen een ‘Nee, helaas’. We zullen dus maar even afwachten.

    En ondertussen maar de waterrekeningen betalen…

    Nieuwe auto

    Een week of twee geleden kreeg ik een email van de Volkswagen dealer waar we de lease voor mijn Tiguan hebben afgesloten dat we in aanmerking kwamen voor het ‘Pull Ahead Program’. Met dat programma kun je voor het eind van je huidige lease in een gloednieuwe auto stappen, en wordt door Volkswagen enkele van je leasebetalingen kwijtgescholden. We moesten dan vóór eind augustus beslissen wat we wilden doen.

    En dus besloten we eens rond te gaan kijken naar allerlei auto’s die ons wel aantrekkelijk leken. Misschien wilden we wel een ander merk, of een ander model.

    We zijn eerst een Jeep Grand Cherokee gaan proefrijden, enkele weken geleden. Hoewel het op TV wordt aangeprijsd als ‘The most awarded SUV ever’ waren we niet zo heel erg onder de indruk. Het ontwerp van buiten is helemaal geweldig, maar de afwerking van binnen voelde wat goedkoop aan, zelfs in het duurste model.

    Gisteren zijn we gaan proefrijden in een Audi allroad, het all wheel drive model gebaseerd op de Audi A4 stationwagon. Het was een geweldige auto, maar de leasevoorwaarden waren niet zo aantrekkelijk. Je moest $5000 cash op tafel leggen, het was maar voor 10.000 mijl per jaar (wat te weinig is), en dan was de leaseprijs nog veel hoger dan we nu betalen. We waren dan wel bereid om meer te betalen per maand voor een betere, mooiere auto, maar al met al vonden we dit toch wel wat veel van het goede.

    Vervolgens zijn we een paar deuren verder gegaan bij de VW dealer. Deze dealer ligt vlakbij mijn werk, en ik heb er altijd een beter gevoel gehad dan bij de dealer waar we de Tiguan hebben gehaald.

    Deze dealer gaf aan dat we niet terug hoefden naar de originele dealer, maar dat zij alles voor ons konden regelen. Toen ze vroegen wie onze vorige dealer was, zeiden ze “I’m sorry” bij het horen van de naam. Wat onderzoek toont ook aan dat deze dealer een stuk hoger en beter staat aangeschreven dan onze oorspronkelijke dealer.

    We begonnen met een proefrit in de VW Touareg. Een heerlijke, luxe, krachtige, ruime auto. Ik zou er zo mee weg willen rijden. Helaas bleek echter de leaseprijs wat hoger te liggen dan we op dit moment zouden willen uitgeven.

    En zo kwamen we uit bij een nieuwe Tiguan ter vervanging van onze huidige.

    Het 2012 model heeft allerlei verbeteringen ten opzichte van het 2010 model, en ook enkele ontwerpveranderingen waardoor de auto weer heel anders uitziet.

    Zo heeft de nieuwe Tiguan nieuwe achterlichten, nieuwe koplampen, een nieuwe gril, en is de bumper/voorkant helemaal veranderd. Het ontwerp ligt nu veel meer in lijn met het Europese Track & Field model. De voorkant loopt een beetje schuin omhoog om meer bodemvrijheid te geven, en er zit ook een ’skid plate’ op die de onderkant van het motorblok beschermd. Verder zit nu aan de zijkant een geborsteld chromen strip.

    Aan de binnenkant zijn de knopjes wat veranderd (geborsteld chromen randjes), en is het stuurwiel helemaal nieuw: het is dikker, voelt fijner, en het ziet er mooier uit. Ook de bedieningsknopjes op het stuur zijn anders, en zien er beter uit. Tot slot is ook de versnellingspook veranderd.

    Ook de motor en het motormanagement zijn veranderd, waardoor zowel de prestaties als het verbruik zijn verbeterd, ondanks dat het nog steeds een twee liter turbomotor is met hetzelfde aantal pk’s (200).

    Qua veiligheid is de auto ook verbeterd. Het heeft hetzelfde aantal airbags, maar wat VW bij de Jetta is begonnen zit nu ook in de Tiguan: bij een aanrijding wordt automatisch de motor uitgeschakeld, de deuren worden van het slot gedaan, en de alarmlichten worden ingeschakeld – allemaal belangrijke dingen waar je zelf niet direct aan denkt direct na een flinke klap.

    Na wat onderhandelingen kwam de dealer met een enorm goed aanbod. We konden onze Tiguan inleveren zonder dat ze zouden letten op de kleine schade her en der (zeer lichte hagelschade rechtsachter boven de achterdeur, een beschadiging linksvoor op de bumper door een vallende tak, twee parkeerdeukjes, een klein deukje boven het rechter voorwiel, een beschadiginkje op een van de velgen) en het teveel aan mijlen wat we hadden gereden. Als we dit bij het inleveren aan het eind van de lease hadden moeten doen, hadden we zelf moeten opdraaien voor deze kosten vanwege een verandering in het leasebeleid van Volkswagen. Al met al kon dit ons wel wat geld besparen.

    Daarbij zouden we nu dan ook een gloednieuwe auto krijgen, en weer drie jaar volledig zorgeloos kunnen rijden. Alles wordt gedekt door Volkswagen, en we hebben er nu een aparte nieuwe service bij waardoor zelfs deukjes, beschadigingen van buiten en van binnen gedekt zijn, en een extra verzekering die alles dekt wat normaal niet door de garantie wordt gedekt. Met andere woorden, wat er ook beschadigd is, je wordt er helemaal niet op afgerekend. De kleine gebruiksschade die we bij de andere Tiguan hadden maakte me een beetje bezorgd – hoe zou men daar naar kijken bij het inleveren: is het gewone gebruiksschade, of vindt men van niet? Daar hoeven we nu bij deze auto ons helemaal geen zorgen meer over te maken. Aan het eind van de lease lever je ‘m gewoon in, ‘no questions asked’.

    En dan moesten we nog een nieuwe uitkiezen. Ik heb altijd al een donkere kleur auto (heel donkerblauw of zwart) met een beige interieur mooi gevonden, en laat er nu toevallig een zwarte Tiguan staan met een licht interieur, met ook nog eens meer opties dan de onze had. In deze zitten er alle opties die we al hadden, plus nog een geïntegreerd navigatiesysteem met een kleuren touch screen. Ook heeft deze auto een volledig voorbereid systeem om je iPhone of iPod op aan te sluiten, welke je dan via de radio kunt bedienen. De auto heeft geen CD-wisselaar wat de oude wel had, maar aangezien je je iPod/iPhone erop kunt aansluiten, je een Sirius XM satellietradio hebt, en je ook muziek op een SD geheugenkaartje kunt zetten en dat in de radio kunt stoppen, zal ik die wisselaar niet missen.

    Ook komt deze auto met een Diamon-Fusion behandeling op de voorruit. Diamon-Fusion is een laagje op de voorruit, dat de voorruit extra beschermd en sterker maakt. Het maakt de ruit volledig glad, waardoor water en modder er vanaf loopt in plaats van erop te blijven zitten. In het filmpje hieronder zie je heel goed het verschil tussen een behandelde en een onbehandelde voorruit:

    Maar hoe ziet de nieuwe auto nu uit? Nou, zo dus:

    Zijaanzicht
    Zijaanzicht. Let op de geborsteld chromen strip op de zijkant.

    Driekwart vooraanzicht
    Driekwart vooraanzicht. Let op de gewijzigde koplampen en gril.

    Achteraanzicht
    Achteraanzicht. Let op de wat ‘agressievere’ achterlichten.

    Interieur
    Interieur

    Maandag moet ik nog even terug met de auto, en worden de ramen nog getint, zodat het allemaal mooi egaal zwart uit ziet. Ook wordt er een ‘clear mask’ op de motorkap aangebracht, wat tegen steenslagschade zal beschermen.

    Al met al zijn we bijzonder blij met deze verbeterde versie van onze Tiguan. We kunnen nu weer heerlijk zorgeloos rijden, zonder ons over mogelijke extra kosten zorgen hoeven te maken!

    Colorado in brand

    De laatste weken zijn er in heel Colorado verschillende branden uitgebroken. Afgelopen weekend waren er maar liefst 10 actieve brandhaarden, verspreid over heel Colorado. De branden bleven niet beperkt tot de berggebieden; ook de grasvlakten verder naar het oosten bleven niet gespaard.

    De plotselinge toename in branden heeft te maken met de weersomstandigheden. Afgelopen winter is in het merendeel van Colorado veel minder neerslag gevallen dan normaal. Maart is normaliter de maand waarin de meeste sneeuw valt, maar afgelopen maart is er slechts een centimeter of 6 à 7 gevallen. Hierdoor gingen we al veel droger dan gebruikelijk het voorjaar in. De grasvelden in de parken en op de vlaktes zouden in deze tijd fris groen moeten zijn, maar waren in plaats daarvan vorige maand al zo bruin en dor dat het wel september leek.

    Daar bovenop kregen we echter de afgelopen weken ook nog eens abnormaal hoge temperaturen voor juni. In Denver en omstreken hebben we zojuist vijf dagen achter elkaar recordbrekende temperaturen van boven de 100°F/37,7°C gehad, waarbij de temperatuur op sommige plekken soms tot 106°F/41°C steeg. In Fort Collins zijn nog hogere temperaturen gemeten, en in Colorado Springs had men vandeweek de hoogste temperatuur ooit in juni.

    Door de reeds bestaande droogte, de hoge temperaturen, luchtvochtigheidspercentages zo laag als 5% in combinatie met stevige wind zorgde voor een letterlijk en figuurlijk licht ontvlambare situatie.

    De op dit moment qua oppervlak grootste brand in Colorado woedt ten westen van Fort Collins, zo’n 100 kilometer ten noorden van ons. Deze brand is naar men vermoed begonnen op een al dan niet officiële schietbaan. Bij het schieten zijn vonken vrijgekomen die deze enorme brand hebben gestart.

    In 2010 was er al de Four Mile Canyon brand tussen Boulder en Nederland, waarbij 26 km² bosgebied en 165 huizen verloren gingen. De brand bij Fort Collins, de High Park Fire, is echter veel en veel erger. Inmiddels is er maar liefst 350 km² bosgebied in rook opgegaan, en zijn meer dan 250 huizen verwoest door de brand. En het gaat maar door, want de brand is slechts 55% onder controle. Hoewel niet de grootste brand uit de geschiedenis van Colorado (dat was de Hayman Fire in brand in 2002 die 560 km² in de as legde), is het wel de meest vernietigende brand qua aantal huizen (de Hayman Fire verwoestte “maar” 133 huizen). De verwachting is dat de High Park brand pas in de herfst geheel uit zal zijn.

    High Park Fire 1 (Custom)
    De enorme vlammenzee van de High Park brand bij Fort Collins

    High Park Fire 2
    Een impressie van de omvang van de brand

    Hier vind je meer foto’s van de High Park brand bij Fort Collins.

    De High Park brand was zo’n beetje de eerste brand, maar daar bleef het zoals gezegd niet bij. Het bleef ook niet beperkt tot de berggebieden. Ook op de oostelijke vlaktes braken branden uit. Eén ervan verwoestte binnen 8 uur nadat de brand begon meer dan 180 km². Deze brand was begonnen door een camper die een klapband kreeg, en de vonken die hierbij vrij kwamen waren genoeg om het droge gras in brand te laten vliegen.

    Afgelopen zaterdag brak er een brand uit in Estes Park. Hoewel deze brand niet echt geclassificeerd kon worden als een ‘wildfire’ werd deze indirect toch veroorzaakt – of althans verergerd door de droogte. Door de stevige wind waaide een stroomdraad tegen een denneboom naast een huis, en door het schuren tegen de stam werd de isolatie van de stroomkabel kapotgeschuurd, en vatte de boom uiteindelijk vlam. Door de droogte greep de brand snel om zich heen, en binnen afzienbare tijd stonden 22 huizen en 110.000 m² in brand. Gelukkig was men in staat deze brand te blussen voordat het vuur Rocky Mountain National Park bereikte.

    De ernstigste brand woedt echter momenteel in Colorado Springs. Deze brand, die afgelopen weekend begon, was zaterdagavond al zo’n 10 km². De afgelopen twee dagen is de omvang van de brand explosief toegenomen, en wordt momenteel geschat op zo’n 62 km². Tijdens het weekend werd het toeristische stadje Manitou Springs, aan de voet van Pikes Peak al (tijdelijk) geëvacueerd. De weg naar de top van Pikes Peak werd afgesloten, evenals Garden of the Gods en de Manitou Cliff Dwellings, bekende en populaire attracties. 11.000 mensen moesten hun huizen verlaten.

    Aan het eind van het weekend mochten 5000 van de geëvacueerden alweer terug naar huis. Maar het ergste moest nog komen.

    Door de sterkere wind werden brandende delen steeds verder en makkelijker verspreid, waardoor meerdere brandhaarden ontstonden, en de brand nog sneller om zich heen greep.

    Gisteren werd een nieuw dieptepunt bereikt: 32.000 inwoners van Colorado Springs kregen te horen dat ze moesten evacueren. Ook de Air Force Academy ten noorden van de stad werd geëvacueerd. In tegenstelling tot de brand bij Fort Collins, waar de huizen in de bergachtige gebieden redelijk ver uit elkaar staan, bereikte het vuur gisteren woonwijken van Colorado Springs, en het ene na het andere huis vloog in brand.

    De volgende foto geeft de ellende heel goed weer:

    Brand in Colorado Springs
    Indrukwekkende en deprimerende foto van de brand in Colorado Springs – Copyright Denver Post

    Vanwege de hoeveelheid branden en de omvang ervan, zijn inmiddels in Colorado meer dan de helft van de nationale brandblusmiddelen (hotshot teams, blushelicopters en –vliegtuigen) actief. En nog is het niet genoeg.

    Brandweerkorpsen van andere steden (Denver, Thornton, Golden, Aurora) zijn inmiddels met een of meerdere wagens richting Colorado Springs getrokken om de brandweer daar bij te staan.

    Op dit moment is nog onbekend hoeveel huizen er tot nu toe zijn verwoest, maar enkele ooggetuigen spreken al over meer dan 100. Vanochtend (woensdagochtend) zei de Colorado Springs Fire Chief nog dat het nog steeds een actieve brand is, die bij lange na nog niet onder controle is.

    Hier vind je meer foto’s van de brand bij Colorado Springs.

    Ook even buiten Boulder brak eergisteren een brand uit. Gelukkig bleef deze brand relatief klein, en kwam er als bij een wonder een regenbui overheen, waardoor de brand niet meer echt bijzonder actief is, maar toch bestaat de mogelijkheid dat de vlammen weer oplaaien als het weer niet mee zit. De rook van deze laatste brand was vanaf de autoweg goed zichtbaar, en ook vanuit onze slaapkamer was het goed te zien. Ongeveer 2400 huishoudens hebben een pre-evacuatiewaarschuwing gekregen, wat wil zeggen dat deze personen voorbereid moeten zijn op een mogelijke evacuatie, om dan snel te kunnen vertrekken.

    Hier vind je foto’s van de brand bij Boulder.

    Voor de komende dagen worden iets lagere temperaturen voorspeld – tussen de 30 en 33 graden – maar er wordt mogelijk ook onweer voorspeld. Op zich kan dit betekenen dat er regen komt, maar onweer brengt ook bliksem met zich mee – en laat bliksem nu juist de oorzaak zijn geweest van de brand bij Boulder.

    We blijven in ieder geval hopen dat er snel een einde komt aan deze warme, droge periode, en dat men de branden snel onder controle kan krijgen om nog meer ellende en het verlies van nog meer huizen te voorkomen.

    Bailey

    Met alle drukte kom ik er maar niet toe om wat nieuws te schrijven. Het is nog steeds ontzettend druk op het werk, en als ik dan thuis kom ben ik doodop.

    Ik heb echter toch wel wat te melden: we hebben een nieuw gezinslid erbij.

    Nee, Anna heeft niet plotseling 9 maanden zwangerschap overgeslagen; het gaat om een nieuwe viervoeter.

    Afgelopen vrijdag moest Anna tot 22:00 uur werken, en had gevraagd of ik haar kon komen oppikken. Ze was ‘s middags te voet naar het werk gelopen, maar had een aantal dingen gekocht.

    Ik reed de auto uit de garage en stapte uit, want ik wilde even naar een sprinkler kijken aangezien we een droge plek op het gras hadden. Zodra ik uitstapte hoorde ik ergens gemiauw vandaan komen. Het klonk bijna smekend en vragend, en ik zag zo snel niet waar het vandaan kwam.

    Na wat rond te hebben gekeken zag ik ineens een heel kleine kitten bij onze buren op de porch, schuilend onder de porch railing. Ze leek veel te klein om al op straat rond te zwerven, en dat kon nooit goed zijn. Zodra ik echter dichterbij kwam rende ze weg.
    Aangezien ik Anna moest gaan halen hoopte ik dat het katje veilig zou blijven.

    Eenmaal thuis aangekomen met Anna hoorden we de kitten weer miauwen, dit keer twee deuren verder. Zodra Anna het katje zag wilde ze haar meteen proberen te vangen omdat ze zo klein was. Ze moest welhaast ontsnapt zijn, en als we haar veilig konden krijgen voor die nacht, dan konden we de volgende ochtend op zoek gaan naar de baasjes.

    Het lukte Anna echter niet om de kitten te vangen: telkens als zij links or rechts om de pilaar probeerde te gaan, ging de kitten de andere kant op. Na dit een minuut of vijf te hebben aangekeken, om 22:30 uur bij vreemden op de porch, besloot ik toch maar eens te gaan helpen. Dat was echter teveel voor de kitten, en ze rende bij de buren onder de poort door de achtertuin in.

    We besloten maar naar binnen te gaan, aangezien er vrij weinig was dat we konden doen. We hoopten dat het katje veilig zou zijn, en niet de volgende ochtend door een van de vele roofvogels in de buurt zou worden gepakt, of door een auto worden overreden.

    Tegen de tijd dat we naar bed wilden gaan, waren we Murphy kwijt. We vonden hem in de studeerkamer, waar hij heel intensief door het raam naar buiten stond te kijken. Wat bleek: het katje zat nu op onze porch.

    Na enkele pogingen het te grijpen ging het beestje er weer vandoor, dit keer onze achtertuin in. Uiteindelijk hebben we de kitten daar met z’n tweeën kunnen grijpen.

    Het beestje was ernstig vermagerd; ik kon als ik het katje vast had mijn duim en wijsvinger om het lichaampje sluiten. Elke botje voelde je onder haar vacht. Ze probeerde heel even weg te komen, maar gaf dit al snel op. Ze was waarschijnlijk zo verzwakt dat ze niet echt kon vechten.

    We brachten haar naar de gastenbadkamer, waar we haar op een handdoek in de badkuip zetten. Zo kon ze niet direct weg, en konden we ook zien of ze wellicht vlooien had.

    We gaven haar een klein schoteltje water, en een heel klein beetje tonijn. Het duurde nog geen minuut voordat de tonijn op was – ze was duidelijk erg blij met water en voedsel.

    Voorzichtig probeerden we haar te aaien, en na een paar minuten liet ze dit ook toe. Ze begon zelfs te spinnen. Op de een of andere manier leek ze mij liever te hebben dan Anna – wellicht omdat ik degene was die haar uiteindelijk op heeft gepakt en naar boven heeft gebracht. Hoe dan ook, ze werd behoorlijk aanhankelijk.

    We besloten dat we haar de volgende ochtend naar de dierenarts zouden brengen om te kijken of er iets mis met haar was. Daarna zouden we op zoek gaan naar een goed thuis. We stuurden een berichtje naar Kim & Arthur, of Kim haar wellicht wilde hebben aangezien zij een paar maanden geleden haar kat moest laten inslapen. Helaas voelde Arthur er weinig voor, en dus moesten we verder zoeken.

    Zaterdagochtend bleek dat de kitten de nacht goed had overleefd. Anna had haar inmiddels Bailey genoemd, aangezien haar vacht de kleur van Bailey’s, de likeur, heeft.

    Bij de dierenarts aangekomen was iedereen gek op haar – ze is dan ook een erg mooie kitten. Ze is een jong Siameesje, met een mooie tekening, en prachtige grote blauwe ogen:

    Bailey
    Bailey

    Ze werd volledig onderzocht, inclusief een controle op oormijten, maar er werd helemaal niets gevonden dat zorgwekkend was. Het enige wat ze had was een klein wondje bij haar neus, maar dat zou goed helen, aldus de dierenarts.

    Bailey was voortdurend zo hard aan het spinnen, dat het moeilijk was voor de dierenarts om naar haar hartje te luisteren. Zelfs de kraan aanzetten en haar daar vlakbij houden – wat meestal helpt om de kat te laten stoppen met spinnen – hielp niet. Uiteindelijk heeft de arts haar meegenomen naar de hondenkennel om haar zo te laten stoppen, maar dat hielp blijkbaar slechts een paar seconden.

    Uiteindelijk werd ze helemaal gezond verklaard, met uitzondering van haar gewicht. Naar schatting is ze zo’n vijf weken oud, en zou ongeveer anderhalve kilo moeten wegen. Haar gewicht was echter slechts zo’n 420 gram – broodmager dus. We kregen advies over hoe we haar konden laten aansterken, en na een week of drie moest ze terugkomen voor haar inentingen, waar ze nu nog te jong voor was. We zouden die informative zeker doorgeven aan degene die het katje uiteindelijk zou krijgen.

    We kochten voedsel, wat speeltjes, een wegwerpkattenbak, en we gingen weer naar huis. We gaven haar wat te eten, en ze schrokte dat naar binnen. Eenmaal uitgegeten klom zo helemaal over ons heen, ondertussen voortdurend aan het spinnen.

    Murphy vond het ondertussen maar wat interessant wat er zich daar in die badkamer afspeelde. Uiteindelijk hebben we de twee even kennis laten maken. Murphy trilde als een rietje, terwijl Bailey niet echt onder de indruk was. Murphy heeft haar uiteindelijk twee keer gelikt, maar hij wist duidelijk niet goed wat hij ervan moest denken.

    Na nog wat met Bailey te hebben gespeeld moest ik bij mezelf toegeven dat ik in die korte tijd toch wel erg aan haar gehecht was geraakt, en het idee om haar aan iemand anders te geven beviel me helemaal niet. Na er nog eens met Anna over te hebben gepraat hebben we daarom besloten om haar te houden, en niet op zoek te gaan naar een eigenaar.

    Als ze bij iemand ontsnapt is, dan heeft deze persoon geen enkele poging gedaan om haar terug te vinden. Volgens de dierenarts liep ze al zeker anderhalf à twee weken op straat rond, gelet op hoe mager ze was, en er heeft niets in de buurt opgehangen over een vermiste kitten. Als ze maar pas ontsnapt was, dan heeft die persoon haar behoorlijk verwaarloosd, gelet op hoe mager ze was, en dan is die persoon de kat gewoon niet waard.

    Op zoek gaan naar een goed thuis hoeft dus niet meer: dat heeft ze al gevonden. Bij ons!

    Weer

    Weer wat? Weer een stukje over de reis naar de Black Hills? Nee, dat houden jullie nog tegoed. Ik bedoelde het weer. Want het is weer raak met het weer. Met name gisteren heeft het flink huisgehouden in Colorado.

    ’s Ochtends had men al aangegeven dat we “severe storms” konden verwachten. Meestal als men zegt “severe”, dan bedoelt men het ook echt.

    De voorspelling van de National Weather Service – normaal vrij nauwkeurig met voorspellingen – gaf het volgende aan:

    THESE STORMS WILL BE CAPABLE OF PRODUCING LARGE HAIL UP TO 2 INCHES IN DIAMETER ALONG WITH DAMAGING WINDS TO 70 MPH.

    Kun je je voorstellen wat dat voor een schade aan kan richten? Windsnelheden van 112 kilometer per uur, en hagel van vijf centimeter doorsnede…

    De stormen zouden in de namiddag al beginnen, en in een lijn van het zuidwesten naar het noordoosten trekken. Volgens de voorspellingen zouden we net aan de rand van de storm zitten. Dat zou kunnen betekenen dat ook wij de flinke wind en de hevige regenval zouden kunnen krijgen.

    Even na het middaguur werd de voorspelling aangevuld met kansen op tornado’s, en ‘flash floods’, overstromingen die binnen heel korte tijd op kunnen komen zetten (en veel mensen verrassen).

    Ik moest gisteren met de auto naar de garage voor een beurt, en was blij dat ik om half vier ’s middags al bij de garage kon vertrekken. In de verte zag je namelijk al de wolken op komen zetten, en ik zou graag de auto in de garage hebben staan als die hagel van vijf centimeter zou komen.

    Eenmaal thuisgekomen scheen bij ons echter nog volop de zon. Je zag de wolken wel hangen in het zuiden en het oosten, en zelfs ten westen van ons zag je wat hangen, maar bij ons was er nog niet veel.

    Rond een uur of half zes bleek het echter op veel plaatsen al flink te zijn losgebarsten. Om de ongeveer vijftien minuten kwam er een Emergency Alert System broadcast.

    Voor degenen die het niet kennen: het Emergency Alert System is een nationaal systeem dat bewoners van bepaalde regio’s kan waarschuwen voor ernstige weersverschijnselen (zoals een tornado, flash flood, of winter storm). Het kan ook worden gebruikt voor een “Amber Alert”, als een kind vermist is en de politie de hulp van de bevolking inroept. Het onderbreekt alle TV- en radiouitzendingen, en brengt het waarschuwingsbericht.

    Vergezeld van een opvallende, indringende toon, wordt de boodschap ook op het scherm getoond, en ziet er zo uit:
    Emergency Alert System Broadcast
    Emergency Alert System Broadcast

    Voor een voorbeeld van het geluid, klik op de knop hieronder (met dank aan Wikipedia), of als dat niet werkt, klik hier:




    Klik op de knop hierboven voor het geluid van een Emergency Alert System Broadcast

    Na de toon leest een stem ook de waarschuwing voor. Meestal bevat dit het gebied waar de waarschuwing voor geldt, welke maatregelen je moet treffen (zoek het laagste en stevigste punt op in het gebouw waar je je bevindt, ga bij een tornado niet in je auto onder een brug staan, ga bij een flash flood naar een hoog punt, enz.), en tot hoe laat de waarschuwing geldt.

    Deze meldingen, die meestal een seconde of 30 duren, kwamen gisteren zo ongeveer om de vijftien minuten. Afwisselend kregen we een ‘tornado warning’ en een ‘flash flood warning’. Gelet op de hoeveelheid waarschuwingen die kwamen, moest het dit keer toch wel ernstig zijn. Normaal gesproken krijg je één, hooguit twee waarschuwingen op een avond; nu hebben we er een stuk of zes gehad binnen een paar uur.

    De weerradar voorspelde ook weinig goeds voor de gebieden waar de storm zou komen. Het middelpunt van de storm werd in paars aangegeven – terwijl rood al een behoorlijke storm is. Volgens de radar zou de regen rond 21:00 uur ongeveer ons bereiken; doordat we maar de rand mee zouden krijgen, zou de regen rond 22:15 uur weer ophouden.

    Op een bepaald moment stak de wind even op, en niet veel later waren er enkele enorme donderslagen. Ik lag met mijn benen op de salontafel, en voelde deze trillen toen deze klappen kwamen. Voor Murphy was dat voldoende om zich te gaan verstoppen.

    Het vreemde was echter dat het nog de hele tijd hier zonnig was: er kwam rondom ons wel bewolking opzetten, en het werd donkerder om ons heen, en het licht werd een beetje onheilspellend, maar daar bleef het dan ook bij.

    Zodra het donker was zag je in de verte wel voortdurend de bliksem, maar bij ons was er nog steeds niets te merken. Uiteindelijk is het bij ons volledig windstil gebleven, en is er geen druppel regen gevallen.

    En toch is het echt flink tekeer gegaan, en heeft de storm een pad getrokken van Colorado Springs richting het noordoosten, over Aurora en het vliegveld.

    De foto hieronder is in Colorado Springs gemaakt. Als je goed kijkt, zie je auto’s staan, die tot boven de rand van de ramen in de deuren in het water staan – gewoon op straat, want aan de linkerkant zie je stoplichten boven een kruising.

    Colorado Springs Overstroming 06-06-2012
    Overstroming in Colorado Springs

    In downtown Denver heeft men sneeuwploegen in moeten zetten om de hoeveelheid hagel van de straten te verwijderen.
    Sneeuwploeg in downtown Denver
    Sneeuwploeg in downtown Denver

    In Aurora is het dak van een King Soopers supermarkt dusdanig beschadigd geraakt de hagel en de regen, waardoor de winkel enkele dagen dicht zal zijn. De video hieronder geeft een verslag – het was dusdanig ernstig dat zelfs de plafondplaten naar beneden kwamen, en groente en fruit beschadigd raakte:

    Overal zijn wegen ondergelopen. Op sommige plaatsen was er zoveel regen gevallen, dat er zelfs vanochtend nog wegen onder water stonden, zoals hier in Aurora, waardoor een collega van me vanochtend thuis heeft moeten werken (de video begint na 14 seconden over ‘Wildfire Ready’).

    Meer foto’s van de storm en de gevolgen ervan vind je hier.

    De filmpjes en de foto’s geven duidelijk aan dat we blij kunnen zijn dat de storm niet over ons heen is gekomen. De radarbeelden gaven aan dat de storm rondom ons heen flink is neergekomen, maar dat we de hele tijd in een soort oog hebben gezeten. Dat is inmiddels al meerdere keren gebeurd, dus op de een of andere manier bevinden we ons op een lokatie die ervoor zorgt dat het ergste aan ons voorbij trekt. Wellicht dat er door het terrein bepaalde luchtstromingen ontstaan hier waardoor de stormen langs ons heen gaan. Je hoort ons in ieder geval niet klagen.

    Voor vanavond gelden er ook weer allerlei waarschuwingen, maar in mindere mate dan gisteren. Tot nu toe is er slechts één waarschuwing geweest, en schijnt hier de zon nog.

    Hopelijk blijft dat zo…